მაკიაჟის, მოდური კაბებისა და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელების ნაცვლად – იაპონური კიმონო და ტატამი; შოპინგების და მეგობრებთან მუსაიფის ნაცვლად – მუდმივად ვარჯიში, შეკრებები და დამღლელი გადაფრენები სხვადასხვა ქვეყნებში; მშვიდი ცხოვრების ნაცვლად – დიდი სპორტის ყოველდღიური მომქანცველი რუტინა, რასაც ბევრი ბიჭიც ვერ უძლებს, არათუ გოგო, მაგრამ მან გაუძლო და უფრო მეტი შემართებით აგრძელებს იმავე რუტინულ ცხოვრებას. „მეგობრობის დღიურების“ ნაცვლად, ის ქართული ძიუდოს ისტორიას წერს – გახდა პირველი ქართველი ძიუდოისტი ქალი, რომელიც ახალგაზრდებში ევროპისა და მსოფლიოს ჩემპიონის ტიტულს დაეუფლა. ამ რუტინის დაძლევაში მას სვანური ხასიათიც დაეხმარა – მებრძოლი, შეუდრეკელი, შემტევი, ჟინიანი და მიზანდასახული. ალბათ, ცოტათი მკაცრიც, თორემ პატარა მხრებით, 20 წლის ასაკში, ამდენ სიძნელეს მარტო ვერ დაძლევდა.
ჯერ კიდევ 8 წლისამ დაამსხვრია ჯებირები, როცა ლენტეხში, მკაცრად ტრადიციულ მხარეში, საკუთარი დედისა და გარშემომყოფთა უმრავლესობის უარყოფითი დამოკიდებულების მიუხედავად, ცეკვის, ჭადრაკის, ხატვა-ფერწერის, ქსოვა-ქარგვის ან სხვა ამგვარი, „გოგონებისთვის მისჯილი“ სფეროების ნაცვლად, ძიუდოს დარბაზს მიაშურა, იმხანად მისთვის ჯერ კიდევ უცხო სამოსს – იაპონურ კიმონოს თამამად წაეპოტინა და მიზნად დიდი ტიტულების, სახელის მოხვეჭა დაისახა… მას შემდეგ ენგურის ტალღებივით ბევრმა წყალმა ჩაიარა, პატარა გოგომ კი ამ მიზნის მისაღწევად არაერთი ღამე გაათენა ტირილში, არაერთხელ მოითმინა მშობლების, ოჯახის, ახლობლების მონატრება, არაერთხელ დაუდგა თვალწინ მშობელი დედა. სამაგიეროდ, მთიდან დაგორებული ზვავივით შეიჭრა მსოფლიო ძიუდოს ელიტაში, ტიტულებით და სახელ-დიდებით გაზულუქებული დედისტოლა ქალები მისწი-მოსწია და მშობლიურ სვანეთს უკვე წარმატებული სპორტსმენის რანგში უბრუნდება – ახალგაზრდებს შორის ევროპისა და მსოფლიოს ჩემპიონი, ტოკიოს 2020 წლის ოლიმპიადის ლიცენზიის ფაქტობრივი მფლობელი: ამ წუთისთვის რეგიონული კვოტით ხვდება ოლიმპიადაზე, თუმცა ეჭვიც არავის ეპარება, რომ მალე ქულებითაც გაინაღდებს ტოკიოს საგზურს. დღეს მისით არა მარტო სვანეთი, არამედ მთელი ქვეყანა ამაყობს…
ამბობს, რომ ძიუდო მისთვის მთელი ცხოვრებაა, თუმცა ისიც კარგად ესმის, რომ ეს ჯერ მხოლოდ დიდი გზის, ისტორიის დასაწყისია, წარმატება კი მაშინაა უკვდავი, როცა ყველა მწვერვალს დაიპყრობ! ისიც მზადაა ამისთვის და ამიტომ ისევ ითმენს ყველაფერს: დიდი სპორტის ყოველდღიურ რუტინას, მშობლების, ოჯახის მონატრებას, მაკიაჟსა თუ მაღალქუსლიან ფეხსაცმელს, მეგობრებთან გართობას და თავისუფალი დროის მუდმივ დეფიციტს…
ეს ეთერ ლიპარტელიანია – ცქრიალა და ლამაზი გოგო ლენტეხიდან, ამ დღეებში ძიუდოში მსოფლიო ჩემპიონი რომ გახდა ახალგაზრდებში, მანამ კი, იმავე წარმატებას ევროპის ჩემპიონატზე მიაღწია. ერთი კვირაც არაა, რაც მაროკოდან დაბრუნდა, მსოფლიო ჩემპიონი გახდა, მაგრამ არც კი დაუსვენია, მაშინვე იჟევსკში გაფრინდა, სადაც უკვე 23-წლამდელთა შორის გახდა ევროპის ჩემპიონი… ძნელია ასეთი რეჟიმი, მაგრამ ეს მისი ყოველდღიურობაა, ეს გზა მან თავად აირჩია… სამაგიეროდ, თავის დროზე ლეგენდარული „მზიურის“ ლეგენდარულ გოგონებზე ნათქვამი ფრაზა რომ გადავაკეთოთ, აჩვენეთ ეს გოგო და მისი თანაგუნდელები თანატოლებს და ბევრი მათგანი სწორ გზას იპოვის ცხოვრებაში.
