„ეს რა სოფელი გაფურჩქნილა ასე ლამაზი,
კლდით ატეხილი კიდეებით ბაღები სუნთქავს,
ჩანს უფლისციხის სილუეტი დევის ნახატი,
გაშლილა ვაზი და ფუტკარსაც სიმღერა უთქვამს“…
ასე ლამაზად დახატა ქართლის შუაგულში მდებარე სოფელი ქვახვრელი არნოლდ ჩიქობავამ. აქ დავიბადე, გავიზარდე, დავამთავრე საშუალო სკოლა. შემდეგ სწავლა გავაგრძელე ჯერ გორის ეკონომიკურ ინსტიტუტში, შემდეგ (რა გინდ უცნაურადაც უნდა ჟღერდეს პროფესიათა ასეთი კონტრასტი) ცხინვალის სახელწიფო უნივერსიტეტში ფილოლოგიის ფაკულტეტზე.
სოფელში დავოჯახდი და სოფლის სკოლაში დავიწყე მუშაობა ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლად. 16 წელი დიდი სიყვარულით ვაკეთებდი ჩემს საქმეს. იყო ბევრი წარმატება, სერტიფიცირება 3 საგანში (ქართული ენა და ლიტერატურა, დაწყებითი კლასები I-IV, ქართული, როგორც მეორე ენა).
გარკვეული მიზეზების გამო ჩემი პედაგოგიური მოგზაურობა ქვემო ქართლში გაგრძელდა — ქ. რუსთავის ჟ. შარტავას სახელობის №4 საჯარო სკოლაში დაწყებითი კლასის მასწავლებლად დავიწყე მუშაობა. აქ იწყება ჯიპრაიდის ტრენინგები, რომელიც ყოველთვის სასიამოვნოდ მახსენდება. ტრენერები — ია რობაქიძე და ნონა არევაძე-კოტორაშვილი. მათგან ვიგებ, რომ ისინი უკვე წლებია ეთნიკურ უმცირესობებს ქართულ ენას ასწავლიან. დიდი ინტერესი გამიჩნდა და გადავწყვიტე მეცადა. პროექტს მაშინ „ვასწავლოთ ქართული, როგორც მეორე ენა“ ერქვა. დავრეგისტრირდი, გავიარე გასაუბრება და რამდენიმე ხნის შემდეგ ზარი გაისმა ტელეფონზე სასიამოვნო ამბით — „გილოცავთ, თქვენ წარმატებით გაიარეთ გასაუბრება“… და ამიყვანეს.
ჩემი პედაგოგიური ოდისეა ამჟამად ჯავახეთში გრძელდება.
ახლა -20, -21 გრადუსი ყინვაა. ზღვის დონიდან 1700მ-ზე, მთის ძირში შეფენილი სოფელი, მოლიპულ გზაზე მიმავალი ვცდილობ, ფეხი არ დამიცდეს. თან ერთი სული მაქვს, სკოლაში შევასწრო ამ გაუსაძლის ყინვას. გარეთ ყველაფერი უკაცრიელი მეჩვენება, მაგრამ სკოლის კარს ვაღებ და ბავშვების ჟრიამული ისმის, სადაც უკვე მესმის ბევრი ქართული სიტყვა. „გამარჯობას“ ხომ ყოველ შეხვედრაზე მეუბნებიან, დღეში რამდენჯერაც შემხვდებიან. თვალებში სხივი უბრწყინავთ.
აქ მთაში, ეთნიკურად სომეხი მოსახლეობა განსაკუთრებულ პატივისცემას გამოხატავს ჩამოსულ, სტუმარ მასწავლებლების მიმართ. მე მგონი მე სტუმრად აღარ ვითვლები, უკვე მათი ნაწილი ვარ. 8 წელი სტუმრობა ვის გაუგია?!
ამ წლებს უშედეგოდ არ ჩაუვლია. მრავალი წარმატება, სიხარული, სასიამოვნო დღეები, სირთულეებიც მახსენდება მოსწავლეებთან და პედაგოგებთან ერთად. ენით აღუწერელი შრომა, გათენებული ღამეები, ფაქტობრივად, სკოლის მკვიდრი ვარ, რომელიც 8-9სთ-ზე და ბევრჯერ 12 საათზეც ვტოვებდი სკოლას, მაგრამ შედეგები დაღლას გავიწყებს, სტიმულს გაძლევს, უფრო მეტი აკეთო. სანაცვლოდ, ყოველ წელიწადს ქართულ უნივერსიტეტებში სტუდენტთა რიცხვი იზრდება, ქართული ენის კურსი, მასწავლებელთა პროფესიული გადამზადება, 18 მასწავლებლიდან სკოლაში 9 სერტიფიცირებული მასწავლებელი, რომელთაც ფასილიტაციას ვუწევდი. პროექტები, ღონისძიებები, ექსკურსიები… და ამ გზაზე ყოველთვის ვგრძნობდი პროექტის მხარდაჭერას.
ვფიქრობ, ძალიან საინტერესო პროფესია მაქვს — მე მასწავლებელი ვარ.
მასწავლებლის მიზანი ხომ ის არის, საგნის სწავლებით მოსწავლის ცხოვრება ბედნიერი და საინტერესო გახადოს, დაეხმაროს საკუთარი თავის, საკუთარი ადგილის პოვნაში. წლების შემდეგ, როცა განვითარებულ, სრულფასოვან მოქალაქედ ჩამოყალიბებულ ჩემს მოსწავლეებს ვხვდები, ვრწმუნდები, რომ მე და ჩემმა საგანმა, ჩემმა პროგრამამ „არაქართულენოვანი სკოლების პროფესიული მხარდაჭერა“, კოლეგებმა, მოვახერხეთ ძალიან კარგი საქმის კეთება — საქართველოს მოქალაქის ჩამოყალიბება. არ აქვს მნიშვნელობა რა პროფესიის იქნებიან, მთავარია, ისინი მოქალაქეები არიან და მათი ინტეგრაცია მოხდა ქართულ საზოგადოებასთან, მათ იპოვეს საკუთარი ადგილი ცხოვრებაში. ქართული ენის სწავლებით მათ ვუმარტივებთ ცხოვრებას და ჩაკეტილი სივრციდან ფართო ასპარეზზე გასვლის საშუალებას ვაძლევთ.
ყოველ კვირას მივუყვები ჯავახეთის გზას. არ ვიცი როდემდე გაგრძელდება ჩემი პედაგოგიური ოდისეა, მაგრამ ვიცი, რომ ეს ჩემი ცხოვრების ნაწილია. ვისურვებდი, რომ ბოლოს თამამად მეთქვას — „მისია შესრულებულია“.
