სამოქალაქო განათლების მასწავლებლის „აისური“ შთაბეჭდილებები
სოფიო ბაჩილავა: ახლა ვფიქრობდი და აღმოვაჩინე, რომ ბავშვობაში რა სფეროებიც მაინტერესებდა, ყველას მეტ-ნაკლებად შევეხე. ჟურნალისტობა მინდოდა – ჟურნალისტიკა დავამთავრე, მსახიობობა მინდოდა – უნივერსიტეტის თეატრში ვითამაშე რამდენიმე როლი; ადამიანების ცხოვრების უკეთესობისკენ შეცვლა მინდოდა – სოციალური მუშაკი გავხდი; მასწავლებლობა მინდოდა – აგერ უკვე 6 წელია მაქვს ეგ ბედნიერება; ჯარში წასვლა მინდოდა და ჯარში ვერა, მაგრამ „აისში“ წავედი. ჰოდა, ახლა ვიხსენებ, იმედია, ოდესმე კოსმონავტობაზე არ მიოცნებია, თორემ, ეჭვი მაქვს, მარსზე გამფრენთა სიაშიც შეიძლება ამოვყო თავი.
♦♦♦
სოფიო ბაჩილავა გასულ წელს „მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს“ კონკურსის მიმდინარეობისას გავიცანი და მასთან რამდენჯერმე ჩავწერე ინტერვიუ. „საუკეთესო ათეულის“ წევრი ახალგაზრდა ფინალისტი განსაკუთრებით კონკურსის დასკვნით ცერემონიალზე დამამახსოვრდა – აცრემლებული ახალგაზრდა მასწავლებელი, რომელსაც „ნინო აბულაძის“ პრიზი გადასცეს. მას შემდეგაც არაერთხელ მოხვდა ჩვენს გამოცემაში, როგორც სამოქალაქო განათლების აქტიური და ერთ-ერთი საუკეთესო მასწავლებელი. თუმცა, ძნელად წარმოსადგენი იყო, რომ მას ჩვენს მკითხველს წარვუდგენდი, როგორც „აისელს“. საზოგადოებრივი ორგანიზაცია „აისის“ სასწავლო კურსი, რომელიც სამოქალაქო განათლების მასწავლებელმა გაიარა, აერთიანებს საბაზისო სამხედრო და სალაშქრო თემატიკის კომპონენტებს. თეორიულ სწავლებასთან ერთად კურსი მოიცავს პრაქტიკულ სავარჯიშოებს და საველე სწავლებებს.
„აისელი“ მასწავლებელი სამხედრო-სალაშქრო დღიურის მოშველიებით გვესუბრება, ამ რთული გადაწყვეტილებისა და იმ შთაბეჭდილებების შესახებ, რომელიც კურსის განმავლობაში მიიღო.
✅ სოფო, ჩემთვის სრულიად მოულოდნელი იყო, როცა წავიკითხე თქვენი პირველი სტატუსი სოციალურ ქსელში, რომ „აისის“ კურსში მოხვდით… მომიყევით, რატომ ახლა, რამ გიბიძგათ, შეჭიდებოდით საკმაოდ რთულ საქმეს, რომელიც, სურვილის გარდა, სერიოზულ ფიზიკურ შესაძლებლობებსაც მოითხოვს?
🔘 სულ მინდოდა უფრო მეტი მცოდნოდა პირველად დახმარებაზე, ექსტრემალურ პირობებში რეაგირების სწორ ფორმებზე, ელემენტარულ სამხედრო საქმეზე. არა მხოლოდ თეორიულად, არამედ პრაქტიკულადაც. ბავშვობაში ჯარშიც მინდოდა წასვლა, თუმცა ეს არავინ მიიღო სერიოზულად, ჯარი რა გოგოს საქმეაო ამბობდნენ და სურვილი სურვილად დარჩა. რუსეთის უკრაინაში შეჭრის შემდეგ, როდესაც დავინახე რიგითი მოქალაქეები როგორ ედგნენ სამხედროებს გვერდით და ეხმარებოდნენ რითიც შეეძლოთ, მივხვდი, რომ მიუხედავად ჩემი გრაფიკისა, დრო აუცილებლად უნდა გამომენახა და გამევლო რაიმე კურსი, რაც მომცემდა ამ საკითხებში გარკვევის, ფიზიკური და ფისქოლოგიური მომზადების საშუალებას. სოციალურ ქსელში ვიკითხე და ერთხმად მირჩიეს საზოგადოებრივი ორგანიზაცია „აისი“.
