ეკატერინე ბესტავაშვილი
ბოლნისის მუნიციპალიტეტის სოფელ ძველი ქვეშის საჯარო სკოლის წამყვანი კონსულტანტი მასწავლებელი
2005-2009 წლებში ვმუშაობდი სულხან-საბა ორბელიანის სახელობის თბილისის სახელმწიფო პედაგოგიურ უნივერსიტეტში ქართული ენის კათედრაზე, ვკითხულობდი ლექციებს ენათმეცნიერების ხაზით. როდესაც ეთნიკური უმცირესობებით დასახლებულ რეგიონებში ქართული ენის მასწავლებლების კონკურსი გამოცხადდა, გადავწყვიტე მონაწილეობა მიმეღო. თავიდან ყველა მეუბნებოდა, სად მიდიხარ, როგორ უნდა იმუშავო უცხო გარემოშიო, მაგრამ ეს ჩემთვის ახალი გამოწვევა იყო და ბევრი არ მიფიქრია. საკმაოდ რთული კონკურსი გავიარე და სამსახურში ამიყვანეს.
პროგრამას დაარსებიდან პირველივე ეტაპზე, 2009 წელს, შევუერთდი. თავიდანვე ვიცოდი, რომ რთულ პირობებში მომიწევდა მუშაობა – უცხო გარემო, სხვა კულტურა და რელიგია, სხვა სოციალური ურთიერთობები, განსხვავებული მენტალიტეტი… თუმცა ადგილზე რომ ჩავედი, იმაზე რთული ვითარება დამხვდა, ვიდრე წარმომედგინა. კოლეგები ეჭვის თვალით მიყურებდნენ „სამინისტროდან ჩასულ აგენტს“. მოსწავლეებს ქართულად რომ დაველაპარაკე, მივხვდი, ბევრი სამუშაო მქონდა. იყო ცოტა შიშიც და კურიოზებიც. მცირე ხანში ყველაფერი შეიცვალა, ნელ-ნელა ურთიერთდამოკიდებულება დათბა, ნდობა მოვიპოვე როგორც კოლეგებთან, ასევე მოსწავლეებთან და მათ მშობლებთან. ბავშვებთან მეგობრული დამოკიდებულებით მათი სიყვარული, პატივისცემა და ნდობა დავიმსახურე. ინოვაციური მეთოდებით ჩატარებული გაკვეთილები ბევრად საინტერესო აღმოჩნდა მოსწავლეებისთვის და მალე ისე მოხდა, რომ ყველაზე კარგად ქართულ ენას სწავლობდნენ. ამას მშობლებიც ხშირად აღნიშნავდნენ.
17 წელია, რაც ბოლნისის მუნიციპალიტეტის სოფელ ძველი ქვეშის საჯარო სკოლაში ვმუშაობ, გუშინდელი დღესავით მახსოვს ჩემი პირველი დღე სოფელ ძველ ქვეშში. ჩავედი საღამოს, სამარშრუტო ტაქსით, დავბინავდი დირექტორის შვილის, შემდგომ — ჩემი კოლეგის, ოჯახში. ძალიან თბილად მიმიღეს, თუმცა ენობრივი ბარიერი გვქონდა და ბევრი ვერ ვისაუბრეთ. ის ღამე თეთრად გავათენე, ვნერვიულობდი… პირველი გაკვეთილი მე-7 კლასში ჩავატარე. იმ მოსწავლეების ცნობისმოყვარე სახეები დღესაც მახსოვს. „ეკა მასწავლე“-ს მეძახდნენ. მე მომწონდა და არ ვუსწორებდი.
მიზნად დავისახე, ეთნიკური უმცირესობების წარმომადგენლებს, კერძოდ, ჩემს მოსწავლეებს ამ ქვეყნის სრულფასოვან მოქალაქეებად ეგრძნოთ თავი. ჩემი მისიაც ეს იყო. ამას კი, პირველ რიგში, ქვეყნის სიყვარულითა და სახელმწიფო ენის სრულფასოვანი ცოდნით მიაღწევდნენ. ეს ჩავუნერგე მათ და ამან შედეგიც გამოიღო.
ფორმალური და არაფორმალური განათლების მიმართულებით ვიყენებ ინოვაციურ მეთოდებს, მედიაწიგნიერებას, ვატარებთ სხვადასხვა ღონისძიებებს, ვახორციელებთ პროექტებს, ვაწყობთ ექსკურსიებს, ლაშქრობებს, ვეცნობით და ვსწავლობთ საქართველოს ისტორიას, ვეზიარებით ქართულ კულტურას, სხვა სკოლის მოსწავლეებსაც დავუმეგობრდით – მარნეულის მუნიციპალიტეტის სოფელ საბირქენდის №1 საჯარო სკოლის მოსწავლეებთან ერთად ჩავატარეთ ვიქტორინა, რომელმაც კარგი გამოცდილება, ცოდნა, ჯანსაღი კონკურენციის უნარის განვითარება და ახალი ნაცნობობა მოუტანა ორივე სკოლის ბავშვებს.
მოსწავლეებთან მუშაობის გარდა, ჩვენი პროგრამა „არაქართულენოვანი სკოლების მხარდაჭერა“ აქტიურად ეხმარება ადგილობრივ მასწავლებლებს პროფესიულ ზრდაში. ჩვენ ვატარებთ ქართული ენის კურსებს, სადაც ადგილობრივი მასწავლებლები სწავლობენ სახელმწიფო ენას, ეუფლებიან A1, A2, B1 დონეებს, რის შემდეგაც საშუალება ეძლევათ, გაიარონ გრძელვადიანი ტრენინგები და აიმაღლონ სტატუსები. ჩვენთან ამ კურსს მე ვუძღვები და მიხარია, რომ ჩვენი სკოლის 9 მასწავლებელმა სტატუსი აიმაღლა.
ყველაფერში, რასაც ვაკეთებთ, დიდი მხარდაჭერა მაქვს პროგრამის ხელმძღვანელობის მხრიდან, რომელიც უზრუნველყოფს კონსულტანტ-მასწავლებლების პროფესიულ ზრდას, ასევე, სკოლის დირექცია, ადგილობრივი რესურსცენტრი ყოველთვის მზადაა, ხელი შეუწყოს პროგრამის სრულფასოვან და ნაყოფიერ საქმიანობას.
ამ ერთობლივმა მუშაობამ შედეგად ის გამოიღო, რომ ჩემი მოსწავლეები დღეს საქართველოს უნივერსიტეტების სტუდენტები და კურსდამთავრებულები არიან, ზოგი ექიმია, ზოგი მასწავლებელი, ზოგმა სხვა პროფესია აირჩია, თუმცა მათ ყველას საქართველოს სიყვარული აერთიანებს, ემსახურებიან მის განვითარებას და წინსვლას და, რაც მთავარია, ყველამ იცის ქართული ენა და არიან საქართველოს სრულფასოვანი მოქალაქეები.
ვიმედოვნებ, ეს პროგრამა კვლავ გაგრძელდება და უფრო მეტ შედეგს მოიტანს.
