⇒ ლაშა ცაავა
ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტის მეცნიერებისა და ხელოვნების
ფაკულტეტის (საერთაშორისო ურთიერთობები, არაბული ენა)
მესამე კურსის სტუდენტი
რა ვისწავლე სკოლაში
დავამთავრე კერძო სკოლა „ალმასი“, რომელმაც შესანიშნავი მეგობრები შემძინა, მასწავლა ადამიანებთან ურთიერთობები და მივიღე არაფრით გამორჩეული ცოდნა. ნამდვილად მოგატყუებთ, თუ გეტყვით, რომ სკოლამ განსაკუთრებული და გამორჩეული ცოდნა მომცა-მეთქი. ჩვეულებრივად, სტანდარტულად მივყვებოდით სასწავლო გეგმას, მხოლოდ რამდენიმე მასწავლებლის სიყვარულმა გადამაწყვეტინა მესწავლა ის საგნები, რომლებიც ზუსტად ვიცოდი, რომ ჩემს მომავალ პროფესიასთან ახლოსაც არ იქნებოდა. თუმცა, ამ გადმოსახედიდან, არც ერთი წამით არ ვნანობ ამ საგნების შესწავლას, პირიქით, მიხარია, რომ წარმოდგენა მაქვს თითქმის ყველაფერზე და, შეძლებისდაგვარად, შემიძლია ყველა კითხვას გავცე პასუხი.
სკოლები დღეს დიდი გამოწვევების წინაშე დგანან, რაც კიდევ უფრო ნათლად დაგვანახა პანდემიამ — არცერთი სკოლა თუ სასწავლებელი მზად არ აღმოჩნდა დისტანციური სწავლებისთვის. მოსწავლეობის პერიოდის ყველაზე მთავარ პრობლემად კრიტიკული აზრის ჩამოყალიბებაში ხელის შეშლას მივიჩნევ, რასაც თავად მასწავლებლები უწყობენ ხელს. ყველამ უნდა გაიაზროს, რომ დაუშვებელია ბავშვების ბულინგი მხოლოდ და მხოლოდ იმ მიზეზით, რომ ის მოსწავლეა, პატარაა და მასწავლებელმა ყველაფერი უკეთ იცის. არა, ეს ასე არ არის. მასწავლებელთა მხრიდან მოსწავლეებში კრიტიკული აზრის ჩამოყალიბებას ხელი უნდა შეეწყოს და არა პირიქით. ჭეშმარიტება ხომ სწორედ კამათში იბადება?! მასწავლებელი ვალდებულია, ნებისმიერი ბავშვის ინტერესი დააკმაყოფილოს, მოსწავლეს არ უნდა ჰქონდეს კითხვის ნიშანი, ყველა მისი მოსაზრება არგუმენტირებულად უნდა იყოს განხილული და არცერთ შემთხვევაში — აბუჩად აგდებული.
მარტივად რომ გითხრათ, დღეს არსებული სკოლები არ აძლევს მოსწავლეს საკუთარი შესაძლებლობების რეალიზების საშუალებას. არ მახსენდება თუნდაც ერთი პროექტი, რომელშიც ბავშვები ჩავერთვებოდით და გარკვეულ გამოცდილებას დავაგროვებდით. სამაგიეროდ, სკოლაში ვისწავლეთ როგორ იხსნება ესა თუ ის მათემატიკური ამოცანა, მასწავლებლის მიერ ნასწავლი ერთი ხერხით. სხვა ხერხითა და მეთოდით ამოხსნილი ამოცანის პასუხი საერთოდ არ განიხილებოდა. არ შეიძლებოდა, გვქონოდა განსხვავებული აზრი არც ერთ ნაწარმოებზე, როგორი არგუმენტებიც არ უნდა გვქონოდა, რადგან ვიცოდით, ყოველ შემთხვევაში ასე გვჯეროდა, რომ მასწავლებელი აუცილებლად მართალი იყო, ხოლო მოსწავლე, რომელიც განსხვავებულ აზრს დააფიქსირებდა, უზრდელად და გაკვეთილის მსვლელობის ხელის შემშლელად მოიხსენიებოდა.