მათი გვერდი გამოვიწერე და თვალს ვადევნებდი სიახლეებს, საბაზო სამხედრო-სალაშქრო კურსზე მიღება მალევე გამოცხადდა. გამიმართლა, რომ მიუხედავად აპლიკანტების უპრეცედენტო რაოდენობისა, კურსზე მოვხვდი. 8-კვირიანი კურსის განმავლობაში, გვქონდა როგორც თეორიული ლექციები, ისე პრაქტიკული საველე გასვლები.
საცდელ გასვლაზევე აღმოვაჩინე, რომ კურსზე მოხვედრა ერთი საქმეა და მისი ბოლომდე მიყვანა კი მეორე. თავიდან ფიზიკური დატვირთვა ნამდვილად რთული იყო ჩემთვის, რადგან მანამდე არ ვვარჯიშობდი. თუმცა, უნდა აღვნიშნო, რომ ნებისმიერ მომენტში შეგეძლო კურსის დატოვება. პირველ დღეს 13 კილომეტრი გავიარეთ მწყობრში და ერთ ტემპში. ჩემთვის, მოუმზადებელი ადამიანისთვის, არც მანძილი იყო პატარა და არც რელიეფი მარტივი. ამას ემატებოდა გასვლის დროს ვარჯიშები. მაგალითად, კურსის დაწყებამდე თუ 3 აზიდვას ძლივს ვაკეთებდი, მხოლოდ ამ ერთ გასვლაზე ათეულობით აზიდვის გაკეთება მომიწია. იყო მომენტი, როცა ისე გამიჭირდა, რომ ვიფიქრე, დავნებდებოდი, საბედნიეროდ, ძალების მოკრება შევძელი, ამაში იქ არსებული ატმოსფერო და გარშემო მყოფი ადამიანების შეგულიანება დამეხმარა. პირველივე გასვლაზე ორ რამეს მივხვდი, ცხადი იყო, რომ „აისის“ წარმომადგენლები სრული სერიოზულობითა და მაღალპროფესიულად უდგებოდნენ საქმეს, ეჭვგარეშე იყო, რომ კარგ ხელში ვიყავით და კურსი აუცილებლად ბოლომდე უნდა გამევლო. მეორე აღმოჩენა კი ჩემთვის განსაკუთრებით სასიამოვნო იყო, თურმე შენი შესაძლებლობების ზღვარი ბევრად შორს გადის, ვიდრე გგონია. ეს იმხელა მოტივაცია აღმოჩნდა, რომ, ფაქტობრივად, მეორე დღიდანვე დავიწყე ვარჯიში და მზადება მომდევნო გასვლებისთვის.
✅ სამოქალაქო განათლების მასწავლებლობამ ითამაშა თუ არა როლი ამ გადაწყვეტილების მიღებაში?
🔘 ეს გადაწყვეტილება როგორც ერთმა რიგითმა მოქალაქემ ისე მივიღე, თუმცა თავისთავად, როდესაც მასწავლებელი ხარ, მით უფრო სამოქალაქო განათლების, ალბათ განსაკუთრებულ პასუხისმგებლობას გრძნობ როგორც ქვეყნის, ასევე მოსწავლეების წინაშე. ჩვენ გაკვეთილზეც ვეხებით ისეთ საკითხებს, როგორიც არის ჯანსაღი ცხოვრების, ექსტრემალურ პირობებში მოქცევისა თუ უსაფრთხოების წესები, სამშვიდობო პროცესები, მოქალაქის როლი და ა.შ. „აისის“ კურსზე კი ამ ყველაფერს თეორიულ და პრაქტიკულ დონეზე ვამუშავებდით. კურსთან დაკავშირებულ ჩემს შთაბეჭდილებებს სოციალურ ქსელში ვაქვეყნებდი და ვიცი, რომ რამდენიმე ადამიანი, მათ შორის მოზარდები, სწორედ ჩემი პოსტების შემდეგ დაინტერესდნენ და აპირებენ კურსების გავლას.
✅ პრეცედენტი შექმენით – მასწავლებელი ქალი „აისელი“. ერთადერთი „აისელი“ ხართ ამ პროფესიის წარმომადგენელი?
