სოფელი ბიწმენდი თბილისიდან 35კმ-ით დაშორებული, მთის ფერდობზე შეფენილი სოფელია, რომელიც ორი უბნისგან შედგება და რომელთაც ერთმანეთისგან სილამაზით განთქმული „ახატნის ხევი“ ჰყოფს. აღმოსავლეთით სოფელს წინამძღვრიანთკარი ესაზღვრება, დასავლეთით – მდინარე არაგვი, ჩრდილოეთით – ტყე, ხოლო სამხრეთით გადაჭიმულია საგურამოს ველი.
პირველი საგანმანათლებლო დაწესებულება აქ 1951 წელს აშენდა, 8-წლიანი სკოლა, რომლის გამგედაც ნინო ბაქრაძე-ბოცვაძე დაინიშნა. მან გარს შემოიკრიბა ახალგაზრდა პედაგოგები, რომელთაც უზიარებდა თავის მდიდარ გამოცდილებას, ესწრებოდა მათ გაკვეთილებზე და შემდეგ ერთად განიხილავდნენ სასწავლო პროცესის მიმდინარეობის ყველა დეტალს. ქალბატონი ნინო იმდენად მრავალმხრივ საინტერესო პიროვნება იყო, რომ საჭიროდ მიმაჩნია მის შესახებ მეტი იცოდეს „ახალი განათლების“ მკითხველმა. ჩვენს მოსწავლეებს კი საშუალებას ვაძლევთ, იცოდნენ თავიანთი სკოლის დამაარსებლისა და პირველი დირექტორის ბიოგრაფიის საინტერესო დეტალები, რადგან ის ნამდვილად არ იყო ერთი რიგითი, თუნდაც გამორჩეული დირექტორი, იგი მე-20 საუკუნის დასაწყისის გამოჩენილ ქართველ საზოგადო მოღვაწეთა ღირსეული წარმომადგენელია.
ნინო ბაქრაძე-ბოცვაძე 1883 წლის 11 მაისს დაიბადა თბილისში, ცნობილი პოეტისა და მთარგმნელის, იოსებ ბაქრაძის ოჯახში. თბილისის ქალთა პირველი გიმნაზიის მე-8 კლასის, ნიჭითა და შრომისმოყვარეობით გამორჩეული, მოსწავლე, ცნობილმა მწერალმა და საზოგადო მოღვაწემ, მარიამ დემურიამ მიიწვია ნაძალადევის რაიონის საკვირაო სკოლაში , მუშებისათვის წერა-კითხვის შესასწავლად, ცხადია, უსასყიდლოდ, რაზეც ნინო სიამოვნებით დათანხმდა; ისევ მარიამ დემურიას შეთავაზებით, გაჩნდა საბავშვო ჟურნალი „ნაკადული“, რომლის შინაარსის მოფიქრებასა და გამოცემაში ნინო ბოცვაძეს მისი და – ეკატერინე და ნიკო ლომოურის ქალიშვილები – თამარი და ნინო დაეხმარნენ.
1904 წელს, გიმნაზიის წარმატებით დასრულების შემდეგ, ნინო ბოცვაძემ სწავლა ვენის უნივერსიტეტში გააგრძელა. სამშობლოში დაბრუნებულმა კი (1908წ), ანასტასია თუმანიშვილის მიწვევით, სკოლა „განათლებაში“ დაიწყო მუშაობა. თანამშრომლობდა საბავშვო ჟურნალებთან – „ჯეჯილი“ და „ნაკადული“, სადაც აქვეყნებდა წერილებს პედაგოგიკის საკითხებზე, სახელმძღვანელოებზე, სწავლების მეთოდიკაზე… მოგვიანებით „ქალთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების“ ნამდვილი წევრიც გახდა. კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი დამსახურება ქვეყნისა და მომავალი თაობების წინაშე – ქალბატონი ნინო, თავის დასთან, ეკატერინესთან ერთად, ათწლეულების განმავლობაში უძღვებოდა იაკობ გოგებაშვილის სახელმძღვანელოების შედგენა-გამოცემის საქმეს. უდავოდ, მათი დამსახურებაცაა, რომ 1964 წელს, ვენესუელაში გამართულ საერთაშორისო კონკურსზე, „დედა ენამ“ და დაწყებითი სკოლის სახელმძღვანელოებმა პირველი ადგილი და ოქროს მედალი დაიმსახურა. გარდა იმისა, რომ იგი „საქართველოს დამსახურებული მასწავლებელი“ იყო, სხვადასხვა დროს ივანე ჯავახიშვილის, იაკობ გოგებაშვილისა და ილია ჭავჭავაძის სახელობის მედლებითაც დაჯილდოვდა. ასე რომ, ახალგაზრდობის აღზრდის რთულ საქმეში გაწეული ღვაწლი ქალბატონ ნინოს არა მარტო თანამედროვეთაგან დაუფასდა სათანადოდ, არამედ მომავალი თაობებისგანაც. ბიწმენდის სკოლა არაერთი გამორჩეული, სხვადასხვა პროფესიაში წარმატებული და ცნობილი ადამიანის გზის გამკვალავია. ასე იქნება მომავალშიც, მით უმეტეს, რომ ახლა შესაძლებლობებიც უკეთესი გვაქვს, ინფრასტრუქტურული თვალსაზრისით – 2021-22 სასწავლო წელს, ამორტიზებული, ძველი შენობის ადგილზე ახალი, თანამედროვე სტანდარტების შესაბამისი საბაზო სკოლა აშენდა. 90 მოსწავლეზე გათვლილ საგანმანათლებლო კერას 17 პედაგოგი ემსახურება. ბიწმენდელების გარდა, ჩვენს სკოლაში დადიან სოფელ ჯიღაურიდან, ახალსოფლიდან და დუშეთის რაიონის სოფელ ახატნიდან. მათ სასკოლო ავტობუსი ემსახურებათ.
დასასრულ, შემოგთავაზებთ ამონარიდს ნინო ბოცვაძის, 1960 წელს გამოცემული, წიგნიდან. იგი ასე იხსენებს სოფელ ბიწმენდს: „ჩემი სოფელი იყო ჩემი პირველი და დიდი მასწავლებელი, მან გამიღო ბუნების კარი და გადამიშალა მისი წიაღი, მასმინა მდიდარი მშობლიური ენა, გულის სიღრმეში ჩამწვდომი ქართული ხალხური სიმღერები, შემაყვარა ხალხი, ჩამახედა ხალხის გულში, იქ ამოვიკითხე მათი ჭირი და ლხინი, მან დამისახა ბრწყინვალე მიზანი ხალხის სამსახურისა. ამიტომ მიყვარს ჩემი სოფელი.“
