მაგდანა ერაძე
სსიპ მარნეულის მუნიციპალიტეტის სოფელ აზიზკენდის საჯარო სკოლის ქართული ენის მენტორი მასწავლებელი
2012 წელს ჩავერთე მასწავლებელთა პოფესიული განვითარების ეროვნული ცენტრის პროგრამაში „არაქართულენოვანი სკოლების მხარდაჭერის ქვეპროგრამა“ და ქართული ენის მასწავლებლად დავინიშნე სომხურენოვან სკოლაში, ჯავახეთის რეგიონში, 2015 წლიდან კი — ქვემო ქართლში, მარნეულის მუნიციპალიტეტის სოფელ აზიზკენდის საჯარო სკოლაში, რომელშიც დღემდე ვმუშაობ. ვფიქრობ, სახლიდან 350 კილომეტრის მოშორებით, ჯავახეთში, ჩემი პროფესიის სიყვარულმა წამიყვანა. თავდაპირველად ვერ ვაცნობიერებდი, რა გამოწვევები შეიძლებოდა შემხვედროდა მუშაობისა და არაქართულენოვან მოსახლეობასთან თანაცხოვრების პროცესში. ნამდვილად რთული აღმოჩნდა მცირეწლოვანი შვილის დატოვება და საცხოვრებლად თბილისიდან ჯავახეთში გადაბარგება, მაგრამ ჩემი მოსწავლეების სიყვარულმა, მოტივაციამ და მონდომებამ ეს ყველაფერი დამაძლევინა. იმდენად მძაფრია განცდა იმისა, რომ შენ მათ სჭირდები, არ ფიქრობ უკან დახევას, მიდიხარ წინ და გემატება თავდაჯერებულობა.
მახსოვს, ერთხელ, სკოლიდან შინ ვბრუნდებოდი და სიცივისაგან წამწამები გამეყინა, თვალებს ვახამხამებდი და ვგრძნობდი, რომ რაღაც ძალიან მაგარი მედებოდა. თუმცა, არ შევუშინდი ზამთრის სიცივეს, არც სხვის ოჯახში ცხოვრება იყო ჩემთვის დისკომფორტი. ერთადერთი გამოწვევა, რაც დღემდე მაწუხებს, ენის ბარიერია. რთულია, როცა გინდა, მოსწავლეებს ასწავლო ქვეყნის ისტორია, კულტურა, ტრადიციები, მოუსმინო მათ ნააზრევს, ფიქრებს, დაეხმარო შესაძლებლობების გამოვლენაში და ამაში ხელს გიშლის ენის არცოდნა. შესაბამისად, ყველა ახალ კლასში შესვლა ახალი გამოწვევაა, შემდეგ ვაგროვებთ ლექსიკურ მარაგს, ვსწავლობთ სიტყვებს, სიტყვებისგან ვაგებთ წინადადებებს, ნელ-ნელა შემოდის ახალი თემები, მსჯელობა, დისკუსია.
ვარ მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების ეროვნული ცენტრის „არაქართულენოვანი სკოლების მხარდაჭერის ქვეპროგრამის“ კონსულტანტ-მასწავლებელი. პროგრამის ფარგლებში, ჩემი მოსწავლეები ჩავრთე ძალიან ბევრ ღონისძიებაში, კონფერენციასა და ბანაკში. განსაკუთრებით შთამბეჭდავია ჩემთვის მოსწავლეებთან ერთად გატარებული დრო ბანაკში, ბაკურიანსა და კეჩხობში, რომლის მიზანიც გახლდათ მოსწავლეების ინტეგრაცია ქართულ გარემოსთან. იქ იმყოფებოდნენ ეროვნებით ქართველი, სომეხი და აზერბაიჯანელი ბავშვები. დაიგეგმა და განხორციელდა ძალიან საინტერესო აქტივობები: ქართული ცეკვისა და სიმღერის წრე, მხატვრული კითხვა, ნახატების გამოფენა, სპორტული შეჯიბრებები, ლაშქრობები, პოლიეთილენის პარკებით შეკერილი კოსტიუმების პოდიუმი და სხვა. ეს იყო 10 დაუვიწყარი და ნაყოფიერი დღე ჩემსა და ჩემი მოსწავლეების ცხოვრებაში. ახლა ყველა მათგანი დაოჯახებულია, მეხმიანებიან და დიდი სიყვარულით იხსენებენ ბანაკის დღეებს, მათ ასევე თბილი, მეგობრული ურთიერთობა აქვთ ჩემს კოლეგებთან და იმ მოსწავლეებთან, რომლებიც ბანაკში იმყოფებოდნენ.