🔘 წლების განმავლობაში არაერთი კურსი ჰქონია „აისს“ და თითოეულ მათგანში გოგოები ძალიან აქტიურად მონაწილეობდნენ, მათ შორის ახლაც, თანაც წარმატებულად. გაცნობით შეხვედრაზევე ითქვა, რომ „აისში“ ჭეშმარიტი გენდერული თანასწორობაა და მართლაც ასეა. რაც შეეხება მასწავლებლებს, როგორც ვიცი, მასწავლებლები ადრეც ყოფილან. კონკრეტულად ამ კურსზეც სამოქალაქო განათლების ორი მასწავლებელი ვიყავით – მე და დავით მელიქიძე.
✅ ყველაზე დიდი შთაბაჭდილება, რომელიც კურსის მსვლელობისას მიიღეთ…
🔘 მთლიანად კურსი იყო საოცრად შთამბეჭდავი. ვერც კი ვიხსენებ ბოლოს ასეთი ეფექტი ჩემზე რამ მოახდინა. დავიწყებ იმით, რომ თითოეული „აისელი“, რომელიც კურსს გეგმავს ან კურსანტებს ცოდნას და დროს უზიარებს, არის მოხალისე. ანაზღაურების გარეშე, საოცარი პროფესიონალიზმით, ენთუზიაზმით და ქვეყნის სიყვარულით ემსახურებიან ამ საქმეს. იმდენად დიდი იშვიათობაა ღირებულებებზე დაფუძნებული, ერთი იდეის გარშემო გაერთიანებული უანგარო საქმე, თან, როცა სისტემატური ხასიათი აქვს, რომ შეუძლებელია, წარუშლელი შთაბეჭდილება არ მოახდინოს შენზე.
პირველი მომენტი, როდესაც, უბრალოდ, კურსის გავლა კი არა, „აისელობა“ მომინდა: მეორე გასვლაზე მდინარე დაგვხვდა ადიდებული და უნდა გადაგვეკვეთა. მეთაურები თავად ჩადგნენ ცივ მდინარეში და კურსანტები უსაფრთხოდ გადაგვიყვანეს. როდესაც მსგავს დამოკიდებულებას ხედავ, შენც საპასუხო მადლიერებითა და მონდომებით ივსები. მთელი კურსის განმავლობაში, ერთი შეხვედრაც არ გამიცდენია, თუმცა ყოფილა მომენტი, როდესაც, მაგალითად, ცუდი ამინდის გამო, გულში მიფიქრია სახლში დარჩენა, მაგრამ ასეთ მომენტში მახსენდებოდნენ აისელები, რომლებიც სწორედ კურსანტების გამო გამოდიოდნენ მსგავს ამინდში სახლიდან, ჩვენთან ერთად ვარჯიშობდნენ, ტალახიანდებოდნენ, წვიმაში სველდებოდნენ თუ ადიდებულ მდინარეში იდგნენ, ვიდრე ყველა კურსანტი არ გადაკვეთდა მას. ამის შემდეგ სახლში დარჩენა შეუძლებელია.
თითოეულ გასვლაზე იყო რაღაც დაუვიწყარი, მაგალითად, ღამის მარშზე ულამაზესი მთვარიანი ღამე და გარიჟრაჟი ვნახე, თან ისე გავიარე 30კმ, რომ დაღლა ვერც კი ვიგრძენი. ტოპოგრაფიის გავლა კი, როდესაც სპეციალური კოორდინატების, კომპასისა და რუკის დახმარებით უნდა გვეპოვა კონკრეტული ადგილები, ისეთი საინტერესო იყო ჩემთვის, რომ ამით შთაგონებულმა სკოლაში გავაკეთე აქტივობა „განძის ძიება“, რა დროსაც მოსწავლეებს უნდა ეპოვათ სამოქალაქო განათლებასთან დაკავშირებული დამალული მინიშნებები. პირველადი დახმარების ლექციისა და პრაქტიკის გავლის შემდეგ, ასევე, გადავწყვიტე ამ ცოდნის კიდევ უფრო გაღრმავება და, სხვათა შორის, ჩემს რამდენიმე მოსწავლესთან ერთად, ახლო მომავალში, სპეციალურ სწავლებას დავესწრები.
📝📌ერთ ცალ საწუწნ კანფეტს, რომელიც მეთაურმა დაგვირიგა, სამი საათი ვჭამდი და ძალიან დიდი ენერგია მომცა.
