ნატო სამხარაძე
არაქართულენოვან მასწავლებელთა მხარდაჭერის პროგრამის კონსულტანტი მასწავლებელი, ბოლნისის მუნიციპალიტეტის სოფ. ქვემო ბოლნისის №2 საჯარო სკოლისა და მარნეულის მუნიციპალიტეტის სოფ. დაშტაფის საჯარო სკოლის ქართული ენის მასწავლებელი
მე ვარ ნატო სამხარაძე, ვმუშაობ არაქართულენოვან მასწავლებელთა მხარდაჭერის პროგრამაში კონსულტანტ მასწავლებლად, ეთნიკურად აზერბაიჯანელ მოსწავლეებთან, სსიპ ბოლნისის მუნიციპალიტეტის სოფელ ქვემო ბოლნისის მეორე საჯარო სკოლასა და მარნეულის მუნიციპალიტეტის სოფელ დაშტაფის საჯარო სკოლაში ქართული ენის მასწავლებლად. ყველაფერი იმ დღეს დაიწყო, როდესაც სოციალურ ქსელში ვნახე განათლების სამინისტროს განცხადება ვაკანსიასთან დაკავშირებით. ეს იყო 2015 წლის შემოდგომა. დავამთავრე ილიას უნივერსიტეტის ფილოლოგიის ფაკულტეტი. ამ ფაკულტეტზე შეგნებულად ვსწავლობდი, რადგან ჩემი ცხოვრების მთავარი ოცნება იყო, მასწავლებლად მემუშავა, სადმე სახლიდან, თბილისიდან, შორს. შევავსე განაცხადი, დამიბარეს გასაუბრებაზე და იქვე მითხრეს, რომ სამსახურში ამიყვანდნენ, რადგან თავადაც შეამჩნიეს ჩემი დიდი სურვილი და ინტერესი. ეს მხოლოდ სამსახურის, შემოსავლის წყაროს ძებნა არ იყო, ეს იყო სურვილი იქ, იმ ადგილას მუშაობის, რადგან თბილისში მე იმ დროს სამსახური დავტოვე და ისე წავედი.
განაწილებით, მარნეულის მუნიციპალიტეტის სოფელ დაშტაფაში მოვხვდი. ამ სოფელში ეთნიკურად აზერბაიჯანული თემი ცხოვრობს და სკოლაც აზერბაიჯანულია. დირექტორი რაიონშივე დამხვდა და თავად წამიყვანა სკოლაში. ამ სკოლაში ადგილობრივი ქართული ენის მასწავლებლის დამხმარე მასწავლებელი ვიყავი. დირექტორმა და ამ სკოლის კონსულტანტ-მასწავლებელმა გამაცნეს სოფელი, სკოლა, კოლეგები და შევუდექი მუშაობას. ჩემი პროგრამის ფარგლებში, მევალებოდა ადგილობრივ ოჯახში ცხოვრება და მათთვის ქართული ენის სწავლება. მე სულ მცირე ხნით მომიწია ადგილობრივ ოჯახში ცხოვრება, სამი თვე, რადგან შემდეგ არდადეგები დაიწყო და სექტემბრიდან უკვე, ყოველდღიურად, თბილისიდან ვახერხებდი სკოლაში ჩასვლას. ოჯახში ვისწავლე ბევრი რამ, მათი მრავალფეროვანი ტრადიციები, კულტურა და სამზარეულო, ჩაის მომზადება, სტუმრებისთვის მირთმევა… მე და იმ ოჯახში მცხოვრები გოგონა, რომელიც მაშინ მე-11 კლასში სწავლობდა, დღემდე ვმეგობრობთ. მართლა ძალიან გამიმართლა როგორც დირექტორსა და ადგილობრივ მასწავლებლებში, ასევე ოჯახიც ძალიან კარგი შემხვდა. ვისწავლე სხვადასხვა სასოფლო სამეურნეო საქმე, თესვა, კრეფა… ცხოველები ისედაც მიყვარდა ყოველთვის და მათთან სიამოვნებით ვატარებდი დროს. ამ სკოლაში უკვე 9 წელია ვმუშაობ და ჩემი სურვილით, ალბათ, ვერც ვერასდროს დავტოვებ, რადგან ეს ჩემი ცხოვრების მთავარი და ყველაზე მნიშვნელოვანი ნაწილია. აქ, ამ ადგილას, მივიღე სამსახურეობრივი და ცხოვრებისეული გამოცდილება.
5-წლიანი მუშაობის შემდგომ, დამიკავშირდა ჩემი მენეჯერი, ქალბატონი ნინო და შემომთავაზა, დამხმარე მასწავლებლობიდან, კონსულტანტ-მასწავლებლად გადასვლა ბოლნისის მუნიციპალიტეტში. რა თქმა უნდა, უდიდესი სიხარულით და სიამოვნებით დავთანხმდი, სიამოვნებაც აღარ ერქვა ამას, ეს იყო ძალიან დიდი მიღწევა და იმის დაფასება, რაც გამიკეთებია ამ 5 წლის მანძილზე. ამ სიხარულთან ერთად, ასევე, იყო სევდაც, რადგან ჩემი სკოლის დატოვება არ მინდოდა, ვერ წარმომედგინა ამ სკოლის, სოფლის და მუნიციპალიტეტის გარეშე თავი. ამიტომ გადავწყვიტე, ორივე სკოლაში მემუშავა. ყოველდღე დავდივარ თბილისიდან ბოლნისსა და მარნეულში.
მარნეულში სხვადასხვა პროექტს ვახორციელებდი, მოსწავლეები სულ დამყავდა ექსკურსიებზე. ქართულის სწავლა ბევრად ნაყოფიერია, როდესაც მას პრაქტიკაშიც იყენებენ და ვცდილობ, ჩემს მოსწავლეებს ხშირად ჰქონდეთ მსგავსი გამოცდილება – ინტეგრაცია სხვადასხვა სკოლასთან თუ სფეროსთან, ვიზიტი უნივერსიტეტებში… ამ ყველაფერში ძალიან მიწყობდა ხელს სკოლა, დირექტორი და ადგილობრივი მასწავლებლები. ყოველდღე ვსწავლობდი და ვსწავლობ მეც მოსწავლეებთან ერთად.
ასეთი მოტივირებული გადავედი ბოლნისის სკოლაშიც, სადაც ასევე ვაგრძელებ მუშაობას. გვაქვს სხვადასხვა გასვლითი ღონისძიებები, სკოლაშიც, საგაკვეთილო პროცესის პარალელურად, სხვადასხვა არაფორმალური აქტივობებით ვართ დაკავებული.
მინდა, ჩემი მოსწავლეები ჩვენი ქვეყნის ღირსეულ მოქალაქეებად ჩამოყალიბდნენ და ჩემი მთავარი მიზანია, ქართული ენის შესწავლასთან ერთად, მათ ემპათია, სიყვარული, ზრუნვა და ერთმანეთის პატივისცემა ვასწავლო.