2015 წლიდან ვმუშაობ მარნეულის მუნიციპალიტეტის სოფელ აზიზკენდის საჯარო სკოლაში. ყოველდღე დავდივარ თბილისიდან სოფელ აზიზკენდში და 120 კილომეტრის გავლა მიწევს, თუმცა ეს არ არის ჩემთვის დაბრკოლება. პირველივე დღეს დავინახე, რომ ქართული ენის შესწავლის მიმართ ძალიან დიდი მოთხოვნა და ინტერესი იყო. ყოველწლიურად იზრდება რიცხვი იმ მოსწავლეებისა, რომლებიც უნივერსიტეტში აბარებენ ან ეუფლებიან ხელობას. მათთან ახლო ურთიერთობა მაქვს და მახარებს მათი წარმატება. მეამაყება, რომ ჩემი მოსწავლეები მომავალს განათლებაში ხედავენ.
გარდა ქართული ენის სწავლებისა, სკოლაში სისტემატურად ვახორციელებ საგანმანათლებლო პროექტებს, ღონისძიებებს, აქტივობებს, დავდივართ ექსკურსიებზე. მოსწავლეებთან მუშაობის პარალელურად, ვმუშაობ სკოლის ადგილობრივ მასწავლებლებთან, ვატარებ ვებინარებს სწავლების თანამედროვე მიდგომების შესახებ, სადაც მასწავლებლები ერთმანეთს ვუზიარებთ საუკეთესო პრაქტიკას. ადგილობრივ პედაგოგებს ვუტარებ ქართული ენის შემსწავლელ კურსს, რაც მათ პროფესიულ განვითარებაში ეხმარება.
ამჟამად სოფელ აზიზკენდის საჯარო სკოლის ძირითადი შენობა ავარიულია და სასწავლო პროცესი სკოლის დამხმარე შენობაში მიმდინარეობს, რომელიც არ არის ადაპტირებული, არ გვაქვს თავისუფალი სივრცე არაფორმალური განათლებისთვის საჭირო აქტივობების დასაგეგმად, შენობა არ შეესაბამება სწავლების თანამედროვე მიდგომებს. მიუხედავად ამისა, მაინც არ ვყრი ფარ-ხმალს და ვცდილობ, გავახალისო და გავამრავალფეროვნო სასწავლო პროცესი. სწავლების პროცესში ვიყენებ კომპიუტერულ ტექნოლოგიებს, მობილური ინტერნეტით ვაკავშირებ მოსწვლეთა ბუკებს. სკოლის მასწავლებლებთან ერთად, რამდენჯერმე ჩავატარე ვიქტორინა KAHOOT.COM პროგრამის გამოყენებით, რაც ძალიან სახალისო და მამოტივირებელი აღმოჩნდა მოსწავლეებისთვის. საკლასო ოთახში შესვლისას თუ რაიმე განსხვავებული მიჭირავს ხელში (კომპიუტერი, ფურცლები, ფოტოები ან სხვა), მოსწავლეებს უფართოვდებათ თვალები, იღებენ გაოცებულ სახეს, იციან, რაღაც საინტერესო ელოდებათ. როდესაც ვხედავ მათ ბედნიერ სახეებს, უფრო და უფრო მემატება მოტივაცია, მსურს, მეტი გავუკეთო და გამოვავლინო მათი შესაძლებლობები. ყველანაირად ვცდილობ, ჩემი გაკვეთილები იყოს მრავალფეროვანი რესურსებით, სასიამოვნო, სახალისო, შემეცნებითი და მათთვის საინტრესო.