დღის მანძილზე ჩატარებული ლექციის შემდეგ, საღამოს რვა საათზე დავიწყეთ მარში. 12 საათი უნდა გვევლო. ვფიქრობდი, რა ვქნა ისეთი, რითაც ბოლომდე ყოჩაღად გავძლებ-მეთქი, ჰოდა ტვინი გადავაპროგრამე, დავაჯერე, რომ თენდებოდა (მთვარის კაშკაშა შუქი კი მიწყობდა ხელს), წარმოვიდგინე, რომ დილის 8 საათი იყო და მე ჩემი ჩვეული დღე უნდა დამეწყო, დილით – გაკვეთილები, მერე – მეორე სამსახური, მერე – ლექციები და ა.შ. გზადაგზა ვახსენებდი ხოლმე თავს, ახლა შენ ამ კლასში ატარებ გაკვეთილს, ახლა ამ შეხვედრისთვის ემზადები-მეთქი. ჰოდა გამოვიდა, განსაკუთრებით საღამოს 8-დან 12 საათამდე, როცა თითქოს დრო ყველაზე ნელა გადიოდა, ამ სტრატეგიამ კარგად იმუშავა.
📝📌მართალია, ფიზიკურ გამოცდას გამოვეთიშე, მაგრამ უსაზღვროდ ბედნიერი ვარ. სულ არ ვაპირებდი გასვლას (არაა სავალდებულო). მეშინოდა. მაინც წავედი. სადამდეც ვიყავი, ღირსეულად ვიყავი, მთელი ძალით დავიხარჯე და ამაყი დავბრუნდი.
წინ დიდგორის გასვლაა, სადაც ბეიჯებს გადმოგვცემენ. თეორიული გამოცდა წარმატებით ჩავაბარე და გული საგულეს არ ეტევა იმის გაცნობიერებით, რომ მეც უკვე „აისელი“ ვარ.
📝📌კურსი ვერ ჩაივლიდა ინდივიდუალური სასანგრე მომზადების გარეშეც. მეთაურმა მოხალისეებს ველზე შეასწავლა ინდივიდუალური-მწოლიარე სანგრის მომზადების მეთოდი. შემდგომ კი კურსის თითოეულმა მონაწილემ თავად, შეზღუდულ დროში, გათხარა ანალოგიური ტიპის სანგარი.
✅ სირთულეები, რომლის გადალახვაც გაგიჭირდათ?
🔘 აღმართებზე სირბილი იყო ჩემთვის ყველაზე რთული ნაწილი, თუმცა, სხვა კურსანტების დახმარებითა და მეთაურების შემაგულიანებელი შეძახილების წყალობით, ამასაც როგორღაც ვართმევდი თავს. „ბაჩილავა, ირბინე, ბაჩილავა, ეგ სირბილი არ არის! მეტი შეგიძლია!“ – ჩამესმოდა ყურში და მართლაც სულ სხვა ძალას ვგრძნობდი. სხვათა შორის, როცა რაიმე მნიშვნელოვანს ვაკეთებ, საკუთარ თავს ვაგულიანებ ხოლმე ასე: „ბაჩილავა, დაწერე ბაჩილავა!“. ზოგადად, ფიზიკური დატვირთვა ჩემთვის მარტივი არ იყო, ორი წელი სახლიდან ვმუშაობდი, სამწუხაროდ, არც ვვარჯიშობდი და ადვილი წარმოსადგენია ჩემი ფიზიკური მზაობის დონე. თუმცა, ამ კურსმა დიდი სტიმული მომცა დამეწყო ვარჯიში, ჯერ ლიფტზე ვთქვი უარი, შემდეგ მეტროდან სახლამდე ტრანსპორტის გამოყენებაზე, შემდეგ ვარჯიშიც დავიწყე და დღემდე ვაგრძელებ. ასე ფიზიკურადაც ვძლიერდებოდი და, გასვლების დროს, მანამდე გაკეთებული ვარჯიშები ფსიქოლოგიურადაც არანაკლებ მეხმარებოდა. მაგალითად, თუ აღმართებზე ასვლისას თავიდან გული მიჩქარდებოდა, მოგვიანებით უკვე ვიხსენებდი იმ ადგილებს, სადაც აღმართში ასვლაში ვვარჯიშობდი და ტვინმა იცოდა, რომ შემეძლო დაძლევა.
