ნომრის სტუმარია ახალგაზრდა მწერალი ბექა ადამაშვილი, რომელსაც ლიტერატურულ წრეებში „სიტყვის მოთამაშე ოსტატად“ მოიხსენიებენ. მის შემოქმედებით ბიოგრაფიაში გარდამტეხი როლი ითამაშა, გასულ წელს, ევროკავშირის ლიტერატურულმა პრიზმა რომანისთვის „ამ რომანში ყველა კვდება“ და ის გახდა პირველი ქართველი, რომელმაც ეს პრიზი მიიღო. რომანი 2018 წელს გამოიცა. მის მთავარ გმირს, მემენტო მორის, მოგზაურობის საოცარი უნარი აქვს, მას შეუძლია წიგნის გმირები სიკვდილისგან იხსნას. თუმცა, მთავარი პერსონაჟი, მას შემდეგ ყველაფერს ცვლის, როცა შეიტყობს, რომ რომანის ავტორი ნაწარმოებში ვიღაცის მოკვლას აპირებს. მისთვის გამოსავალი ხდება პერსონაჟების პოსტმოდერნიზმიდან უსაფრთხო ეპოქებში გადახვეწა და ცნობილ ნაწარმოებებში მოგზაურობას იწყებს. ევროკავშირის ლიტერატურული პრიზის ჟიური ახალგაზრდა მწერლის შესახებ წერს, რომ „მსოფლიო ლიტერატურის სიღრმისეული ცოდნა და იუმორის შესანიშნავი გრძნობა შერწყმულია მარკეტინგისა და რეკლამის უნარებთან, რაც ბექა ადამაშვილის შემოქმედებას განსაკუთრებულად სახალისოს ხდის“.
ამ აღიარებამდე კი, მისი მოთხრობები იბეჭდებოდა სხვადასხვა პერიოდულ გამოცემაში, ერთ-ერთი მოთხრობა – „წვიმის წვეთი“ ქიმიის სასკოლო სახელმძღვანელოშიც კი შევიდა. მისი სატირულ-იუმორისტული სტატიები ცხოვრებისეულ და სოციალურ თემებზე, რომელსაც საკუთარ ბლოგზე აქვეყნებდა, ახალგაზრდებში დიდი პოპულარობით სარგებლობს და, როგორც ბლოგერი, არაერთი კონკურსის გამარჯვებულიც ხდება. 2013 წელს ბექა ადამაშვილი „შემოდგომის ლეგენდის“ ლიტერატურულ კონკურსში იმარჯვებს მოთხრობით „XXVIII: წერტილი“. ერთი წლის შემდეგ კი, ქართული ლიტერატურული საზოგადოების ყურადღებას იქცევს რომანით „ბესტსელერი“. ახალბედა მწერალი „საბას“ და „წინანდლის პრემიის“ შორტლისტში ხვდება რომანით, რომელიც „სატირულ-პაროდიულ-დეტექტიურ-თავსატეხ-ფენტეზ-ფანტაზ-დაკიდევრაცგამოგვრჩა ჟანრის ლიტერატურაზე, ლიტერატურულ კლიშეებზე, ცნობილ მწერლებზე, არანაკლებ ცნობილ პერსონაჟებსა და ყველაფერ იმაზეა, რაც წიგნებში სასიამოვნო ემოციებს გიშლით, ან უბრალოდ – ნერვებს.“
? ბექა ადამაშვილი
✔️ბექა, ჩვენი ინტერვიუ პროფესიაზე საუბრით მინდა დავიწყოთ, რადგან თქვენ შესახებ ინფორმაციის მოპოვებისას შემხვდა თქვენი ფრაზები: არშემდგარი ჟურნალისტი – ცრუფსიქოლოგი – პოტენციური ლიტერატურათმცოდნე (სტატუსი არ ასახავს რეალობას). ბექა, ვინ ხართ პროფესიით და რატომ არ შედგა თქვენი, როგორც ჟურნალისტის, ფსიქოლოგის და ა.შ. კარიერა?
