| ნუ ვინ იტყვის ობლობისა ვაებას,
ნუ ვინ სჩივის თავის უთვისტომობას! საბრალოა მხოლოდ სული ობოლი, ძნელღა პოვოს, რა დაკარგოს მან ტოლი! |
ნურავინ იტყვის ობლობის ვაებას, ნურავინ ჩივის ახლობლის გარეშე ყოფნას. საბრალოა მხოლოდ დაობლებული სული, რომელიც დაკარგულ თავისი თანატოლს ვეღარ პოულობს. |
| მეგობართა, ნათესავთ მოკლებული,
ისევ ჩქარად ჰპოვებს სანაცვლოს გული; მაგრამ ერთხელ დაობლებული სული მარად ითმენს უნუგეშობას კრული! |
მეგობრებს, ნათესავებს მოკლებული ადამიანის გული სწრაფად მოძებნის სანაცვლოს, მაგრამ დაობლებული სული მუდამ უნუგეშობას ითმენს. |
| არღარა აქვს მას ნდობა ამა სოფლის;
ეშინიან, იკრძალვის, არღა იცის, ვის აუწყოს დაფარული მან გრძნობა, ეფიქრება ხელმეორედ მას ნდობა! |
დაობლებულ სულს აღარ აქვს ნდობა წუთისოფლისა. ეშინია, აღარ იცის, ვის გაუმხილოს გრძნობები, ფიქრობს, ენდოს თუ არა კიდევ ვინმეს. |
| ძნელი არის მარტოობა სულისა:
მას ელტვიან სიამენი სოფლისა, მარად ახსოვს მას დაკარგვა სწორისა, ოხვრა არის შვება უბედურისა! |
ძნელი არის ადამიანის სულიერი მარტოობა, მას გაურბის წუთისოფლის სიამე, მარადიულად ახსოვს თანატოლის დაკარგვა და შვება მისთვის მხოლოდ ოხვრაა. |
ანასტასია ღლონტი აკეთის საჯარო სკოლა XI კლასის მოსწავლე
თეკლა მორჩილაძე აკეთის საჯარო სკოლა XI კლასის მოსწავლე