📝1. მთაზე ასვლისას ომბალოს სუნი ვიგრძენი, თურმე იმ გზაზე ყოფილა ამოსული და ფეხი რომ ხვდებოდა, ჰაერში იფრქვეოდა მისი სურნელება. ბავშვობა და სამეგრელოში გატარებული ზაფხულები გამახსენდა, სახლის წინ, ეზოში რომ დავრბოდით, ომბალოს ზუსტად ასეთი სუნი იდგა ხოლმე.
2. აღმართზე სირბილი ვერ „დავამუღამე“, სამაგიეროდ სწორ გზაზე ვირბინე სრულად.
3. უკვე მაქვს წარმოდგენა არტერიული და ვენური სისხლის შეჩერებისა და მოტეხილობების დაფიქსირების შესახებ. იმედია, არასდროს დამჭირდება ამ ცოდნის პრაქტიკაში გამოყენება, მაგრამ რომ ვიცი (თეორიულად მაინც), უფრო მშვიდად ვარ.
📝📌რიგით მეოთხე გასვლა წარმატებულად დასრულდა!
გულწრფელად რომ ვთქვა, საინფორმაციო შეხვედრიდან მოყოლებული, მეშინოდა ამ გასვლის – ღამის მარშის.
გამოვტყდები და ვიტყვი, რომ გაცდენაზეც კი ვფიქრობდი, ვაიდა ვერ გავქაჩო 20-საათიანი რეჟიმი და მთელი ღამე სიარული-მეთქი.
შიშებს თავისთვის ხომ ვერ ვაპარპაშებდი? ამიტომ ფიზიკურად და ფსიქოლოგიურად შევემზადე. ემოციური მზაობის ამაღლებაში Mindia Gogotchuri, ჩემი მეგობრები და მოსწავლეები დამეხმარნენ. სჯეროდათ, რომ ყველაფერს გავაკეთებდი, იმასაც კი, რაც ჩემს ძალებს აღემატებოდა და თუ მაინც დავნებდებოდი, ე.ი. თავს ზემოთ ძალა მართლა აღარ იყო. თუმცა ყველა ერთხმად ამბობდა, რომ შევძლებდი! ხოდა შემაგულიანეს, მაგრამ რა შემაგულიანეს, ფრთები გამომესხა ლამის.
თუმცა, მხოლოდ ფრთების იმედად რომ არ წავსულიყავი, ამიტომ ვარჯიში არც ერთი დღე არ ჩამიგდია, დავდიოდი ფეხით, დავრბოდი, დამქონდა იმაზე მძიმე ჩანთა, ვიდრე ისედაც მიწევს ხოლმე. მოკლედ გავკაჟდი. და შედეგმაც არ დააყოვნა! ერთხელაც არ გამჭირვებია მარშის დროს. სუნთქვა არ ამრევია, გული არ ამჩქარებია, ძილი არ მომკარებია. არ მომშიებია. არ დავღლილვარ.
✅ კურსის განმავლობაში ხომ არ ყოფილა შემთხვევა, როცა საკუთარ თავს გამოუტყდით, რომ ნანობდით ამ ნაბიჯის გადადგმას, სირთულეებიდან გამომდინარე?
🔘 არა, ასეთი მომენტი არ მქონია, პირიქით, ამ კურსზე ყოფნის თითოეული წუთი მიხაროდა, მაშინაც კი, როცა ფიზიკურად აღარ შემეძლო. რაც უნდა დაღლილი ვყოფილიყავი, სასწავლო დღე რომ მთავრდებოდა, გული მწყდებოდა ხოლმე. მიუხედავად იმისა, რომ ასეთი კომენტარებიც მომისმენია — „სად გაქვს ამის დრო? ეგღა გაკლდა, რატომ წვალობ?“ მხარდაჭერა ბევრად მეტი იყო, განსაკუთრებით სასიამოვნო იყო კოლეგებისგან და მოსწავლეებისგან ან მათი მშობლებისგან წამოსული დადებითი შეფასებები, ისე მაგულიანებდნენ, უბრალოდ, შეუძლებელი იქნებოდა, კურსი ბოლომდე არ მიმეყვანა.