ჩემი აზრით, სკოლებში დიდი გადატრიალებაა მოსახდენი, ვგულისხმობ მასწავლებლების თაობის შეცვლას. საჭიროა, ახალგაზრდებმა ახალი ხედვა შეიტანონ. ბევრი ახალი გამოწვევაა, რომელსაც სკოლებმა დროულად უნდა აუწყონ ფეხი და სათანადო პასუხიც გასცენ თითოეულს. არასათანადო ბიბლიოთეკების არსებობა სკოლებში ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი გამოწვევაა. მაშინ, როდესაც სკოლის მოსწავლე ხარ და ცოდნის დაუშრეტელი წყარო გჭირდება, ხვდები, რომ ლიტერატურა ახალი გასაღებია სრულიად სხვა სამყაროში გასასვლელად და უცებ, აღმოჩნდება, რომ ახალი სამყაროს კარი შენთვის დაკეტილია, რადგან სკოლაში არ არის საჭირო რაოდენობის ლიტერატურა. ვფიქრობ, სკოლა ის ადგილია, რომელმაც შენი თვალსაწიერი, წარმოდგენები სამყაროზე უნდა გაზარდოს, მიგახვედროს, რომ მთავარი ღირებულება სწორედ შენ ხარ — მოსწავლე. წარმოუდგენელია, ვისაუბროთ გამოწვევებზე, როდესაც ჩვენს ქვეყანაში, სკოლებში სათანადო ინფრასტრუქტურაც კი არ არის. ვფიქრობ, ამით ბავშვებს მომავალზე შეხედულებები ნაწილობრივ მაინც უმახინჯდებათ და ეცვლებათ.
სამწუხარო რეალობაა, როცა არსებული სტატისტიკა უცვლელია — საქართველო, განათლების დონით, პანდემიამდეც და მას შემდეგაც, მსოფლიო ქვეყნებს შორის, ბოლო ადგილს(ებს) იკავებს. ვფიქრობ, ამ პრობლემის დაძლევას ისევ და ისევ ახალგაზრდა კვალიფიციური კადრები შეძლებენ.
ჩემი არჩევანი
სიმართლე გითხრათ, მომავალი პროფესიის არჩევა ძალიან რთული აღმოჩნდა, არ ვიცოდი, კონკრეტულად, რომელ სპეციალობას დავუფლებოდი. თუმცა, სკოლის ასაკში გადავწყვიტე რამდენიმე არაფორმალური განათლების პროექტში მონაწილეობა, რაც წარმატებით დაგვირგვინდა და სწორედ ეს გახდა ჩემი გადაწყვეტილების მიზეზი. ძალიან რთულია, როცა ცხოვრების ახალ ეტაპზე გადადიხარ და წარმოდგენა არ გაქვს არაფერზე, არ გაქვს ჩამოყალიბებული შენი გეგმები, არ იცი კონკრეტულად რა მოგწონს, სად წარმოგიდგენია შენი თავი ხუთი, ათი და მეტი წლის შემდეგ. ჩემი აზრით, ბავშვებს სკოლის ასაკიდან უნდა ჰქონდეთ წარმოდგენა მომავალ პროფესიებზე, უნდა იცოდნენ რა მოჰყვება მათ მომავალ გადაწყვეტილებას, თუმცა დღეს არა თუ საჯარო, არამედ კერძო სკოლებიც ამ გამოწვევას სათანადო პასუხს ვერ სცემენ და ამას ძალიან ბევრი მიზეზი აქვს…
ახლა ჩემი უნივერსიტეტი „ზუმშია“
ცოდნა, რომელსაც ახლა ვიღებ უნივერსიტეტში, ყველაზე ღირებულია, რადგან ლექციაზე არ არსებობს აზრი, რომელიც არ განიხილება, ყველა სტუდენტი ღირებული ვართ ლექტორებისთვის. როგორც გითხარით, უნივერსიტეტის არჩევისას ბევრს ვფიქრობდი, მეგობრებისგან ვიცოდი, რომ „ილიაში“ ყველაზე მთავარი, ლექციის მსვლელობისას, სტუდენტი იყო. ეს მოლოდინი გამართლდა და კმაყოფილების დამალვა არ შემიძლია. ახლა მივხვდი რას ნიშნავს გქონდეს შენი არგუმენტირებული აზრი.