??მიჭირს ხოლმე საკუთარი პროფესიის ზუსტად შეფასება. დიპლომის მიხედვით ჟურნალისტი ვარ, თუმცა ამ პროფესიით, ფაქტობრივად, არასოდეს მიმუშავია. „აკადემიური ბედი“ ვცადე ასევე ფსიქოლოგიისა და შედარებითი ლიტერატურათმცოდნეობის მაგისტრატურის კუთხით და სამ-სამი სემესტრიც მოვილიე, თუმცა დიპლომებისადმი ლტოლვის დეფიციტის გამო, სამაგისტრო ნაშრომი აღარ დამიწერია. შესაბამისად, მივიღე გარკვეული ცოდნა, რომელიც ფურცლით არ არის გამყარებული ან რომელსაც ვერ ვიყენებ ყოველდღიურ საქმიანობაში და მიწევს, რომ საკუთარ თავს მსგავსი სტატუსები მივანიჭო.
ახლანდელი ყოველდღიური საქმიანობა – კრეატიული დირექტორობა – სარეკლამო სფეროს უკავშირდება. თუ ძირისძირობამდე ჩავყვებით ამ ამბავს, ალბათ, ჟურნალისტიკასთანაც დავინახავთ მცირე კავშირს, ფსიქოლოგიასთანაც და შესაძლოა, ლიტერატურათმცოდნეობასთანაც კი, მაგრამ სარეკლამო სფეროზე მეტად, ყველა ჩემს წარსულ, ახლანდელ თუ მომავალ საქმიანობას, წერის სიყვარული აერთიანებს.
✔️თქვენი გამოხატვის საუკეთესო საშუალება წერაა, მეტიც, ხშირად მოგიხსენიებენ „სიტყვების მოთამაშე ოსტატად“. პირველ რიგში, თქვენ თვითონ როგორ აფასებთ თქვენს ნაწერებს?
?? მგონია, რომ ნაწერების ერთ-ერთი ყველაზე კარგი შემფასებელი საკუთარივე თავია, ოღონდ გარკვეული დროითი ინტერვალის შემდეგ. თუკი აღმოაჩენ, რომ რამდენიმე წლის ან თუნდაც თვის შემდეგ ისევე მოგწონს ყველაფერი საკუთარ ნაწერში, როგორც საბოლოო დარედაქტირების შემდეგ, ე.ი., ან მაგნუმ ოპუსი შექმენი, ან რაღაცას არასწორად აკეთებ. როგორც წესი, მეორე შემთხვევა უფრო ხშირია ხოლმე. ისე კი, საკუთარი ნაწერების შეფასება საჯაროდ მაინცდამაინც არ მიყვარს.
✔️ რა დაწერეთ პირველად?
?? თავიდან წიგნებზე წერით დავიწყე. მიზეზი ან ფურცლის დეფიციტი იყო, ან იმ შეგონების, რომ წიგნის ფურცლებზე წერა, მთლად კარგი საქციელი არ არის. წიგნების ნაწილის მაინც, ყოველ შემთხვევაში. პირველ „შემდგარ მოთხრობად“ კი (სადაც „წ“-ებისა და „შ“-ების, „ძ“-ებისა და „ხ“-ების ურთიერთარეულობაში, რაღაც აზრის გამოტანა შეიძლებოდა), ოჯახური მატიანე ცნობს ოთხმოცდაათიანი წლების შუაგულში დაწერილ მოთხრობას ოქროების გადმომყრელ იხვზე, რომელსაც საბოლოოდ დიდი ქალაქი აუშენეს და ისე მოეწონა შიგნით, რომ იმის მერე გარეთ გამოსული აღარავის უნახავს. ამ ამბის მორალი კი ის იყო, რომ სწორედ ამიტომ, საქართველოში, ფული აღარ არის და ხალხი მათხოვრობს.
