ნინო ნადაშვილი
სსიპ ბოლნისის მუნიციპალიტეტის სოფ. დარბაზის საჯარო სკოლა
მე ვარ ნინო ნადაშვილი. პედაგოგების ოჯახში გავიზარდე და მეც ბავშვობიდან ვოცნებობდი მასწავლებლობაზე. ვერ წარმომიდგენია ჩემი თავი ბავშვებთან ურთიერთობის გარეშე. მიყვარს ბავშვები და ალბათ, ეს სიყვარული მაძლევს იმის ძალას, რომ, აგერ უკვე მეცხრე წელია, სახლიდან 100 კილომეტრის დაშორებით, ბოლნისის ერთ მაღალმთიან სოფელში, არაქართულენოვანი სკოლის მოსწავლეები ქართული ენის სილამაზეს ვაზიარო.
მასწავლებლობაზე ბავშვობიდან ვოცნებობდი-მეთქი კი ვთქვი, მაგრამ დიდი გზა გავიარე, სანამ ამ ოცნებას ავისრულებდი. თბილისის ივანე ჯავახიშვილის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტის მაგისტრატურის დასრულების შემდეგ დავოჯახდი და ჩემი პირველი მოსწავლე ჩემი შვილი იყო, რომელიც ახლა ისტორიის მაგისტრანტია.
მუშაობა უნივერსიტეტის დამთავრებიდან ათი წლის შემდეგ დავიწყე და ყველა ჩემი სამსახური ბავშვებს უკავშირდებოდა. თავდაპირველად, ვმუშაობდი რუსთავის ბავშვთა სახლში ღამის აღმზრდელად, შემდეგ ნორიოს მცირე საოჯახო სახლში – ლიდერად და „კარიტასის“ მიუსაფარ ბავშვთა თავშესაფარში – კოორდინატორად, მაგრამ არ შემიწყვეტია ფიქრი სკოლასა და ჩემს ოცნებაზე. ღამის აღმზრდელად მუშაობის დროს, პარალელურად, მუშაობა დავიწყე კერძო სკოლა „ნაკადულში“, ქართული ენის მასწავლებლად. არასოდეს დამავიწყდება ის გარემო, რაც ამ სკოლაში იყო. საოცრად შეკრული კოლექტივი არაჩვეულებრივი სასწავლო ნაწილით, დალი ცინცაძე-გოგატიშვილით და დირექტორით, გულჩინა ჭიკაძით. ამ ადამიანების მადლიერი ვიქნები ყოველთვის, რადგან მენდნენ და ჩემი ოცნების ასასრულებლად პირველი ნაბიჯის გადადგმაში დამეხმარნენ. მათი ჩემდამი ნდობა მით უფრო დიდ მნიშვნელობას შეიძენს, თუ ვიტყვი, რომ არა იქ გატარებული წელი, მე არ მექნებოდა მასწავლებელთა სასერტიფიკატო გამოცდის ჩაბარების საშუალება. 2012 წელს ჩავაბარე საგნის და პროფესიული უნარების გამოცდა. იმ დროს სკოლაში მუშაობის გამოცდილება იყო საჭირო გამოცდაზე დასაშვებად.
მართალი ყოფილა, როცა რაღაც ძალიან გინდა, მთელი სამყარო გეხმარება მის განხორციელებაში. 2015 წელს მასწავლებელთა სახლმა, „არაქართულენოვანი სკოლების პროფესიული მხარდაჭერის პროგრამის ფარგლებში, მიღება გამოაცხადა. ამის შესახებ, შემთხვევით, hr.gov.ge-ს საშუალებით გავიგე. გავაგზავნე განაცხადი, დამიბარეს გასაუბრებაზე. სიმართლე რომ ვთქვა, დიდად იმედი არ მქონდა, მაგრამ „ბედი ცდაა, გამარჯვება ღმერთსა უნდა მოცახვდების“.
ჩემთვის ძალიან საინტერესო და სასიამოვნო გარემოში წარიმართა გასაუბრების პროცესი და ამიყვანეს სამსახურში. საოცარი შეგრძნება მქონდა. იმ დროს არც მიფიქრია იმაზე, რომ სკოლა, სადაც უნდა მემუშავა, ჩემი სახლიდან 100 კილომეტრში მდებარეობდა, არც იმაზე, თუ რა სირთულეების გადალახვა მომიწევდა არაქართულენოვან სკოლაში მოსწავლეებთან ან მასწავლებლებთან. მთავარი ის იყო, რომ ასრულდა ჩემი ოცნება. ზუსტად ვიცოდი, რომ ყველაფერს გავაკეთებდი, სითბოს, სიყვარულს, ძალისხმევას არ დავიშურებდი და ჩემი მოსწავლეებისთვის არა მარტო ქართულის მასწავლებელი, არამედ ის შუქურა ვიქნებოდი, რომელიც მათ გზას გაუნათებდა.
