რუსუდან ყაულაშვილი
სსიპ ნინოწმინდის მუნიციპალიტეტის სოფელ მამწვარას საჯარო სკოლის კონსულტანტი მასწავლებელი
საშუალო სკოლა ქალაქ ბორჯომში დავამთავრე, 2006 წელს. იმავე წელს ჩავირიცხე სოხუმის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ჰუმანიტარულ ფაკულტეტზე, კერძოდ, ქართული ფილოლოგია. ბაკალავრიატის დასრულების შემდეგ სწავლა მაგისტრატურაში გავაგრძელე, სპეციალობით – „ქართველური ენათმეცნიერება“. დღეს კი, ამავე სპეციალობით, სამცხე-ჯავახეთის სახელმწიფო უნივერსიტეტის დოქტორანტი გახლავართ. 2012 წლიდან ვარ უფროსი მასწავლებელი, 2020 წლიდან კი – წამყვანი მასწავლებელი.
უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ შევიტყვე პროგრამის „ქართული ენა მომავალი წარმატებისათვის“ შესახებ, რომელიც პედაგოგების არაქართულენოვან სკოლებში მივლინებას ითვალისწინებდა. გადავწყვიტე, ჩავრთულიყავი აღნიშნულ პროგრამაში და სიმართლე რომ ვთქვა, ჯავახეთი თავად ავირჩიე. ქვემო ქართლში წასვლას აქეთ, ჩემს მხარეში წამოსვლა ვამჯობინე. სიტყვა ჯავახეთი ბავშვობიდან მახსოვს, რაც ჩემს მეხსიერებაში ძალიან შორ, მიუვალ ადგილთან ასოცირდებოდა. რას ვიფიქრებდი მაშინ, რომ ეს სიტყვა უდიდეს გავლენას იქონიებდა ჩემს ცხოვრებაზე.
მახსოვს, როცა პირველად გამოვემგზავრეთ თბილისიდან, ორმაგად მნიშვნელოვანი დღე იყო. პირველი ის, რომ დაბადების დღე მქონდა და მეორე – უცხო გარემოში პირველად უნდა მოვხვედრილიყავი. ძალიან თბილად, შვილივით მიმიღეს, თავს მევლებოდნენ, თუმცა ვაღიარებ, რომ პირველი ორი კვირა ძალიან რთული იყო. გამიჭირდა ყველაფრის აღქმა, უცხო ხალხის, უცხო გარემოსთან შეგუება. ყველაზე მეტად ბუნების, ხეების, ტყეების სიმწირეს განვიცდიდი. მახრჩობდა ლაპარაკის სურვილი, დღე ისე გადიოდა, ვერ ვსაუბრობდი, მხოლოდ ვფიქრობდი და ვფიქრობდი. ჩემი კოლეგები მამხნევებდნენ, ვუყვებოდით ერთმანეთს ჩვენი „სავალალო“ მდგომარეობის შესახებ. ცოტა ხანში შევეგუე ჩემს ბედს და ყველაფერს კარგი თვალით შევხედე. თანდათან დავუახლოვდი ხალხს, შევეჩვიე. არაჩვეულებრივი დიასახლისი შემხვდა, სულ მესაუბრებოდა, სულ ზრუნავდა ჩემზე. ერთადერთი ქართველი ვიყავი სოფელში, მოდიოდნენ ჩემს სანახავად, ყველას უნდოდა თავისთან მივეპატიჟე, უჩემოდ არ ჩაივლიდა არც დაბადების დღე და არც ქორწილი. ბავშვების სიყვარულმა გამიადვილა აქ ყოფნა. ასე გადიოდა დრო.
ჯავახეთში ერთი წლით წამოვედით მეც და ჩემი მეგობრებიც, მაგრამ უკვე მეათე წელია აქ ვარ. თავდაპირველად, როგორც მოგახსენეთ, მოხალისე მასწავლებლის სტატუსით ვმუშაობდი. ვეხმარებოდი ადგილობრივ მასწავლებლებს გაკვეთილის დაგეგმვასა და ჩატარებაში, ხელს ვუწყობდი თანამედროვე სწავლების მეთოდების დამკვიდრებას სკოლაში. პარალელურად პროფესიულ განვითარებაზეც ვზრუნავდი — ვაბარებდი სასერტიფიკაციო გამოცდებს, ვსწავლობდი მაგისტრატურაში.