✔️ნაწარმოები, რომელმაც ყველაზე დიდი აღიარება მოგიტანათ, ალბათ, მაინც ევროკავშირის ლიტერატურული პრემიის მფლობელი წიგნია სათაურით „ამ რომანში ყველა კვდება“ („ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობა“). რატომ კვდება რომანში ყველა და რას ამბობთ ამ ნაწარმოებით?
?? თავიდანვე მინდოდა, რომ სათაური სპოილერი ყოფილიყო, ანუ, დამესწრო ყველა იმ პოტენციური მკითხველისთვის, ვისაც, მათდაუნებურად, უყვარს ხოლმე სხვების დასპოილერება. თუმცა, მერე მივხვდი, რომ ამ სათაურის არსი იმის გაცხადებაა, რომ მოცემულ რომანში ფორმა უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე შინაარსი, ანუ, „როგორ მოხდა“ აღემატება „რა მოხდა“-ს და უფრო საინტერესო იქნება მათთვის, ვისაც ლიტერატურული ფორმების ძიებაში მეგზურობა უყვარს. რაც შეეხება რომანის სათქმელს, არ მგონია, ერთი ან რამდენიმე კონკრეტული სათქმელი ჰქონდეს. წიგნებში ჩადებული სათქმელის ამოცნობა მკითხველის პრეროგატივა უფროა და, ხშირ შემთხვევაში, ეს ავტორზე უკეთაც კი გამოსდით.
✔️ რა გავლენა იქონია თქვენზე ამ კონკურსმა და რას ფიქრობთ, რატომ გამოგარჩიათ ჟიურიმ?
?? ევროკავშირის ლიტერატურული პრიზი ყოველწლიურად გაიცემა ევროპის არაერთ ქვეყანაში, ანუ თითო ქვეყანას ჰყავს თითო ლაურეატი, რომელსაც ამავე ქვეყნის სპეციალური ჟიური ირჩევს. საქართველო, 2019 წელს, პირველად ჩაერთო ამ კონკურსში და მიხარია, რომ საჭირო დროს და საჭირო ადგილას აღმოვჩნდი. მიზეზი, თუ რატომ გავხდი ჟიურის რჩეული მაინცდამაინც მე, არ ვიცი. როგორც წესი, ამაზე პასუხი უფრო ჟურის წევრებს აქვთ ხოლმე. თუმცა, სტილი და თემატიკის საყოველთაოობა, შეიძლება, ამის ერთ-ერთი მიზეზი იყოს. რაც შეეხება გავლენას, ფულადი პრიზისა და თავდაჯერების მატების გარდა, საშუალება მეძლევა, რომ არაერთ საერთაშორისო ლიტერატურულ ღონისძიებაში ჩავერთო და ასევე, წიგნის გამოცემაზე უფლებები უკვე ხუთ სხვადასხვა ქვეყნის გამომცემლობას აქვს ნაყიდი.