სკოლა, სადაც ვმუშაობ, ბოლნისიდან 25 კილომეტრში, ერთ მაღალმთიან სოფელში მდებარეობს. სოფ. დარბაზის საჯარო სკოლა, ერთ დროს, საკმაოდ დიდი და დიდებული იყო, მაგრამ ახლა მოსწავლეთა რაოდენობა 120-ს არ აჭარბებს. ერთადერთი ადგილი სოფელში, სადაც ბავშვები დადიოდნენ, სკოლა იყო – არც ბაღი, არც ბიბლიოთეკა, არც რაიმე სახელოვნებო თუ სპორტული წრე. საზოგადოებრივი ტრანსპორტი თითქმის არ არსებობდა (დილით ძალიან ადრე გადიოდა და ბავშვების რაიმე წრეზე სატარებლად მოუხერხებელი იყო), მხოლოდ საკუთარი მანქანით თუ შეძლებდი ბოლნისისკენ გადაადგილებას.
არ მავიწყდება ჩემი პირველი დღეები სოფელში. ათასი კითხვა ტრიალებს თავში და არც ერთზე პასუხი არ არის მანამ, სანამ არ ცდი. „შევძლებ კი მათთან, ენობრივი ბარიერის პირობებში, გაკვეთილის ჩატარებას?“, „როგორ შემხვდებიან?“, „რა შემიძლია მე გავაკეთო მათთვის?“, „არ გამიჭირდება ამხელა მანძილზე სიარული?“ – ეს კითხვები მაწვალებდა, როცა პირველად შევხვდი სკოლის დირექტორს, ბატონ მუსეიბ გამბაროვს. ისეთი კეთილგანწყობით დამხვდა, რომ მივხვდი, ყველაფერს შევძლებდი. ის დახმარებასა და მხარდაჭერას დამპირდა და მართლაც, ბევრი შევძელით ჩვენი სკოლისთვის ერთად.
თავდაპირველად, საშუალო საფეხურზე ვასწავლიდი და გაკვირვებული ვიყავი იმით, რომ კლასში მხოლოდ ვაჟები იყვნენ. გოგონები აღარ იყვნენ მე-9 კლასის ზემოთ. დავიწყე ფიქრი, როგორ შეგვეძლო ამ პრობლემის გამოსწორება და სხვადასხვა ღონისძიება დავგეგმე. საბაზო და საშუალო საფეხურის მოსწავლეებისთვის, „ორბელიანი საქართველოს“ მხარდაჭერით, განვახორციელე პროექტი „კინო საჯარო სკოლაში“. მათთან ერთად ვუყურებდი ფილმებს, შემდეგ განვიხილავდით და ვმსჯელობდით სტერეოტიპებზე, ღირებულებებზე, განათლებაზე, ნაადრევ ქორწინებაზე…
ორი წელი მიმდინარეობდა პროექტი და შედეგად ის მივიღეთ, რომ საშუალო საფეხურზე გაჩნდნენ გოგონები, მაგრამ ეს საკმარისი არ იყო. ბავშვებს უნდა ერწმუნათ და დაენახათ განათლების აუცილებლობა. ამისთვის, PH international-ის სამოქალაქო განათლების პროექტის „მომავლის თაობა“ მცირე გრანტით, გავაკეთეთ ბიბლიოთეკა სკოლაში, შევიძინეთ წიგნები და ასაკინძი მანქანა, ასევე პრინტერი. ვბეჭდავდით წიგნებს, ვკინძავდით და ვურიგებდით მოსწავლეებს. დღემდე, ყოველი წლის 23 აპრილს, დაწყებითი საფეხურის მოსწავლეებს ვურიგებთ ჩვენი სამოქალაქო კლუბის წევრების მიერ დაბეჭდილ და აკინძულ წიგნებს.
ჩვენს სკოლაში აღარ დგას გოგონათა განათლების პრობლემა, პირიქით, ჩვენი გოგონები უკვე აქტიურად არიან ჩართულები სხვადასხვა პროექტში და ზუსტად იციან, რა უნდათ და საით უნდა წავიდნენ. უკვე სტუდენტებიც გვყავს და ძალიან მიხარია.
სტატუსის ცვლილებისთვის ჩატარებული კვლევის შედეგად გამოიკვეთა, რომ მოსწავლეთა აკადემიური მოსწრების გაუმჯობესების მიზნით საჭირო იყო წინასასკოლო მზაობის პროგრამის გავლა. ამიტომ, ჩემი ინიციატივით, სკოლის დირექტორის მხარდაჭერითა და გამგეობის თანადგომით, დღეს, სკოლაში ფუნქციონირებს წინასასკოლო მზაობის ჯგუფი, რითიც პირადად მე ძალიან ვამაყობ.
მიკვირს, როცა მასწავლებლებისგან მესმის „სტატუსებზე გამოდევნებამ მოსწავლე დაგვაკარგინაო“, ჩემ შემთხვევაში, პირიქით მოხდა – მოსწავლეთა საჭიროებაზე ზრუნვამ დამიგროვა ის მასალა, რაც შემდეგ სტატუსის ცვლილებისთვის გამომადგა.
კონფუცის უთქვამს: „შეარჩიე საქმე, რომელიც გიყვარს და შენ არც ერთი დღე არ მოგიწევს მუშაობა“. ასეთი საქმე მე ჯერ კიდევ ბავშვობაში შევარჩიე და ეს ისაა, რაც სიცოცხლის ბოლომდე მინდა ვაკეთო, ვერაფერი გადაწონის მოსწავლეთა ანთებულ თვალებს და სიტყვებს „მადლობა, მასწავლებელო!“