უკვე რვა წელია „არაქართულენოვანი სკოლების მხარდაჭერის პროგრამის“ კონსულტანტ-მასწავლებელი ვარ. 2014 წლიდან ვმუშაობ ნინოწმინდის მუნიციპალიტეტის სოფელ მამწვარას საჯარო სკოლაში. ჩემს ფუნქცია-მოვალეობებში შედის როგორც მოსწავლეებისთვის ქართული ენის სწავლება, ასევე ადგილობრივი მასწავლებლების გადამზადება. მათაც ქართულ ენას ვასწავლი და ვზრუნავ მათ პროფესიულ განვითარებაზე. მუდმივად გავდივართ ქართული ენის კურსს, ამისათვის კვირაში 6 საათი გვაქვს დათმობილი. მინდა აღვნიშნო, რომ ჩემს სკოლაში თითქმის ყველა პედაგოგს უფროსი მასწავლებლის სტატუსი აქვს, რასაც ქართული ენის ბ1 დონემდე შესწავლით მიაღწიეს. მხოლოდ ორი პედაგოგია, რომლებმაც, ჯანმრთელობის პრობლემების გამო, ვერ მოახერხა გამოცდაზე გასვლა.
სკოლაში ძალიან მეგობრული გარემოა. მიხარია ყოველდღე იქ მისვლა, დირექტორიც ყველანაირად მხარში მიდგას. ბავშვები მონდომებულები არიან, კარგად სწავლობენ. მათ უკვე იციან თუ რამდენად მნიშვნელოვანი და საჭიროა სახელმწიფო ენის ცოდნა. თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ჩემი მოსწავლეები თავისუფლად საუბრობენ და აზროვნებენ ქართულად, მუდმივად ერთვებიან სასკოლო პროექტებსა და კლასგარეშე აქტივობებში.
მიუხედავად იმისა, რომ სოფელი პატარაა და სკოლაც მცირეკონტინგენტიანია, არაერთი წარმატებული კურსდამთავრებული გვყავს გაშვებული სკოლიდან ქართულ წამყვან უნივერსიტეტებში. სამი სტუდენტი თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტში სწავლობს, მომავალი ექიმები არიან (ვაჰან, ვანუჰი და ზორიკ მანასიანები); გვყავს მომავალი ფილოლოგი – ასტღიკ ადამიანი, რომელიც ძალიან აქტიურადაა ჩართული სტუდენტურ საქმიანობებში, ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში და ხშირად ვამაყობ მისი წარმატებებით; აგრეთვე წარმატებული და მოტივირებული სტუდენტები არიან: ლიზა გომციანი, მარიანა ხაჩატურიანი, შირაზ მანასიანი, სათენიკ გომციანი, არშალუს ვარტანიანი, გაგიკ ბაღდასარიანი, შოთა მანასიანი, რაფაელ კარაპეტიანი.
ნინოწმინდაში და, ზოგადად, ჯავახეთში ძალიან თბილი ხალხი ცხოვრობს. ძალიან უყვართ და აფასებენ სტუმარს. მართალია, უკვე სტუმრად აღარ მთვლიან, მაგრამ მაინც უდიდეს ყურადღებას იჩენენ ჩამოსული მასწავლებლების მიმართ. ძალიან კარგ ოჯახში ვცხოვრობდი, დაახლოებით, შვიდი წელი. იქ მიღებულმა სითბომ, ჩემი პროფესიის და ბავშვების სიყვარულმა გამაძლებინა ამდენ ხანს, ასე შორს ჩემი ოჯახისგან. ხანდახან ვფიქრობ, რომ თუ მოვა დრო, მომიწევს აქაურობის დატოვება, ალბათ, ძალიან გამიჭირდება. გამიჭირდება დამშვიდობება ბავშვებთან, კოლეგებთან და სკოლასთან.
ყველა ადამიანს თავისი მიზანი აქვს და ამ მიზნისკენ თავისი გზებით მიდის. ისიც მჯერა, რომ ყველას თავისი მისია აქვს ცხოვრებაში. მთავარია, ამ მისიას სწორად მიაგნო და გამოსადეგი იყოს. ბედნიერი ვარ, რომ ჩემი ქვეყნისთვის ძალიან კარგ საქმეს ვაკეთებ.