✔️ „ბესტსელერი“ – რეალურად ქართველმა მკითხველმა ამ რომანით გაგიცნოთ. მოდი, „ბესტსელერზე“ ვისაუბროთ და ამ ნაწარმოების სიუჟეტს გავყვეთ… როგორ მოუწყვეთ მწერლებს ჯოჯოხეთი და მკითხველს – სამოთხე? რომანის ანოტაციას მოვიშველიებ: „წარმოიდგინეთ ლიტერატურული ჯოჯოხეთი… ადგილი, სადაც მწერლები ისევე იტანჯებიან, როგორც მათი წიგნები ტანჯავდნენ მკითხველებს; სადაც დიდი ძმის ტელევიზიას („BBC — Big Brother’s Channel“) ორუელი განაგებს და შექსპირის სასტუმროს („ჰოტელო“) — იორიკის თავის ქალა; სადაც ეგზიუპერი ანონიმ თვითმკვლელთა კლუბის გამორჩეული წევრია; სადაც მთელი გარემო ლიტერატურული ატმოსფეროთია გაჟღენთილი და სადაც… თუმცა, ყველაფერს ანოტაციაში ვერ მოვყვები. სხვა დანარჩენისთვის არსებობს „ბესტსელერი” — სატირულ-პაროდიულ-დეტექტიურ-თავსატეხ-ფენტეზ-ფანტაზ-დაკიდევრაცგამოგვრჩა ჟანრის რომანი ლიტერატურაზე, ლიტერატურულ კლიშეებზე, ცნობილ მწერლებზე, არანაკლებ ცნობილ პერსონაჟებზე, და ყველაფერ იმაზე, რაც წიგნებში სასიამოვნო ემოციებს გიშლით, ან უბრალოდ – ნერვებს. სხვა სიტყვებით, ეს არის წიგნი ადგილზე, რომელიც მწერლებისათვის ჯოჯოხეთია, მაგრამ მკითხველებისათვის ნამდვილი სამოთხე უნდა აღმოჩნდეს. და კიდევ უფრო სხვა სიტყვებით, ეს არის წიგნი, რომელიც თავს თუ არა, დროს ნამდვილად არ დაგაკარგვინებთ.“
?? ალბათ, არ არსებობს ერთი მკითხველი მაინც, რომელიც რომელიმე წიგნს არ დაუტანჯავს და არც ისეთი მკითხველი იარსებებს, რომელიც კითხვისას კლიშეებს არ გადასწყდომია. ბესტსელერში ვეცადე, ეს ორი ამბავი გამეერთიანებინა და მსოფლიო ლიტერატურისთვის უკვე კარგად ნაცნობი ადამიანების გაპერსონაჟებით ისეთი სამყარო შემექმნა, რომელიც როგორც ქართველი, ისე უცხოელი პოტენციური მკითხველისთვის ერთნაირად ახლობელი იქნებოდა… ამიტომ, მთელი ჩემი ბავშვობის და თინეიჯერობის ლიტერატურულ წუხილებს თვალი გადავავლე, ერთად შევკრიბე და უბრალოდ რომანის ფორმა მივეცი.
✔️ ყოველი მომდევნო ნაწარმოების გამოჩენისას, მკითხველი მწერლისგან მეტს ითხოვს, ყოველ შემთხვევაში იმაზე ნაკლებს არა, რაც წინა ნაწარმოებმა შექმნა. როგორ ფიქრობთ, ამართლებთ მკითხველის მოლოდინს ყოველ შემდეგ რომანში?
?? როდესაც „ამ რომანში ყველა კვდება“ სტამბისკენ მიმავალ გზას დაადგა, მტკიცედ მწამდა, რომ ბევრად უკეთესი იყო, ვიდრე „ბესტსელერი“. შემდგომმა გამოხმაურებამ „მტკიცედ“-საც, „მწამდა“-საც და „ბევრად“-საც სიმყარე, რწმენა და ოდენობა გამოაცალა. ახლა უბრალოდ მგონია, რომ უკეთესია, ვიდრე „ბესტსელერი“. შეიძლება, ცოტა ხანში ეგეც გადავიფიქრო, მაგრამ მგონია, რომ მოლოდინების გაცრუებაში ავტორიცა და მკითხველიც თანაბრად არიან დამნაშავეები. ერთი იმიტომ, რომ იმაზე მეტის მოლოდინი შექმნა, ვიდრე შესრულება შეეძლო და მეორე იმიტომ, რომ იმაზე მეტი შესაძლებლობები მიაწერა ავტორს, ვიდრე რეალურად ჰქონდა.
✔️ ბექა, თქვენი ნაწარმოებები გერმანულ და ინგლისურ ენებზე ითარგმნება. თქვენი სიტყვების თამაში როგორ არის გადატანილი თარგმანებში?
