მაკა ანთაძე
ნინოწმინდის მუნიციპალიტეტის განძის №1 საჯარო სკოლის „არაქართულენოვანი სკოლების მასწავლებლების პროფესიული მხარდაჭერის პროგრამის“ კონსულტანტი მასწავლებელი
2003 წლის სექტემბერი… ავტობუსი გაჩერდა სოფლის განაპირას. მხოლოდ მე ჩამოვედი ავტობუსიდან. საკმაოდ ცივი ქარი ქროდა: ხმაურიანი და უცნაური. თითქოს ვინანე ავტობუსიდან ჩამოსვლა… თითქოს უცხო სამყაროში აღმოვჩნდი… მაგრამ სწორედ ეს იყო დასაწყისი იმ დიდი საქმისა, რომელსაც მე და ჩემი კოლეგები წლებია ვემსახურებით სამცხე-ჯავახეთში, სახელმწიფო ენის შესწავლის მიზნით.
დავიწყე მუშაობა ნინოწმინდის მუნიციპალიტეტის სოფელ განძის №1 საჯარო სკოლაში ქართულის, როგორც მეორე ენის მასწავლებლად. მკაცრი კლიმატის გამო სოფელი თვეობით მოწყვეტილი იყო ცენტრს. წასვლა-წამოსვლა სერიოზული პრობლემა იყო. მგზავრები დავდიოდით მძიმე ტექნიკით, ზოგჯერ კილომეტრები ფეხით გვივლია ქარბუქის გამო. იყო სიცივე, ყინვა… შიში იმისა, რომ შეიძლება ხვალ გაყინული გიპოვოს ვინმემ ნაქირავებ, ცივ ბინაში… თუმცა არასდროს არ დავნებებულვარ. სკოლაში ბავშვები მელოდებოდნენ ღიმილიანი სახით. ბავშვები, რომლებმაც მიუხედავად პრობლემებისა, სტერეოტიპული აზროვნების ზეგავლენისა და, ზოგ შემთხვევაში, ოჯახის წინააღმდეგობისა, შეიყვარეს ქართული ენა.
2009 წელს, პროექტის „ვასწავლოთ ქართული, როგორც მეორე ენა“ ფარგლებში, გამოცხადდა კონკურსი. მონაწილეობა მივიღე და მოვხვდი ამ მნიშვნელოვან პროექტში, რომელსაც შემდეგ დაერქვა „ქართული ენა მომავალი წარმატებისთვის“, ახლა კი ჰქვია „არაქართულენოვანი სკოლების მასწავლებლების პროფესიული მხარდაჭერის პროგრამა“. პროექტი სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი აღმოჩნდა არაქართულენოვანი რეგიონებისთვის. მის ფარგლებში, კვალიფიციური კონსულტანტ-მასწავლებელები მუშაობენ როგორც მოსწავლეთა განვითარებაზე, ასევე სკოლაში დასაქმებული მასწავლებლებისა და თემის ინტეგრაციაზე.
აღნიშნული პროექტის ფარგლებში ,სხვადასხვა სახის ღონისძიებებს ვატარებთ, საქართველოში მცხოვრები ეთნიკური უმცირესობების სახელმწიფო ენის სწავლებისა და სამოქალაქო ინტეგრაციის ხელშეწყობის მიზნით. ტარდება იმგვარი კომპლექსური ღონისძიებები, რომლებიც ხელს უწყობს განათლების თანაბარ ხელმისაწვდომობას ეთნიკური უმცირესობებისთვის, სახელმწიფო ენის პოპულარიზაციასა და ასევე, ეროვნული უმცირესობების ენობრივი და კულტურული თვითმყოფადობის შენარჩუნებას.
წლების განმავლობაში არაერთი სასწავლო პროექტი და გაცვლითი პროგრამა განვახორციელე. ჩამოვაყალიბე ქართული ენისა და სამოქალაქო განათლების კლუბები. კლუბებში მუშაობა ქართულ ენაზე მიმდინარეობს. მოვიპოვეთ გრანტი, ვიყიდეთ საჭირო ტექნიკა, ასევე, დაგვასაჩუქრეს ქართულენოვანი ლიტერატურით. მოსწავლეებისთვის ბევრი ექსკურსია დავგეგმე. ვთანამშრომლობდი არასამთავრობო თუ სამთავრობო უწყებებთან, რათა დაეფინანსებინათ მგზავრობა. ქართული ენის კლუბის ფარგლებში, ფუნქციონირებდა თეატრალური დასი. დავდგით მინი-სპექტაკლები, კონცერტები და მოვაწყვეთ შემოქმედებითი საღამოები.
წლებია ყურადღებას ვაქცევ მოსწავლეთა არაფორმალურ განათლებას. ყოველთვის პრობლემას წარმოადგენს ქვეყანათმცოდნეობის საკითხების გაცნობიერება, რადგან არიან მოსწავლეები, რომლებიც სოფლიდან გარეთ არ გასულან და არ აქვთ წარმოდგენა იმ ქვეყანაზე, რომელშიც ცხოვრობენ.
აქტიურად ვმუშაობ მოსწავლეთა ინტეგრაციისთვის. ახლა შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ძალიან ბევრი მოსწავლე გვყავს უკვე, რომლებმაც ქართულენოვანი უნივერსიტეტები აირჩიეს. ასევე გვყავს ისეთი ახალგაზრდები, რომლებმაც დაამთავრეს უნივერსიტეტები და ახლა თვითონ არიან დასაქმებულები სკოლებსა თუ სხვა დაწესებულებებში.
პარალელურად, ვზრუნავ მასწავლებელთა პროფესიულ განვითარებაზე. ეს მოიცავს როგორც ტრენინგების ჩატარებას, ასევე საგაკვეთილო დაკვირვებას, განმავითარებელი შეფასების მიზნით. არაქართულენოვანი სკოლების მასწავლებლების პროფესიული მხარდაჭერის პროგრამის ფარგლებში, ამ ეტაპზე, ვმუშაობ სკოლის სხვადასხვა საგნის მასწავლებლებთან. ისინი სწავლობენ სახელმწიფო ენას, რათა შესაძლებლობა ჰქონდეთ, აიმაღლონ კვალიფიკაცია.
ჩემი წარმატება ჩემი მოსწავლეების წარმატებაა. ყველაზე დიდი ბედნიერება მქონდა მაშინ, როცა ჩემმა მოსწავლემ, პირველმა, ჩააბარა ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში, ქართველ აბიტურიენტებთან ერთად. იმ დროს ჯერ კიდევ არ არსებობდა ე.წ. 1+4 პროგრამა.
ვისურვებდი „არაქართულენოვანი სკოლების მასწავლებლების პროფესიული მხარდაჭერის პროგრამის“ გაფართოებას, რათა მოხერხდეს ყველა სკოლის ჩართვა აღნიშნულ პროგრამაში.