მაროკოში წასვლამდე ევროპელებმა ის მსოფლიო ჩემპიონატის ყველაზე პერსპექტიულ გოგონათა 5-ეულში დაასახელეს, იჟევსკში გამგზავრებამდე კი, 2019 წლის სუპერვარსკვლავი უწოდეს.
√ ეთერ, მსოფლიო ჩემპიონატი მაროკოში ისე დამაჯერებლად მოიგეთ, თითქოს არც გაგჭირვებიათ, თუმცა, ცხადია, ასეთი დონის ტურნირის მოგება იოლი არ იქნებოდა… როგორ მიგაჩნიათ, რის ხარჯზე მოიპოვეთ ეს ისტორიული წარმატება?
ამ ჩემპიონატისთვის კარგად ვიყავი მომზადებული, მწვრთნელებთან და თანაგუნდელებთან ერთად ძალიან ბევრი შრომა ჩავდე ამაში. ისინი ყველაფერში ხელს მიწყობდნენ და შედეგმაც არ დააყოვნა. ჩემი თავისაც მჯეროდა, რომ მზად ვიყავი შედეგის მოსაპოვებლად და ყველაფერი გავაკეთე ამისთვის. მართლაც თავდაუზოგავად ვშრომობდი, ყველაფერი გადადებული მქონდა ამ მიზნისთვის, საბედნიეროდ, დამიფასდა შრომა და წვალება.
√ მსოფლიო ჩემპიონატამდე ევროპელებმა ხუთ ყველაზე პერსპექტიულ გოგონას შორის დაგასახელეს. იცოდით ამის შესახებ?
კი, ვიცოდი და ამან დიდი მოტივაციაც მომცა – სხვებს სჯერათ ჩემი და მე რატომ არ უნდა მჯეროდეს ჩემი თავისა-მეთქი. ამიტომ უფრო მეტად ვირწმუნე საკუთარი ძალების.
√ განსაკუთრებით ძლიერად დამამთავრებელი ეტაპი ჩაატარეთ – ბოლო ორ შეხვედრაში, სადაც, წესით, ყველაზე ძლიერი მეტოქეები უნდა გყოლოდათ, კორეელს და იაპონელს საოცარი იპონებით მოუგეთ. იყავით მათთან შენახვედრი?
არა, არ მქონდა ნაჭიდავები, თუმცა კორეელი მიმი ჰუჰის ჭიდაობა კი ვიცოდი. მასთან ვაზარი დავკარგე, მაგრამ მჯეროდა, ამ სხვაობას გავაბათილებდი და მოვუგებდი, ჩემს თავში დარწმუნებული ვიყავი. მართლაც მალევე დავაგდე იპონზე. ჩატარებული შეხვედრებიდანაც ამ პაექრობას გამოვარჩევ, რადგან გდება მხოლოდ კორეელმა გამიკეთა — მანამდე არც ევროპის ჩემპიონატზე და არც მაროკოში სხვა შეხვედრებში ილეთი არ დამიკარგავს. ბუნებრივია, ყველა მეტოქე სათანადოდ უნდა შევაფასოთ, მაგრამ სხვებთან შედარებით მაინც ამ კორეელს გამოვარჩევ, როგორც ერთადერთი ილეთის ამღებს. ფინალში იაპონელ კანაკო ჰაკამატასთან თავისუფლად შევედი საჭიდაოდ, საბრძოლველად. ძალიან მინდოდა ჩემპიონობა და არ ვაპირებდი მეორე ადგილით დაკმაყოფილებას. მასთან ერთი წუთიც არ დამჭირვებია, იმასაც მალევე მოვუგე.