?? ენებში ჯერჯერობით გამიმართლა. ზუსტად ის ორი ენა შემხვდა, რომელიც ათასობით სხვა ენასა და დიალექტზე ოდნავ უკეთ ვიცი, ამიტომაც მეც ვარ ხოლმე ჩართული თარგმნის პროცესში და მთარგმნელთან ერთად ვცდილობ სიტყვათა ეს თამაშები ენის ან ერის კონტექსტებს მოვარგო. არის შემთხვევები, როცა ნათარგმნი ბევრად უკეთესი გამოდის, ვიდრე ორიგინალი, რადგან მთარგმნელის ფაქტორის გარდა, შენც უფრო გაზრდილი ხარ და რაღაცებს აუმჯობესებ. ამასთან, უფრო მეტ დროს უთმობ მცირე მონაკვეთების სხვა ენაზე მორგებასაც, მაშინ როცა წერისას ასე ჩასაკირკიტებლად ნაკლები დროა ხოლმე.
✔️ ძალიან მინდა ჩვენი გაზეთის ახალგაზრდა მკითხველზე მოვახდინოთ შთაბეჭდილება და ვისაუბროთ იმ თემებზე, იმ წუხილზე, რაც თქვენს თაობას აქვს. ცხადია, ამაში მე ნაკლებად დაგეხმარებით, რადგან თქვენი თაობის ადამიანი არ ვარ. ახალგაზრდები ახლა სხვა – თქვენებურ ენაზე საუბრობთ და ახლებურად ხედავთ ყველაფერს. ამიტომ, მოდი, ეს კითხვა თქვენ თვითონ წაიყვანეთ ისე, რომ თქვენი თაობის საწუხარიც და ინტერესებიც გამოხატოთ.
?? მთავარი წუხილი, ალბათ, ისაა, რომ ამ წუხილთა რაოდენობა იმაზე ბევრად მეტია, ვიდრე ეს ერთი შეკითხვის პასუხში შეიძლება ჩაეტიოს. თან მაინცდამაინც არც ადამიანთა იმ კატეგორიას მივეკუთვნები, საზოგადოების სხვადასხვა ნაწილის სახელით დასკვნების გამოტანა და საკუთარი აზრის დიდ ჯგუფებზე განზოგადება რომ უყვართ. ერთი ის შემიძლია ვთქვა, რომ თუ ნაკლები ნიჰილიზმი იქნება და მეტი სწრაფვა ცვლილებებისადმი, ალბათ, სხვა დროს, ეს წუხილები შეიძლება ერთი შეკითხვის პასუხშიც ჩაეტიოს.
✔️ რა კონდიციაშია ახლა თანამედროვე ქართული მწერლობა?
?? ვეჭვობ, ამ მდგომარეობას რაიმე სპეციფიკური ზედსართავი შეესაბამებოდეს. ისეთივე მდგომარეობაშია, როგორც ბევრი სხვა ქვეყნის თანამედროვე მწერლობა, ანუ, კარგი წიგნებიც იწერება, არცთუ კარგიც და „ეს რატომ დაიწერა საერთოდ“-აც გამოერევა დროდადრო. „კარგი“, „არცთუ კარგი“ და „ეს რატომ დაიწერა საერთოდ“, ამ შემთხვევაში, ბუნებრივია, სუბიექტურია, რადგან წიგნების უმეტესობას – საკუთარის ჩათვლით – ყოველთვის აქვს პოტენციალი, კონკრეტული მკითხველის თვალში ამ სამიდან ნებისმიერ კატეგორიაში მოხვდეს.
✔️რას კითხულობთ ხოლმე თქვენ თვითონ?
?? ადრე განურჩევლად ვკითხულობდი ჟანრის, მოცულობის, ავტორის, მთარგმნელის და სხვა კრიტერიუმების მიუხედავად. რაღაცით იმას ჰგავდა, შვედურ მაგიდასთან მოხვედრილი ადამიანი ცოტა-ცოტა ყველაფრის გასინჯვას რომ ცდილობს და თეფშზე იხვავებს. თუმცა, თავისუფალი დროის შემცირებასთან ერთად, მივხვდი, რომ მთლად იმდენ ხანსაც არ ვცხოვრობთ, რომ ასეთ მიდგომას დიდი პერსპექტივა ჰქონდეს. ზოგადად, ვცდილობ, რაც ქართულ ლიტერატურაში ახალი შეიქმნება, ყველაფერს გავეცნო და მსოფლიო ლიტერატურაში ან რეკომენდაციებს ვენდო, ან საკუთარ გამოცდილებას. მომწონს სარამაგო, ოსტერი, გეიმანი, ვონეგუტი, საფრან ფოერი და ქართველ ავტორთა ნაწილი, რომელთაც „ქართველ ავტორთა ნაწილად“ დავტოვებ.
