მაია სამსონიძე
სსიპ ახალციხის მუნიციპალიტეტის სოფელ ნაოხრების საჯარო სკოლის ქართულის, როგორც მეორე ენის კონსულტანტი მასწავლებელი
მე ვარ მაია სამსონიძე, დავიბადე ახალციხეში, 2010 წელს დავამთავრე ახალციხის სახელმწიფო სასწავლო უნივერსიტეტი ქართული ენა-ლიტერატურის მიმართულებით. 2011 წელს გავიარე საქართველოს განათლების სამინისტროს მიერ გამოცხადებული მაძიებლობის გადამზადების ერთწლიანი კურსი, რის შემდეგაც მომეცა უფლება, მონაწილეობა მიმეღო მასწავლებლის სერტიფიცირების გამოცდაზე და ამავე წელს გავხდი სერტიფიცირებული.
პროექტის შესახებ მეგობრების და სოციალური ქსელის დახმარებით გავიგე. გავიარე შესარჩევი კონკურსის ეტაპები და 2013 წლიდან აქტიურად ჩავერთე. პროექტის პირვანდელი სახელწოდება იყო „ქართული ენა მომავალი წარმატებისთვის“ და მე, დამხმარეს სტატუსით, გამანაწილეს ჯავახეთში, კერძოდ, ახალქალაქის მუნიციპალიტეტის სოფელ კუმურდოში, სადაც სამი სასწავლო წელი გავატარე, ეთნიკური სომხებით დასახლებულ სოფელში.
მოგეხსენებათ, ეს კუთხე საკმაოდ მკაცრია თავისი კლიმატით, იქ ზაფხული ხანმოკლეა, მაგრამ განსხვავებული სიცხე იცის, ზამთარი კი საკმაოდ დიდხანს გრძელდება, საშინელი ქარბუქით, დიდი თოვლით და ყინვებით. სოფელი ზღვის დონიდან 1740 მეტრზე მდებარეობს, სოფელში X საუკუნის დიდი მართლმადიდებლური ტაძარია, რომელიც რესტავრაციას საჭიროებს. გაკვეთილების დასრულების შემდეგ, თითქმის ყოველდღე, ამ ტაძრის სტუმარი ვიყავი მტრედებთან ერთად.
ამ სამ წელში ბევრი თავგადასავალი დავაგროვე, ბევრი კურიოზი და გავიცანი კარგი ადამიანები. მათთან დღემდე ვაგრძელებ ურთიერთობას.
დავიწყებ თავიდან, სანამ მე მივიდოდი ამ სკოლაში, ჩემამდე იქ კიდევ ერთი დამხმარე იყო (მარიანა გელაშვილი, აქედანაც მოვიკითხავ დიდი სიყვარულით, ბევრი კურიოზი გაახსენდება და გაიცინებს). ჩვენ ერთმანეთს არ ვიცნობდით, მხოლოდ ტელეფონით გვქონდა კავშირი. ჩვენი პირველი შეხვედრა იყო მარშრუტკაში, რომელსაც კუმურდოში მივყავდით.
სკოლაში ძალიან კარგად მიმიღეს და მალევე დავმეგობრდით, ბავშვებიც აქტიურები იყვნენ, გაკვეთილზე სახალისო აქტივობებს ვატარებდი და ისე გადიოდა დრო, უცებ მეორე მასწავლებელი შემოაღებდა კარს. ჩემი მიზანი იყო, ბევრი ქართული სიტყვა მესწავლებინა, რათა კომუნიკაცია შესძლებოდათ მომავალში. არ მქონდა თვალსაჩინო რესურსები, ზოგს ვყიდულობდი, ზოგსაც სკოლაშივე ვქმნიდი ბავშვებთან ერთად, კეთების პროცესი უფრო საინტერესო და შედეგიანი იყო.
ბევრი უხერხული და სასაცილო ამბავი გადამხდა ამ ხნის მანძილზე, უმეტესი ენის არცოდნის გამო. გავიხსენებ ერთს: პირველ კლასში, გაკვეთილის მსვლელობისას, სადაც ოცდახუთი მოსწავლე ზის და ერთი ბავშვი მთხოვს საპირფარეშოში (ზუქარან) გასვლას, რა თქმა უნდა, სომხურად. მე მხოლოდ ერთი სიტყვა ვიცი – არა (ჩე). რამდენჯერაც მთხოვა, იმდენჯერ არა ვუთხარი, კიდე კარგი მალევე მივუხვდი და დავაკმაყოფილე მისი მოთხოვნა (ბოდიშს ვიხდი ამ ბავშვის წინაშე).
ვიტყვი იმასაც, რომ ჩემი იქ ყოფნის პერიოდში კიდევ ერთი დამხმარე გამოუშვეს ჩემს სკოლაში, ისტორიის მიმართულებით (ნინო კილაძე). ორივემ ერთად შევძელით და ექსკურსია მოვაწყვეთ თბილისში, პირველად. მთელ სოფელს ეშინოდა ამ ექსკურსიის, რა იცი რა ხდება ამხელა გზაზეო, ჯერ უარზე იყვნენ, მაგრამ ექსკურსია მაინც შედგა, დაუვიწყარი ემოციებით, რაშიც დაგვეხმარა ადგილობრივი ქართულის მასწავლებელი, რომელიც ახლა სკოლის დირექტორია (არმენ ფოლორჩიანი). მადლობა მას გაწეული შრომისთვის, დღესაც ბევრ კარგ საქმეს აკეთებს, თავის გუნდთან ერთად.