გარდა ქართული ენის სწვლებისა, მსურს, ბავშვებს მოქალაქეობრივი პასუხისმგებლობა ჩამოვუყალიბო. სისტემატურად ვახორციელებ პროექტებს, რათა ჰქონდეთ ცოდნა და გამოცდილება, იყვნენ ინტგრირებულები ერთიან საზოგადოებრივ სივრცეში და, სკოლის დამთავრების შემდეგ, მაღალი ღირებულებების მატარებელ მოქალაქეებად იქცნენ, შეძლონ ცხოვრების დამოუკიდებლად წარმართვა, კარგისა და ცუდის გარჩევა. გასულ წელს, ჩემმა მოსწავლემ მეორე ადგილი დაიკავა კონკურსში ესესთვის — „გარემოს დაცვის როლი ჩემს ყოველდღიურ ცხოვრებაში“, ხოლო ორი მოსწავლის ესე საუკეთესო ათეულში მოხვდა. რა თქმა უნდა, ერთად წავედით დაჯილდოებაზე, სადაც გაიცნეს თანატოლები, ჩაუტარდათ საინტერესო გაკვეთილი დედამიწის შესახებ. გამარჯვებული ესეს ავტორმა ერთ-ერთ ტელევიზიას ინტერვიუ მისცა, გადაეცა ფასიანი საჩუქრები და დიპლომი. ეს დიდი წარმატება და კარგი გამოცდილება იყო არა მხოლოდ მათთვის და ჩემთვის, არამედ მთლიანად სკოლის საზოგადოებისათვის.
ჩემს კოლეგასთან ერთად, ჩამოვაყალიბე მეწარმეთა კლუბი „ჩვენი სახელოსნო“, რომლის მიზანი მოსწავლეებში მეწარმეთა უნარების განვითარება, ძველი, გამოუყენებელი ნივთებისგან ახლის დამზადება, გამოფენების გამართვა, გაყიდვა და ქველმოქმედებაა. ჯერ ახლა დავიწყეთ, გვაქვს სკოლის ადმინისტრაციის მხარდაჭერა. იმედია, ყველაფერი გამოგვივა!
ვფიქრობ, მოსწავლეებთან ურთიერთობაში ის მეხმარება, რომ მე მათი მჯერა. დიახ, მე მჯერა, რომ ისინი შეცვლიან სამყაროს უკეთესობისკენ!
და იცით, ვფიქრობ, ძალიან გამიმართლა ცხოვრებაში, გამიმართლა ჩემს პროფესიაში, რომლითაც ძალიან ბევრ ადამიანს ვადგები, გამიმართლა ჩემს მოსწავლეებში, რომლებიც ღიმილითა და იმედის თვალით მიყურებენ, გამიმართლა ჩემს ხელმძღვანელობასა და კოლეგებში.
ჩემს საქმიანობაში უდიდესი წვლილი აქვს მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების ეროვნული ცენტრის „არაქართულენოვანი სკოლების მხარდაჭერის ქვეპროგრამას“, რომლის ხელმძღვანელობა ყოველთვის ზრუნავს ჩვენს პროფესიულ განვითარებაზე, გვთავაზობს მრავალფეროვან ტრენინგებს, კონფერენციებსა და ღონისძიებებს, გვაცნობს განათლების სისტემაში არსებულ ყველა სიახლეს. ამისთვის ძალიან დიდი მადლობა მასწავლებლის სახლს. „არაქართულენოვანი სკოლების მხარდაჭერის ქვეპროგრამა“ დაკომპლექტებულია მაღალკვალიფიციური კადრებით, მათთან თანამშრომლობამ ძალიან დიდი როლი ითამაშა ჩემს პროფესიულ განვითარებაში. ჩემთვის დიდი პატივია, და კიდევ უფრო მეტი პასუხისმგებლობაა, ვიყო პროფესიონალთა გუნდის წევრი.