√ შედეგის გამოცხადების შემდეგ იაპონელი ძალიან ღირსეულად მოიქცა: კორეელი თუ გაოგნებული იყურებოდა აქეთ-იქით და, მგონი, ვერც მიხვდა, რა გაუკეთეთ, როგორ მოუგეთ, იაპონელის ქცევაში თქვენდამი პატივისცემა იგრძნობოდა. ჩანდა, რომ დაგაფასათ, როგორც ძლიერი მოწინააღმდეგე.
კორეელი მართლაც დაიბნა. ალბათ, არ ეგონა, თუ დაეცემოდა. ხიდზე გადაიარა და ისე დავარდა. თავიდან მსაჯებიც დაფიქრდნენ, იპონი მაშინვე არ აუწევიათ, ვიდეოგამეორება მოითხოვეს და მხოლოდ ამის შემდეგ მომცეს იპონი. იაპონელები კი ყოველთვის ასე იქცევიან — ისინი პატივს სცემენ ყველა მეტოქეს.
√ ტურნირის დასრულების შემდეგ თუ მოვიდა რომელიმე, თუ მოგილოცეს? საერთოდ, ქალთა ძიუდოში ხდება მსგავსი რამ?
არა, იქვე მივულოცეთ ერთმანეთს. მეორე დღესაც მივესალმეთ, მეტი არაფერი. როგორც გითხარით, ორივე პირველად ვნახე და კარგად არ ვიცნობდი არც ერთს.
ტატამს მიღმა ურთიერთობებს რაც შეეხება, ქალები, ამ მხრივ, ბიჭებისგან მაინც ცოტა განსხვავებულები არიან, თითქოს თავს იფასებენ. ბიჭებს რომ ვუყურებ, იცნობენ თუ არა ერთმანეთს, მაინც ესალმებიან, ქალები კი ტატამზე მეგობრობენ, მის მიღმა — არა. ტატამზე თუ სჭირდები სპარინგ-პარტნიორად, მაშინ კიდეც გესალმებიან, კიდეც გილოცავენ, ისე კი გვერდზე რომ ჩაგივლიან, იშვიათად თუ მოგესალმებიან. მაგალითად, კოსოვოელებს დიდად არც აძლევენ სხვებთან მისალმების უფლებას და ისინიც იშვიათად თუ დაგეკონტაქტებიან.
√ ანგარიშსწორებაც ხომ არ ხდება, როცა წაგებით განაწყენებულები ტატამს მიღმა ცდილობენ საქმის გარჩევას?
კი, ასეთებიც ხდება, თუმცა ჩვენ შემთხვევაში არ ყოფილა. ისე კი, ერთ შემთხვევას გავიხსენებ, როცა მეტოქე წაგებამ გაანაწყენა: კოსოვოელ ნორა გიაკოვას ვეჭიდავებოდი. დგომიდან დავაგდე და ქვეჭიდში ვაგრძელებდით, სადაც ხელს მიჭიმავდა. თუმცა მსაჯმა „მატე“ გვითხრა, მაგრამ რომ ვდგებოდით, ის მაინც არ მეშვებოდა, ცდილობდა, ტკივილი მოეყენებინა ჩემთვის. ხელი ძალით გავაშვებინე, მაგრამ მაინც აგრძელებდა, ტატამის გარეთ გამიყვანა. ძალიან გაბრაზებული ვიყავი, რადგან მეტკინა კიდეც. სხვათა შორის, მისმა მწვრთნელმაც დატუქსა – შიგნით მოუგე, რატომ ეუხეშებიო…
არიან ასეთი უხეში სპორტსმენებიც. თან მე, რაკი პატარა ვარ, მეუხეშებიან და ცდილობენ, ძალით დამჩაგრონ, მაგრამ რომ არ გამოსდით, მერე ბრაზდებიან და ნერვები ეშლებათ.
