ნინო ლაბარტყავა
ფსიქოლოგიის დოქტორი, მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების ეროვნული ცენტრის სკოლამდელი აღზრდისა და განათლების ქვეპროგრამის მენეჯერი
🔶🔸 სკოლაში შესვლა მნიშვნელოვანი ეტაპია თითოეული ადამიანისთვის. ბავშვი პირველ ნაბიჯებს დგამს მეტად საქმიან ცხოვრებაში, სადაც მას ხვდება ახალი, სახლისა და ბაღისაგან განსხვავებული, გარემო, ახალი წესები, დღის რუტინა და საქმიანობები, აგრეთვე, ახალი ადამიანები: თანაკლასელები და მასწავლებლები. სკოლა ახალი საფეხურია არა მხოლოდ ბავშვის, არამედ მთელი ოჯახის ცხოვრებაში. ასეთ დროს მშობლებიც ღელავენ, ვინაიდან მათთვისაც საინტერესოა თუ როგორ შეხვდება პატარა ახალ მასწავლებელს, როგორ გაუმკლავდება ახალ მოთხოვნებს, როგორები იქნებიან მისი თანაკლასელები.
ამიტომ, მნიშვნელოვანია, წინასწარ დავიწყოთ თანამშრომლობა შერჩეულ სკოლასთან. ვინაიდან ბავშვის განვითარებაზე გავლენას ახდენს არა მხოლოდ ოჯახი ან მხოლოდ სკოლა, არამედ ისიც, თუ როგორი ურთიერთობა მყარდება მათ შორის. ბუნებრივია, თუ ოჯახიცა და სკოლაც რეალურად ხედავს, რომ ბავშვის კეთილდღეობაა მათი მთავარი საზრუნავი და მისი განვითარების ხელშესაწყობად ამყარებენ ერთმანეთთან პოზიტიურ კომუნიკაციას, თანამშრომლობენ, მაშინ ბავშვიც მეტად უმტკივნეულოდ ეგუება ახალ გარემოს და მიიჩნევა, რომ სამომავლოდ სწავლის შედეგებიც უკეთესი ექნება.
🔶🔸 ასევე მშობლები ხშირად სვამენ ხოლმე შეკითხვას, როგორ უნდა მოვამზადოთ ბავშვი სკოლისთვის? სკოლისთვის მომზადებაში მხოლოდ ლექსების ან ცალკეული ასოების ცნობა იგულისხმება, თუ ბავშვის სოციალურ-ემოციური, ფიზიკური და შემეცნებითი სიმწიფე?
🔶🔸 ტრადიციულად, სასკოლო მზაობის მკვლევარი ავტორები, სასკოლო მზაობის ცნების აღწერისას, რამდენიმე სფეროს გამოკვეთდნენ. ავტორთა უმრავლესობა ხაზს უსვამდა სოციალურ-ემოციური სფეროს, მოტორული აპარატისა და შემეცნებითი სფეროს მომწიფებას. თანამედროვე ავტორები კი ხაზს უსვამენ არა მხოლოდ ბავშვის მზაობას სკოლისთვის, არამედ მშობლების მზაობას მოსწავლის მშობლის როლის მოსარგებად და თავად სკოლის მზაობას, შეუქმნას პატარა მოსწავლეს პოზიტიური, მისი განვითარების ხელშემწყობი გარემო.
🔶🔸 რაც შეეხება ბავშვის მომზადებას სკოლისთვის, როგორც აღვნიშნეთ, ამას განაპირობებს არა მხოლოდ აკადემიური და შემეცნებითი უნარები, არამედ ბავშვის სოციალურ-ემოციური მზაობა. ჩემი დაკვირვებით, სკოლასთან შეგუება იმ ბავშვებს უფრო უჭირთ, ვისაც ნაკლებად აქვთ განვითარებული დამოუკიდებლად ფუნქციონირების — თვითმოვლის ჩვევები, სხვებთან თანამშრომლობის უნარები და არა მათ, ვინც, სხვებთან შედარებით, ნაკლები ლექსი ან ასოების გამოწერა იცის.
