ორიოდე სიტყვა რუსუდან გაბროშვილზე

„ექი­მია

ოქ­ტომ­ბე­რი! –

ცრემ­ლის

გა­დას­ხ­მის

კურსს

გვი­ნიშ­ნავს,

გუ­ლე­ბი რომ

არ გაგ­ვიქ­ვავ­დეს!“

(რ. გაბ­როშ­ვი­ლი)

რუ­სუ­დან­ზე მინ­და დავ­წე­რო – ამეკ­ვი­ა­ტა დი­ლი­დან… მე ვი­ცი, რომ რუ­სუ­დანს ჩემ­ზე უკე­თე­სი მა­ქე­ბა­რიც ბევ­რი ჰყავს და მე­ტიც გა­მო­უჩ­ნ­დე­ბა, მაგ­რამ მეც მინ­და დავ­წე­რო…

რუ­სუ­და­ნი, და­ახ­ლო­ე­ბით, 2013 წელს გა­ვი­ცა­ნი, მას­წავ­ლე­ბელ­თათ­ვის გან­კუთ­ვ­ნილ ერთ-ერთ ტრე­ნინ­გ­ზე. სულ სამ­დღი­ა­ნი ტრე­ნინ­გი იყო. რო­ცა მო­ნა­წი­ლე­ებს ვუს­მენ­დი, გა­მორ­ჩე­უ­ლად სა­ინ­ტე­რე­სოდ მეჩ­ვე­ნე­ბო­და ამ მოკ­რ­ძა­ლე­ბუ­ლი და სათ­ნო ქალ­ბა­ტო­ნის პა­სუ­ხე­ბი (ახ­ლაც მახ­სოვს, ნი­კო ლორ­თ­ქი­ფა­ნი­ძის „სუ­რა­თი სოფ­ლად“ რო­გორ გა­ა­ა­ნა­ლი­ზა!). მე­რე გა­ვე­ცა­ნით ერ­თ­მა­ნეთს, ჩე­მი ახა­ლი ნაც­ნო­ბის გვარ-სა­ხე­ლი წი­ნა დღე­ებ­ში დას­რუ­ლე­ბუ­ლი წიგ­ნის (გი­ორ­გი ლობ­ჟა­ნი­ძის „ჩე­მი ფან­ჯ­რე­ბი­დან“) გმი­რი­სას რომ და­ემ­თხ­ვა, მა­ში­ნაც მოკ­რ­ძა­ლე­ბით მითხ­რა – ის რუ­სუ­და­ნი ვა­რო.

ის რუ­სუ­და­ნი აღ­მოჩ­ნ­და, 24 წლი­სამ 14 წლის გი­ორ­გი ლობ­ჟა­ნი­ძეს რომ ასე­თი ბა­რა­თი მის­წე­რა: „ახა­ლი წე­ლი ნაღ­ვ­ლი­ან დღედ არა­სო­დეს გა­დაგ­ქ­ცე­ო­დეს, თა­ვი­სუ­ფა­ლი სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ახა­ლი წლე­ბი გე­ზე­ი­მოს, დღეგ­რ­ძე­ლი იყავ, წმინ­და გი­ორ­გის სეხ­ნი­ავ, ჩე­მო პა­ტა­რა უფ­ლის­წუ­ლო!“;

ის რუ­სუ­და­ნი – 80-იანი წლე­ბის მი­წუ­რულს იპოდ­რომ­ზე გა­მარ­თულ მი­ტინ­გ­ზე წას­ვ­ლის გა­მო სას­ტი­კი საყ­ვე­დუ­რი რომ გა­მო­უცხა­დეს და გა­ზე­თის რე­დაქ­ცი­ი­დან გაგ­დე­ბით და­ე­მუქ­რ­ნენ, მაგ­რამ , მუ­ქა­რის მი­უ­ხე­და­ვად, ისევ რომ გა­აგ­რ­ძე­ლა მი­ტინ­გებ­ზე სი­ა­რუ­ლი;

ის რუ­სუ­და­ნი – გი­ორ­გი ლობ­ჟა­ნი­ძე თა­ვის წიგ­ნ­ში ასე რომ ახა­სი­ა­თებ­და: „რუ­სი­კომ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად იცო­და ლი­ტე­რა­ტუ­რა, თა­ნა­მედ­რო­ვე პო­ე­ზი­ის ნი­უ­ან­სებ­შიც ბრწყინ­ვა­ლედ ერ­კ­ვე­ო­და და შო­თა ჩან­ტ­ლა­ძე უყ­ვარ­და, რომ­ლის შე­მოქ­მე­დე­ბა­ზეც დი­სერ­ტა­ცი­ის და­წე­რა ჰქონ­და გან­ზ­რა­ხუ­ლი, უკირ­კი­ტებ­და ყვე­ლა სტრი­ქონს, ზო­მავ­და, წო­ნი­და, აგე­მოვ­ნებ­და და აფა­სებ­და, ცოცხა­ლი პო­ე­ტე­ბი­და­ნაც უამ­რავს პი­რა­დად იც­ნობ­და და რამ­დე­ნი­მე მათ­გან­თან გა­საც­ნო­ბად პი­რა­და­დაც წა­მიყ­ვა­ნა“;