სიტყვას, გაგებას, ერთად დგომას და მონდომებას დიდი ძალა აქვს.
2016 წელს მომიხდა სოფლის შეცვლა, დაოჯახების გამო, მადლობა პროექტის მენეჯერს, თამარ კეკელიძეს ამ დახმარებისთვის. დღემდე ნაოხრების საჯარო სკოლაში ვმუშაობ, კონსულტანტის სტატუსით.
სოფელი ახალციხიდან 15 კილომეტრში მდებარეობს, თურქეთის საზღვართან, ყოველდღე გავდივარ ამ გზას ახალი მიზნებით და იდეებით. სკოლაში კარგად მიმიღეს, მალევე დავუახლოვდი კოლექტივს და მოსწავლეებს, ადგილობრივ თემს, დღემდე მათთან კარგი ურთიერთობა მაქვს. სკოლის დირექტორი, ვიქტორ მურადიანი, მეხმარება და აქტიურად არის ჩართული ქართული ენის პოპულარიზაციაში, ადგილობრივ მასწავლებლებთან ერთად ვახორციელებ პროექტებს და გვაქვს გასვლითი ექსკურსიები.
პროგრამის მენეჯერი, ქალბატონი ნინო ბერიკაშვილი ზრუნავს თითოეული პროგრამის მონაწილის პროფესიულ წინსვლაზე, პროგრამის განვითარებაზე. გვაქვს შეხვედრები და გადამზადების კურსები ტექნოლოგიების მიმართულებით, რათა ჩვენი მოსწავლეებიც იყვნენ წარმატებულები სამომავლოდ.
პროგრამა ითვალისწინებს არაქართულენოვანი მასწავლებლებისთვის ქართული ენის შესწავლას, რაც მისასალმებელია. წარმატებით დავძლიეთ A2 დონე და ვაგრძელებთ მუშაობას B1 დონის მისაღწევად. ბავშვივით მიხარია, ახალ ნასწავლ სიტყვებს ერთმანეთს რომ მიაბამენ და მეტყველებენ, თან თვალებში მიყურებენ, აკვირდებიან ჩემს მიმიკას სწორად თქვეს თუ არა.
სალექციო კურსი რომ დავამთავრეთ, A2 გამოცდა იყო ჩანიშნული ახალქალაქში, მთხოვეს წავყოლოდი და ერთად გავემგზავრეთ. გამოცდა რომ დაასრულეს, პირველი რაც თქვეს, ბევრი სიტყვა ვიცოდითო და ემოციებს ვერ მალავდნენ.
ვიტყვი იმასაც, რომ ძალიან გამიმართლა ორივე სკოლაში კოლეგებსა და ხელმძღვანელობაში. ვართ მეგობრები, თანამშრომლები, ერთად ვატარებთ ინტეგრირებულ გაკვთილებს, ვესწრებით ერთმანეთის გაკვეთილებს, გვაქვს ერთმანეთის ნდობა და ერთი მიზანი — მივცეთ ჩვენს მოსწავლეებს ხარისხიანი განათლება და ვიზრუნოთ მათი მოქალაქეობრივი პასუხისმგებლობის ამაღლებაზე.
მოსწავლეებთან მაქვს არაფორმალური შეხვედრები, რაც ძალიან სახალისო და საინტერესოა, ვქმნით რესურსებს და კეთებით უფრო კარგად ვსწავლობთ. სკოლაში ჩურჩხელები ამოვავლეთ და ახლა მთელმა სკოლამ იცის თათარის მომზადების რეცეპტი.
ჩემი სკოლის კურსდამთავრებულები სწავლას საქართველოში აგრძელებენ და წარმატებული სტუდენტები არიან, ერთი კი უკვე ჩემი კოლეგაა. სკოლის დამთავრების შემდეგაც მაქვს ურთიერთობა ყოფილ მოსწავლეებთან. მიხარია თითოეულის წარმატება და სულ ვამხნევებ – შენ ყველაფერს შეძლებ, შენ ეს შეგიძლია.
ბავშვებთან ურთიერთობა ძალიან მიყვარს, არ მაქვს დაწესებული ბარიერი, ისინი ჩემი პატარა მეგობრები არიან და ჩვენ ერთმანეთისგან ბევრ რამეს ვსწავლობთ. უარის თქმა არ შემიძლია, აი, ახლოვდება ექსკურსიის სეზონი და დერეფანში მხვდებიან – მასწავლებელო, ექსკურსიაზე სად მივდივართ და როდის? მიყვარს ეს პროცესი, მინდა ბევრი კულტურული ძეგლი ვაჩვენო და ბევრი ტკბილად მოსაგონარი თავგადასავალი დააგროვონ.
პროგრამაში მონაწილეობა ამადაც ღირდა – საქართველოს ყველა კუთხეში მეგობარი მაჩუქა!