√ უცხოელებთან თუ მეგობრობთ?
კი, ვმეგობრობთ, როგორ არა, ბევრი მეგობარიც გვყავს უცხოელებში. მაგალითად, ვმეგობრობთ ჰოლანდიელებთან. შეიძლება, ტატამზე არ ვზოგავთ ერთმანეთს, მაგრამ ვმეგობრობთ.
√ ჰოლანდიელებს ევროპაზეც მოუგეთ და ახლაც, მსოფლიოზე სხვადასხვა სპორტსმენებს. ხომ არ განაწყენდნენ ისინი ამ წაგებების გამო?
ორივესთან ვმეგობრობ. მსოფლიო ჩემპიონატზე ფოტოშიც ჩანს, კვარცხლბეკზე რაღაცაზე ვიცინით კიდეც.
√ რამდენიმე ტურნირია, შეხვედრა არ წაგიგიათ – უკვე 22 შეხვედრაა. ალბათ, ესეც დიდი სტიმულია.
23 შეხვედრა! ცხადია, ეს მართლაც დიდი სტიმულია, რადგან მუდამ ვცდილობ, ყველა პაექრობა დამაჯერებლად მოვიგო; ვფიქრობ, არ წავაგო და თავისუფლად გავდივარ ტატამზე; ვცდილობ, გდებები არ გავუშვა. კორეელის გარდა, გდებები მართლაც არ გამიშვია — არც ევროპაზე და არც მსოფლიოზე, არც პირადში და არც გუნდურში.
√ რა არის თქვენთვის ძიუდო?
ძიუდო ჩემთვის მთელი ცხოვრებაა და ძალიან მიყვარს. ყველაფერია: პროფესიაც, გატაცებაც, სიყვარულიც და ძალიან ბედნიერი ვარ, რომ სპორტის ეს სახეობა ავირჩიე. კიდევ ის მიხარია, რომ წილად მერგო, დავწერო ქართული ძიუდოს ისტორია: ახალგაზრდებში ევროპისა და მსოფლიო ჩემპიონი პირველი ქართველი ქალი ვარ ძიუდოში, თუმცა წინ კიდევ ბევრი ისტორიაა დასაწერი: უფროსებში ევროპისა და მსოფლიო ჩემპიონობა, ოლიმპიადა, კიდევ რამდენიმე მნიშვნელოვანი ტურნირი. ძალიან მიხარია და მადლობა უფალს, რომ ამ ისტორიის დაწერის პატივი წილად ჩვენ გვერგო — მე და კიდევ რამდენიმე გოგონას.
√ თუმცა ამ ისტორიამ სხვა, გოგონებისთვის დამახასიათებელი, გატაცებებიც შეიწირა. ამაზე არ გწყდებათ გული?
როცა ჩვენი თანატოლი გოგონები ერთობოდნენ, ჩვენ სულ ვვარჯიშობდით და იმის თავიც არ გვქონდა, დაბადების დღეზე ან სადმე გასართობად წავსულიყავით. ოჯახიც მენატრებოდა, ვერც ოჯახთან გავატარე დიდი დრო — 10 წლიდან თბილისში ვარ, ბიძა მზრდიდა, მან აიღო ჩემზე მეურვეობა. დედ-მამაც მენატრებოდა და და-ძმებიც. თუმცა, არც გართობაზე მწყდება გული და არც სხვა არაფერზე, ყველაზე მეტად ისაა გულდასაწყვეტი, რომ ბავშვობა ჩემს ოჯახთან — მშობლებთან და დედმამიშვილებთან ვერ გავატარე. თუმცა, ახლა ისინი ძალიან ბედნიერები და ამაყები არიან ჩემით. სამწუხაროდ, ჯერ სვანეთში ჩასვლა ვერ მოვახერხე, რადგან ახლა 23-წლიანთა ევროპის ჩემპიონატზე მივდივარ. იმედია, იქიდან დაბრუნებული რამდენიმე დღით მოვახერხებ სვანეთში წასვლას, მანამ კი ჩემი ოჯახის წევრები იყვნენ ჩამოსულები აქ, მსოფლიო ჩემპიონატიდან დაბრუნებულს აეროპორტში დამხვდნენ.