🔶🔸 ამიტომ, მნიშვნელოვანია ბავშვის ჰოლისტურ განვითარებაზე ადრეულ ასაკში ზრუნვა, იგულისხმება: ბავშვის ფიზიკური, შემეცნებითი, სოციალურ-ემოციური, კომუნიკაციური უნარების, ენის, მეტყველებისა და დამოუკიდებლად ფუნქციონირების განვითარებაზე ზრუნვა როგორც მზრუნველების, ისე საბავშვო ბაღის მხრიდან; რაც შესაძლებელია უფროსების მხრიდან ყურადღებიანი და გულისხმიერი ურთიერთობით, მშობლის განსაკუთრებული ჩართულობითა და განვითარების სტიმულაციით. სტიმულაცია გულისხმობს მშობლებთან, ოჯახის წევრებთან ურთიერთობას, სხვადასხვა ნივთების დათვალიერებას, ბუნებრივი გარემოს შეცნობას, ახალი გამოცდილების მიღების შესაძლებლობას, მოსმენას, მოფერებას, სეირნობას, წიგნების დათვალიერებას, კითხვას და, რა თქმა უნდა, თამაშს.
🔶🔸 ამას გარდა, განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია, სკოლაში შესვლამდე, მოვუყვეთ ბავშვს საინტერესო და სახალისო ამბები სკოლის შესახებ; სანამ სწავლა დაიწყება, ვუჩვენოთ სკოლა, საკლასო ოთახი, გავაცნოთ პირველი მასწავლებელი; აგრეთვე, სასურველია, მასწავლებელთან ერთად დავგეგმოთ, რომ სკოლაში ვიზიტისას ბავშვს რამდენიმე თანაკლასელი გავაცნოთ. ასეთ შემთხვევაში, ბავშვისთვის სკოლა ნაცნობი და საინტერესო გახდება, რაც მეტად გაუიოლებს სკოლასთან შეგუებას.
🔶🔸 ამასთანავე, ალბათ, დავკვირვებივართ, რომ ზოგიერთ ბავშვს უფრო უჭირს მშობლების გარეშე სკოლაში დარჩენა. ასეთ შემთხვევაში, მნიშვნელოვანია, დავაწესოთ მშობლებთან დამშვიდობების რიტუალი, რომელსაც ყოველდღე შეასრულებს მშობელი, ბავშვი და მასწავლებელი. მაგალითად, მოსვლისას, ბავშვი დაკიდებს ქურთუკს და მიესალმება მასწავლებელს. ისინი ერთად მიაცილებენ მშობელს კართან და ფანჯრიდან ხელს დაუქნევენ. ასეთ შემთხვევაში, ბავშვს აღნიშნულ სიტუაციაში აქტიური როლი და გარკვეული კონტროლის შესაძლებლობა ექნება. აგრეთვე, მნიშვნელოვანია, არ მოვატყუოთ ბავშვი და ვუთხრათ როდის დავბრუნდებით. აქ არ უნდა დაგვავიწყდეს მასწავლებლის როლი, რომელსაც, თუ ბავშვი მოიწყენს, შეუძლია ესაუბროს მას გრძნობების შესახებ და უთხრას: „მოწყენილი ხარ, რადგან დედა იძულებულია წავიდეს, მაგრამ ის, მუსიკის გაკვეთილის შემდეგ, აუცილებლად მოგაკითხავს“. სკოლაში როდესაც ვმუშაობდი, ძალიან მომწონდა საკლასო ოთახში გაკრული სახლის გამოსახულება, რომლის ფანჯრებშიც ბავშვების სახლიდან მოტანილ ოჯახურ ფოტოებს ვაკრავდით. თავად ეს პროცესი ძალიან სახალისო იყო, ბავშვები ხალისით გვიზიარებდნენ თუ ვინ იყო მასზე გამოსახული, როდის გადაიღეს, რაც, ერთი მხრივ, მასწავლებელთან არაფორმალური კონტაქტის დამყარების კარგი საშუალება იყო და, მეორე მხრივ, ბავშვს სახლსა და ოჯახს შორის უწყვეტი კავშირის გრძნობას უქმნიდა.