კურსის დასრულების შემდეგ ორი ტიპის გამოცდაა – თეორიული, რომლის ჩაბარებაც სავალდებულოა, თუკი „აისელობა“ გსურს და ფიზიკური გამოცდა, რომელსაც, როგორც მეთაურები ამბობდნენ, კურსის მხოლოდ 10-15% აბარებს და რომელზე გასვლაც ნებაყოფლობითია. თეორიული გამოცდა წარმატებით ჩავაბარე, ფიზიკურზეც გავედი, თუმცა, მალევე გამოვეთიშე, წინასწარვე იმ განწყობით მივედი, რომ ვერ ჩავაბარებდი, მეტსაც გეტყვით, იმდენად ბევრს საუბრობდნენ გამოცდის სირთულეზე, რომ გასვლაც კი მეშინოდა და თავიდან არც ვგეგმავდი. ოჯახის წევრებთან და მეგობრებთან საუბრის შემდეგ მაინც გადავწყვიტე. მინდოდა, ერთგვარი პრესტიჟის გოლი გამეტანა, ასეც მოხდა, ის პერიოდი, სანამ გამოცდაზე ვიყავი, მაქსიმალურად დავიხარჯე და საკუთარი თავით კმაყოფილი დავბრუნდი. საკუთარი შიშების დაძლევის გამო ისეთი გახარებული გამოვედი გამოცდიდან, ნამდვილად ღირდა გასვლა. ის სურათი მახსენდებოდა, ბავშვი მესამე ადგილზე რომ არის გასული და მაინც ყველაზე მეტად უხარია, დაახლოებით, ასე ვიყავი.
📝📌დღეს ბოლო სასწავლო გასვლა გვქონდა, წინ გამოცდა და კურსის შეჯამებაა. შემაჯამებელ პოსტს მეც ბოლოს დავწერ. მაგრამ დღევანდელ შთაბეჭდილებებს ამ პოსტში მოვუყრი თავს. 1. სანგრის სწორად გათხრა უკვე ვიცი; 2. ხოხვით ავცოცდი და ჩამოვცოცდი ერთ გორაკზე, ეს მაშინ, როცა წინა გასვლებზე პატარა მონაკვეთზე ძლივს გავხოხდი; 3. დაბრკოლებების გადალახვაზე გავტალახიანდი ისევე, როგორც ეს კურდღელი. ტალახსაც თავისი ეშხი ჰქონია, ძალიან მაგარი გამოცდილება იყო, რამდენიმე დაბრკოლებას მშვენივრად გავართვი თავი, აი სიმაღლეზე გადახტომა სხვისი დახმარების გარეშე ვერ შევძელი. თუმცა ვივარჯიშებ ხტომაში; 4. „აისი“ არის სამაგალითო ორგანიზაცია, ნეტავ ბევრი ადამიანი უდგებოდეს საკუთარ საქმეს ისეთი სერიოზულობით, პროფესიონალიზმითა და ენთუზიაზმით, როგორც ეს ადამიანები მოხალისეობრივად და სრულიად უანგაროდ აკეთებენ. იმედია, სულ მალე მეც გავხდები აისელი.
✅ „ოფიციალურად დასრულდა „აისის“ კურსი, უკვე მაქვს ბეიჯი და სერტიფიკატი, თუმცა ჩემი და საზოგადოებრივი ორგანიზაცია „აისის“ ურთიერთობა ამით არ დასრულდება“ – რას გულისხმობთ ამ ურთიერთობაში?
„აისი“ არ არის უბრალოდ ორგანიზაცია, ეს არის ოჯახი, ცხოვრების წესი, იდეა, ღირებულებები. „აისელები“ არაერთ აქტივობას ახორციელებენ ერთობლივად. მინდა, რომ მეც ერთი რიგითი მოხალისე ვიყო მათ რიგებში, ჩავერთო სხვადასხვა საქმიანობაში და ორგანიზაციას შეძლებისდაგვარად დავუდგე მხარში.
✅ რა შეცვალა „აისელობამ“ თქვენში, თქვენს პროფესიულ საქმიანობაში?