√ 10 წლის ბავშვისთვის ძალიან ძნელი იქნებოდა ოჯახიდან წამოსვლა, სულ სხვა გარემოში, უცხო საზოგადოებაში, უცხო ხალხში ადაპტირება…
კი, თავიდან ძალიან გამიჭირდა. 10 წლის ბავშვი ბიძასთან ვიყავი, მის გარდა არც ბიძაშვილები მყავდა და არც არავინ. მარტო ვიყავი სახლში და მენატრებოდა ოჯახი, მშობლები, და-ძმები, ბიძაშვილები და ყოველ ღამე ვტიროდი ხოლმე. თან რომ დავინახავდი, სხვა მშობლები ეფერებოდნენ თავიანთ შვილებს, სულ დედაჩემი მენატრებოდა. ჩემი უმცროსი და 9 წლისაა და სულ იმას ვფიქრობ, ეს რომ მოვაცილო მშობლებს… თან მე რუსთავიდან დავდიოდი სავარჯიშოდ დიღმის მასივში. 12 წლამდე ბიძაჩემს დავყავდი, მერე კი არ მინდოდა მისი შეწუხება და მარტო დავდიოდი. ვარჯიშის შემდეგ ორთაჭალამდე ჩემს მწვრთნელს — კახა მოცრაძეს მივყავდი, იქ ჩამსვამდა რუსთავის ტრანსპორტში, რუსთავში კი გაჩერებაზე ბიძა მხვდებოდა.
√ ალბათ, პერიოდულად, მაკიაჟი, მაღალქუსლიან ფეხსაცმელზე შედგომა და გოგონებისთვის დამახასიათებელი სხვა გატაცებებიც გახსენებთ თავს…
გაპრანჭვის დროც გვრჩება, თუმცა, ვცდილობ სულ სპორტულ რეჟიმში ვიყო.
√ მშობლები იოლად დაეთანხმნენ თქვენს სურვილს, გევარჯიშათ ძიუდოში? საერთოდ, ეს ვისი იდეა იყო, როგორ მოხვდით ამ სპორტში?
თავიდანვე ცელქი ვიყავი და თავადაც მინდოდა, რაიმე სპორტით დავკავებულიყავი. ლენტეხში ძიუდოს დარბაზი ჩემთან ახლოს იყო და იქ მივედი, თუმცა მეკლდეურობაზეც დავდიოდი და საქართველოს ჩემპიონატში მეორე ადგილზეც გავედი. იქაურ მწვრთნელსაც უნდოდა, მეკლდეურობაში დავრჩენილიყავი, მაგრამ იქ იმიტომ დავდიოდი, რომ მინდოდა, ხელები გამეძლიერებინა, რაც მერე ძიუდოში გამომადგებოდა. დედა წინააღმდეგი იყო ძიუდოზე ჩემი მისვლისა, მამა კი ყველანაირად ხელს მიწყობდა. თან, სვანი ხალხი ტრადიციულია და ამბობდნენ, რა უნდა გოგოს ჭიდაობაზეო. გოგოს ჭიდაობაში იმდენად კარგად ვერ აღიქვამდნენ, თუმცა ახლა ყველა გახარებულია ჩემი მიღწევებით და ბევრი სიცილით იხსენებს კიდეც, როგორ გიშლიდით ძიუდოში ვარჯიშსო. ახლა მშობლებიც ბედნიერები არიან.
როგორც გითხარით, ლენტეხში დავიწყე ვარჯიში, მაგრამ მაშინ 8 წლისა ვიყავი და იმდენად სერიოზულად არ ვეკიდებოდი. 10 წლისა უკვე თბილისში წამოვედი, სადაც კახა მოცრაძესთან მიმიყვანა ბიძაჩემმა. ის და გია თენაძე ერთად მუშაობდნენ, ისინი ყველანაირად ხელს მიწყობდნენ და შვილებივით გაგვზარდეს. იმდენ დროს თავიანთ ოჯახებთან არ ატარებდნენ, რამდენსაც — ჩვენთან; ცდილობდნენ, ყველაფერი ესწავლებინათ და გამოუვიდათ კიდეც. მეც, მარიამ ჭანტურიაც, სოფიო სომხიშვილიც, მარიამ ჯანაშვილიც და კიდევ რამდენიმე მართლა მათი გაზრდილები ვართ.