ის რუ­სუ­და­ნი – მე­გობ­რებს არა მარ­ტო ცოცხალ მწერ­ლებ­თან, არა­მედ გუ­რამ რჩე­უ­ლიშ­ვი­ლი­სა და შო­თა ჩან­ტ­ლა­ძის საფ­ლა­ვებ­ზეც რომ და­ა­ტა­რებ­და, წა­უ­კითხა­ვად არ გა­უშ­ვებ­და ახალ­გაზ­რ­და პო­ე­ტე­ბის ლექ­სებს და თუ რამ მო­ე­წო­ნე­ბო­და, ყვე­ლას უშურ­ვე­ლად უზი­ა­რებ­და თა­ვის აზრს.

მე­რე ჩე­მი სტუ­დენ­ტო­ბის­დ­რო­ინ­დელ „პირ­ველ სხივ­ში“ და­ბეჭ­დი­ლი ერ­თი პა­ტა­რა ლექ­სიც მო­მა­გო­ნა მეხ­სი­ე­რე­ბამ:

„ხმა­ურ­ში ზღვას გა­ვუ­ტოლ­დე­ბი,

სით­ბო­ში მზეს გა­ვუს­წორ­დე­ბი,

დუ­მილ­ში ბე­თა­ნი­ას და­ვე­და­რე­ბი,

სიყ­ვა­რულ­ში კი

შენ უნ­და გა­გე­ჯიბ­რო, დე­და­მი­წავ!“

კი, მარ­თ­ლაც შე­ე­ჯიბ­რე­ბა სიყ­ვა­რულ­ში ყვე­ლას, თვით დე­და­მი­წა­საც კი; ჩვე­ნი ფე­ის­ბუქ­მე­გობ­რო­ბა რომ გაგ­რ­ძელ­და იმ შო­რე­უ­ლი ტრე­ნინ­გის შემ­დეგ, მას მე­რე ბევ­რ­ჯერ დავ­რ­წ­მუნ­დი ამა­ში. სრუ­ლი­ად უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნის ტკი­ვი­ლით გულ­დამ­წ­ვა­რი, თენ­გო ავ­სა­ჯა­ნიშ­ვი­ლის ჭი­რი­სუ­ფა­ლი და გულ­წ­რ­ფე­ლი დამ­ტი­რე­ბე­ლი, კარ­გი მე­გო­ბა­რი, კარ­გი შვი­ლი, მე­უღ­ლე, სწო­რი მო­ქა­ლა­ქე­ობ­რი­ვი პო­ზი­ცი­ის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნი – რამ­დენ­ნა­ირ რუ­სუ­დანს არ ნა­ხავთ აქ. ბო­ლოს – არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მი­ნი­მე­ბის ავ­ტო­რი რუ­სუ­და­ნიც ფე­ის­ბუქ­მა გა­მაც­ნო.

რუ­სუ­და­ნის მი­ნი­მებ­ზე ერ­თ­მა ჩემ­მა კო­ლე­გამ, ქალ­ბა­ტონ­მა მა­ნა­ნა გუ­გუშ­ვილ­მა ბრძა­ნა: ეს მი­ნი­მე­ბი „ქოლ­გა­სა­ვი­თააო ამ წვი­მი­ან ოქ­ტომ­ბერ­ში“. რო­გორც აღ­მოჩ­ნ­და, თურ­მე მთე­ლი ცხოვ­რე­ბაა, წერს, მაგ­რამ მა­ლავს, მე­გო­ბარს, აწ გარ­დაც­ვ­ლილ თენ­გო ავ­სა­ჯა­ნიშ­ვილს და­უ­ძა­ლე­ბია და­ბეჭ­დ­ვა და თა­ვი­სი­ვე ხე­ლით აუკ­რე­ბია კი­დეც პირ­ვე­ლი მი­ნი­მე­ბი, მას შემ­დეგ გვა­ნე­ბივ­რებს ისევ სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი­დან თა­ვი­სი სა­ო­ცა­რი მი­ნი­მე­ბით.

რო­ცა გა­უ­საძ­ლი­სი დღე­ე­ბი მრავ­ლ­დე­ბა (ამ ბო­ლო დროს – გან­სა­კუთ­რე­ბით!), დღე­ე­ბი იმ ხე­ე­ბად იქ­ცე­ვი­ან, „იმე­დი რომ აღა­რაფ­რით აღარ მო­ის­ხეს“.