ბევრად თავდაჯერებული ვარ, ვიცი რომ უფრო მეტი რამის გაკეთება შემიძლია, ვიდრე მეგონა რომ შემეძლო. რაც შეეხება პროფესიულ საქმიანობას, სამოქალაქო განათლების სწავლება ისედაც მოიაზრებს პასუხისმგებლიანი, ეროვნული და ზოგადსაკაცობრიო ღირებულებებით განმსჭვალული მოქალაქის ჩამოყალიბების ხელშეწყობას, შესაბამისად, ჩემთვის ეს თემები არც მანამდე იყო შორეული. თუმცა ამ კურსის შემდეგ, ჩემს მოსწავლეებთან ერთად, კიდევ უფრო მეტი ენთუზიაზმით ვგეგმავ ისეთ პროექტებს, რომელიც მოსწავლეებს ქვეყნის თავისუფლებისა და დამოუკიდებლობის მნიშვნელობას დაანახებს, მოქალაქის როლს გაააზრებინებს. მაგალითად, მოვაწყვეთ ექსკურსია ოკუპაციის მუზეუმში, შევხვდით გენერალ მაზნიაშვილის სახელობის ახალგაზრდული ლეგიონის წარმომადგენლებს და ა.შ.
ამასთან, მოხალისეობის არცთუ ისე მცირე გამოცდილება აქამდეც მქონდა, სამოქალაქო განათლების მიმართულებით არაერთი უფასო ტრენინგი თუ შეხვედრა ჩამიტარებია, თუმცა ახლა კიდევ უფრო მეტი მოტივაცია მაქვს, რომ საკუთარი დრო ისეთ თემებს დავუთმო, რომლებიც მოქალაქეს ქვეყნის თავდაცვისუნარიანობაში საკუთარი როლის აღმოჩენაში დაეხმარება.
✅ სწორი არჩევანი განაპირობებს ბედნიერ და წარმატებულ მომავალს… თქვენ შემთხვევაში, მასწავლებლობაა ის სწორი არჩევანი, რომელმაც ბედნიერი მომავალი შეგიქმნათ?
🔘 მე მიყვარს ჩემი საქმე, ვფიქრობ, სწორედ ეს არის ბედნიერების გასაღები. ძალიან გამიმართლა, რომ მასწავლებელი ვარ, ეს ნიშნავს, რომ მუდმივად განვითარების პროცესში ხარ და თან სხვასაც ეხმარები განვითარებაში.
✅ გასულ წელს „მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს“ფინალისტი იყავით, წელს სრულიად ახალ სფეროში სცადეთ საკუთარი შესაძლებლობები და ამასაც წარმატებით გაართვით თავი; გყავთ შვილი, ოჯახი – როგორ უმკლავდებით ამდენ საქმეს? როგორც ჩანს, წარმატებები ახალ სურვილებსა და შესაძლებლობებს აჩენს…
🔘 ნამდვილად, როცა რაღაც გულით გინდა, იმისთვის დრო ყოველთვის ჩნდება და რაც უფრო დიდი სიყვარულით აკეთებ საქმეს, მით უკეთ გამოგდის. მიყვარს ახალი სფეროების ათვისება, თან ვცდილობ, გამოვნახო ურთიერთკავშირი ჩემს პროფესიებსა თუ გატაცებებს შორის. როგორც წესი, გამომდის ხოლმე, რაც თავისთავად დამატებითი მოტივაციაა სიახლეების ძიებისა და საკუთარი საქმის ხარისხიანად კეთებისთვის.
✅ როგორია სამომავლო გეგმები… რა იქნება შემდეგი ნაბიჯი?
🔘 რამდენიმე ახალ სფეროში მინდა საკუთარი ძალების მოსინჯვა, მოვლენებს არ გავუსწრებ, ვნახოთ რა გამოვა.
✅ დავასრულოთ თქვენივე სიტყვებით – „როგორც ბავშვობაში კლასობანას თამაშში გვინდოდა ყველას მონაწილეობის მიღება (მე ახლაც ვერ ვუვლი ხოლმე გვერდს გულგრილი თუ სადმე დახაზული შემხვდა), ასევე ყველა უნდა ვმონაწილეობდეთ მშვიდობის მშენებლობაში და ნაბიჯ-ნაბიჯ მივიწევდეთ მიზნისკენ,“ – რას დაამატებთ?
🔘 მიუხედავად ბევრი განსხვავებისა, უნდა მოვძებნოთ ის საერთო ღირებულებები, რომლებიც დაგვეხმარება, თითოეულმა ჩვენგანმა შევიტანოთ წვლილი ძლიერი, დამოუკიდებელი და თავისუფალი სახელმწიფოს მშენებლობაში.
ლალი ჯელაძე