სამწუხაროდ, ჩემთვის უნივერსიტეტი მხოლოდ წარმოდგენაში არსებობს, რადგან პირველ კურსზე ნახევარი სემესტრი მოვასწარით სიარული. ახლა ჩემი უნივერსიტეტი „ზუმშია“. რთულია ეკრანს მიღმა ურთიერთობა, თუმცა, მგონია, ყველაფრის მიუხედავად, ონლაინ სწავლებაც მაქსიმალური ცოდნის მომცემია, რაც არსებულ სიტუაციაშია შესაძლებელი ლექტორები მართლა თავს არ ზოგავენ, რომ ახსნან ახალი მასალა და დისკუსიები ისე წარიმართოს, როგორც ადრე, უნივერსიტეტის აუდიტორიებში. ონლაინ, ყველაზე მეტად, არაბულის სწავლა გამიჭირდება.
იმ სტუდენტების ჯგუფს მივეკუთვნები, რომლებიც ფიქრობენ, რომ სწავლა აუდიტორიებში უფრო ღირებული და მრავლის მომცველია. განათლებას რომ თავი დავანებოთ, სტუდენტებმა დავკარგეთ სოციალური ცხოვრება, ადამიანური ურთიერთობები. ყველაფრის მიუხედავად, მაინც მგონია, რომ სწავლა აუდიტორიებში უნდა გაგრძელდეს.
აკადემიური პერსონალი, საუნივერსიტეტო სასწავლო გარემო
ვფიქრობ, უნივერსიტეტის არჩევისას, ძალიან სწორი გადაწყვეტილება მივიღე. ამის თქმის საშუალებას მაძლევს გარემო, რომელიც უნივერსიტეტში დამხვდა და აკადემიური პერსონალი, რომელთან ურთიერთობაც 24/7-ზეა შესაძლებელი. ლექტორები სამართლიანობით, საკუთარი საქმის სიყვარულითა და პროფესიონალიზმით გამოირჩევიან, ეს სამივე კომპონენტი მნიშვნელოვან ფაქტორია. უნივერსიტეტში სწავლების ხარისხით ძალიან კმაყოფილი ვარ და ცოდნა, რომელსც ვიღებ, დიდხანს გამყვება, აუცილებლად გამომადგება პრაქტიკაში.
სტუდენტებისთვის ბევრის მომცემია დეპარტამენტებისა და ფაკულტეტების საქმიანობაში ჩართულობა — ბევრი პროექტი ხორციელდება, ტარდება შეხვედრები, რაც ძალიან მნიშვნელოვანია პიროვნული განვითარებისათვის.
ორიოდე სიტყვა მინდა გითხრათ ჩემი უნივერსიტეტის კარიერის სამსახურზე, რომელიც ძალიან კარგად მუშაობს, ხშირად მოდის ვაკანსიები ამა თუ იმ კომპანიიდან.
თავისუფალი დრო და ქართული სტუდენტური ცხოვრება
პანდემიამ ყველაფერი ამოაყირავა და შეცვალა. მინიმუმამდე დავიყვანეთ მეგობრებმა შეხვედრები, მხოლოდ სოციალური ქსელით შემოვიფარგლებით. ყველაფერმა — შეხვედრებმა, ტრენინგებმა… — ონლაინ სივრცეში გადაინაცვლა. ასევე, ჩემი თავისუფალი დრო სრულად მოიცვა ფილმებმა, სერიალებმა, ტრენინგებმა, უცხო ენების გაკვეთილებმა, რომელსაც საკუთარი განვითარებისთვის ვიყენებ.
მომავლის გეგმები
აუცილებლად ვაპირებ გაცვლით პროგრამაში მონაწილეობას. სწორედ მომავალ გეგმებს უკავშირდება სწავლის გაგრძელება ევროპაში, რისთვისაც ჯერ კიდევ ბევრი მაქვს სასწავლი. მეტი დრო უნდა დავუთმო საკუთარ განვითარებას და უცხო ენების შესწავლას. ვფიქრობ, ევროპაში მიღებული განათლების შემდეგ, ჩემს ქვეყანაში მცირე ცვლილებებს მაინც მოვახდენ.