√ ოჯახს თუ ჰქონდა სპორტული ტრადიციები, თქვენი და-ძმები თუ დადიოდნენ სპორტზე?
უფროსი და-ძმა მყავს, მაგრამ არც ერთი არ ყოფილა სპორტით დაკავებული. და ცეკვავდა, მაგრამ მერე თავი დაანება, ახლა ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე სწავლობს, ძმას კი არ ჰქონია შეხება სპორტთან. ასევე მყავს პატარა და — 9 წლის თამარი, ძალიან უნდა, ძიუდოისტი გახდეს. ბუნებრივია, მე არ დავაძალებ, მაგრამ ყველანაირად ხელს შევუწყობ, რომ წარმატებული იყოს.
√ ბანალური კითხვა, მაგრამ გვერდს ვერ ავუვლით: სპორტმა რა მოგცათ?
უპირველესად – სახელი, რისთვისაც ვწვალობ და ვშრომობ. მინდა, ამ ქვეყანაზე დავტოვო ჩემი სახელი და ჯერჯერობით ვქმნი ამას. ჯერ პატარ-პატარა სახელს ვქმნი, მაგრამ მინდა, ოლიმპიადაზეც მივიღო მონაწილეობა, უფროსთა სხვა დიდ ტურნირებზეც და დავწერო ისტორია.
√ თანატოლებთან პაექრობაში სუსტი მხარეები თითქმის არ გიჩანთ, მათ რამდენიმე თავით აღემატებით. თუმცა უკვე უფროსებთან მოგიწევთ დაპირისპირება, იქ კი სხვა მოთხოვნებია. მწვრთნელები აქცენტს რაზე აკეთებენ, რა უნდა გააძლიეროთ თქვენში, მათთანაც ისეთივე წარმატებით რომ იჭიდაოთ?
გაძლიერება მართლაც ბევრ რამეშია საჭირო. შორიდან იქნებ მართლაც სხვანაირად ჩანს, მაგრამ უფროსებთან საჭიდაოდ საჭიროა, ხელები მქონდეს ძლიერი. ამაზე ვმუშაობთ მწვრთნელებთან ერთად, ვსწავლობთ ყველა სპორტსმენს, რომ ვიცოდეთ მათი სუსტი და ძლიერი მხარეები. ერთი სიტყვით, ბევრ რამეზე ვმუშაობთ და მწვრთნელები მართლაც ყველაფერს აკეთებენ საიმისოდ, რომ წარმატებულები ვიყოთ. თან ახლა გუნდური შეჯიბრება გაერთიანდა, ბიჭები და გოგონები ერთ გუნდად ვჭიდაობთ და ვცდილობთ, ბიჭებს ხელი შევუწყოთ ყველანაირად.