რო­ცა“სულ­ში უსაშ­ვე­ლოდ შე­ღამ­დე­ბა“ (რო­გორც თ. ფირ­ცხა­ლა­იშ­ვი­ლი, ჩვე­ნი სა­ერ­თო მე­გო­ბა­რი, იტყო­და), კი­დევ ერ­თხელ შე­მოგ­ვ­ძა­ხებს რუ­სუ­და­ნი:

„გა­ზაფხუ­ლი

უნ­და

იყო,

ყვე­ლა სე­ზონ­ზე

ისევ

შენ­თან

რომ ბრუნ­დე­ბოდ­ნენ!“

ასე გა­იშ­ვი­ა­თე­ბულ მად­ლ­სა და „ქვე­ლის საქ­მეს“ რომ გა­ვიკ­ვირ­ვებთ, ისევ რუ­სუ­და­ნი დაგ­ვა­ი­მე­დებს:

„თუ

გა­დაგ­ვარ­ჩენს,

იმ ბა­ლა­ხის

მად­ლი

იქ­ნე­ბა,

ირემ­მა

ირემს

რომ გა­უ­წო­და!“

დღეს, რო­ცა „დუ­მი­ლიც რე­კავს“ და ზო­გი – არ და ზო­გი ვერ ახერ­ხებს, სათ­ქ­მე­ლი ხმა­მაღ­ლა თქვას, სა­კუ­თა­რი სინ­დი­სის ხმად გვეს­მის რუ­სუ­და­ნი­სე­უ­ლი:

„ბრა­ლი

მეც

მი­ძევს,

ჩე­მო ჯვარ­ც­მუ­ლო,

შო­რი­დან

რომ

გი­ყუ­რებ­დი

და

ვერ გიშ­ვე­ლე!“

სიკ­ვ­დილ­ზე, რო­გორც გარ­და­უ­ვალ სტუ­მარ­ზე, ფიქრს რომ და­ვიწყებთ, ისევ რუ­სი­კოს მი­ნი­მა შეგ­ვიმ­სუ­ბუ­ქებს ფიქრს თა­ვი­სე­ბუ­რი იუმო­რით:

„გინ­და-არ გინ­და,

ბო­ლო მგზავ­რო­ბა

და­ჯავ­შ­ნი­ლია, –

ვერც

ფრე­ნის ში­ში

ვერ გიშ­ვე­ლის,

ვერც ტრან­ს­პორ­ტის

აუტან­ლო­ბა!“

ეს მი­ნი­მა ხომ სა­ერ­თო­დაც რუ­სუ­და­ნის ცხოვ­რე­ბაა, იმ რუ­სუ­და­ნი­სა, სულ რომ მე­გობ­რე­ბის (თუ  სუ­ლაც უცხო­თა) ტკი­ვი­ლი სტკი­ვა და სალ­ბუნს ეძებს მათ­თ­ვის:

„რა

სევ­დი­ა­ნი

ტუ­რიზ­მია

მე­გობ­რო­ბა –

ერ­თ­მა­ნე­თის

ტკი­ვი­ლებ­ში

გვა­მოგ­ზა­უ­რებს.“

აბა, ჩე­მი სიტყ­ვე­ბი რად უნ­და ამ მი­ნი­მე­ბის წამ­კითხ­ველს:

„ფოთ­ლე­ბის

შა­რი­შურ­ში

დაყ­რუვ­დ­ნენ

ყვა­ვი­ლე­ბი –

ყვე­ლა­ფერ­ზე

იღი­მე­ბი­ან“;

„თეთ­რი

საშ­რო­ბით

დი­ლა

ღა­მის

ნა­წერს

ამ­შ­რა­ლებს!“

„ღა­მე

გატყ­დე­ბა

და

ცის

ლან­გ­რი­დან

ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბი

გად­მო­იპ­ნე­ვა!“

„სტრი­ქო­ნე­ბად

დამ­ტ­ვ­რე­ულ ღა­მეს

სიზ­მ­რის

ქო­ხი

თავ­ზე

და­ემ­ხო!“

ერთ მი­ნი­მა­ში რუ­სუ­და­ნი წერს:

„სიტყ­ვე­ბი

ზოგ­ჯერ

გულ­ში

სხე­დან

დამ­წყ­ვ­დე­უ­ლი

ბე­ღუ­რე­ბი­ვით!“

გა­მო­უშ­ვი ბე­ღუ­რე­ბი, რუ­სუ­დან, ჩვენ ვე­ლო­დე­ბით!

ლე­ი­ლა ხო­ნე­ლი­ძე

ფო­თის ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძის სა­ხე­ლო­ბის №5 სა­ჯა­რო სკო­ლის ქარ­თუ­ლი ენი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის მას­წავ­ლე­ბე­ლი