√ უცხოელების შეფასებები როგორია თქვენს გამოსვლებზე? მახსენდება ფრანგთა ოლიმპიური ჩემპიონის, ლუსი დეკოსის რეაქცია ორი წლის წინ, ჭაბუკებში, ჩვენი ნაკრების კარგ გამოსვლაზე, როცა ლამის მოთქვამდა, რა გვეშველება, ქართველმა გოგონებმა ასე თუ გააგრძელეს, ჩვენ სადღა მოვიპოვოთ მედლებიო. ასევე მახსენდება, იმავე წელს, უნგრელთა ოლიმპიური ჩემპიონის, ანტალ კოვაჩის შეფასებაც, ჩემს დროს ქართველებს მხოლოდ ვაჟები გყავდათ, ახლა კი რამდენად ძლიერი გოგონების თაობა გამოგიჩნდათო…
შეფასებები ბევრია, თუმცა უცხოელები ჩვენთან იმდენად არა, უფრო მწვრთნელებთან მიდიან და იმათ ეუბნებიან. მაგალითად, ამ მსოფლიო ჩემპიონატზე კორეელს რომ მოვუგე, რუსი კამალ ხან-მაგომედოვი მისულა მწვრთნელებთან და გაოცებულს უთქვამს, ამ ილეთს ბიჭები ვერ აკეთებენ, რა მაგარი წელი ჰქონიაო. ყველა აღნიშნავს, რომ ჩვენთან წამოვიდა ქალთა ძიუდო. თან, მწვრთნელებიც, მსაჯებიც გვაქებენ, ძალიან ზრდილობიანები არიან, იციან ტატამზე მოქცევაო. სხვები თუ დროის გაყვანას ცდილობენ, ესენი სულ უტევენ და ცდილობენ, ილეთებით მოიგონო. ძალიან სასიხარულოა ასეთი შეფასებები და მწვრთნელებსაც უხარიათ, შრომა რომ დაუფასდათ. მიმაჩნია, რომ პიროვნული თვისებები უმთავრესია – ადამიანმა უნდა დაამშვენოს ტიტული და არა პირიქით, ტიტულმა ადამიანი.
√ ილეთები და სტილი მართლაც გამორჩეული გაქვთ – ლამაზი, ტექნიკური, ხშირად კომბინაციური, რასაც ბიჭები ხშირად მართლაც ვერ აკეთებენ. ეს შრომით მოვიდა, ნიჭია თუ ქართულს ჭიდაობდით ბავშვობაში?
არა, ქართულს არ ვჭიდაობდი, ეს ყველაფერი შრომით მოვიდა. ყოველთვის მიტაცებდა ძნელად შესასრულებელი, სახიფათო ილეთები. იყო ადვილად გასაკეთებელი ფანდებიც, მაგრამ მე მუდამ მერჩივნა, უფრო რთულები მესწავლა. კი მიჭირდა, არ იყო ადვილად შესასრულებელი და ბევრი დროც დასჭირდა სწავლას, მაგრამ სხვა ბევრი ილეთიც ვიცი, რომლებსაც (იმედია, ნელ-ნელა გავიხსნები) თანდათან გამოვავლენ ტატამზე. ძალიან დიდხანს ვამუშავებდი მათ, მიხარია, რომ მათ შესწავლაში დრო ტყუილად არ დავკარგე.
√ ხასიათითაც გამორჩეული ხართ: არ გახასიათებთ ვარსკვლავური ავადმყოფობა, ახალი წარმატება ახალ სტიმულს გაძლევთ, ხოლო შემტევი ხასიათით ბევრ ბიჭსაც სჯობიხართ…
ყველა წარმატება გასახარია, მაგრამ შეიძლება გაგიხარდეს ერთი დღე, თუმცა მაშინვე უნდა დაივიწყო და ახალ მიღწევაზე დაიწყო ფიქრი. წარმატება არ უნდა გაგყვეს ერთი თვე – ეს ჩემი დევიზია. კი, მიხარია, მაგრამ იმავე დღეს ვივიწყებ და ისევ ჩვეულებრივად ვაგრძელებ ვარჯიშს, უკვე სხვა მიზნებისთვის. ახლაც მეამაყება, რომ გავხდი მსოფლიო ჩემპიონი, მაგრამ ეს ჯერ არაფერია, ეს მხოლოდ დიდი მომავლის დასაწყისია.
√ მიმდევრები თუ გამოგიჩნდათ გინდ სვანეთში, გინდ თბილისში? თქვენმა და თქვენი თანაგუნდელების წარმატებამ ქალთა ძიუდოსადმი ინტერესი თუ გამოიწვია?
სვანეთში არ ვიცი, მაგრამ ფეისბუქზე კი დამიკავშირდა რამდენიმე გოგონა თბილისიდან, ვარჯიშის დაწყება გვინდაო და რამდენიმე მოვიდა კიდეც. მეტი პოპულარიზაცია სჭირდება, რადგან რთული სპორტია, საჭიროა ახალი ხალხის მოსვლა, რათა მასობრიობა გაიზარდოს და კონკურენციამ იმატოს.
ესაუბრა ირაკლი თავაძე