✔️ ბექა, პირველივე კითხვა პროფესიას შეეხო და ამ თემას ისევ მინდა, მივუბრუნდეთ, რადგან დღეს ახალგაზრდებისთვის ძალიან რთულია პროფესიის არჩევა. ხშირად, პროფესიის არჩევიდან რამდენიმე წელიწადში, განხიბვლა ხდება (მგონი, თქვენც ასე დაგემართათ) და ერთი-ორი წლის ან სულაც ბაკალავრის დასრულების შემდეგ, აღმოაჩენენ ადამიანები, რომ თურმე ეს ის არ არის, რისი კეთებაც მათ სიამოვნებას ანიჭებთ. რატომ ხდება ასე? და რა უნდა გაკეთდეს იმისთვის, რომ ახალგაზრდებმა პროფესია სწორად შეარჩიონ? პრობლემა სად არის?
?? სულ მაშინებს ხოლმე ისეთ შეკითხვებზე პასუხის გაცემა, რომელ სფეროშიც ჩემზე ბევრად კომპეტენტურმა ადამიანებმა მაინცდამაინც სასარგებლო ვერაფერი მოიფიქრეს. თუკი პროფესიას ახალგაზრდა თავად ირჩევს და არა მისი მშობლები ან წარსული მემკვიდრეობა, მაშინ პრობლემა უფრო ცოდნის მიწოდების მეთოდებში მგონია. მინახავს ლექტორები, რომლებსაც შეუძლიათ საშინლად უინტერესო გახადონ საგანი, რომელიც სემესტრის ნათელ წერტილად გეჩვენებოდა და პირიქით – იმდენად საინტერესოდ მოყვნენ იმაზე, რაც დამატებით საგნად აირჩიე, რომ მთლიანად სფეროთი დაგაინტერესონ. პრობლემა კი სწორედ იმაშია, რომ, როგორც წესი, ის კატეგორია ჭარბობს ხოლმე, ვისაც არც მეთოდიკის შეცვლა სურს და არც იმის განახლება, რასაც წლების განმავლობაში ასწავლიდა.
✔️ როგორ სამყაროში ვცხოვრობთ?
?? პანდემიამ აჩვენა, რომ სამყარო „ყოველთვის კარგია, რაკიღა ყოველთვის შეიძლება უარესი იყოს“.
✔️ ხშირად ადამიანების პრობლემა მიუღებლობაა არ ვიღებთ ადამიანებს ისეთს, როგორებიც არიან, არ ვუსმენთ მათ აზრებს იმიტომ, რომ ჩვენსას არ ემთხვევა, არ ვაფასებთ იმიტომ, რომ საზოგადოების მიერ დადგენილ ჩარჩოებს სცდება… როგორ ფიქრობთ, ეს განათლების დეფიციტია?
?? საქართველოში არსებული ნებისმიერი პრობლემა მარტივ მამრავლებად რომ დავშალოთ, ერთ-ერთი აუცილებლად იქნება „განათლების დეფიციტი“, რაც, ალბათ, სტატისტიკურად ყველაზე პოპულარული პასუხია ამ პრობლემების მიზეზების ძიებისას. რაც შეეხება ამ შეკითხვას, ხშირ შემთხვევაში, ნამდვილად განათლების დეფიციტი შეიძლება იყოს პრობლემა, მაგრამ ზოგჯერ — ფსევდოგანათლების სიჭარბესაც შეუძლია კომუნიკაციის პრობლემები შექმნას, როცა კონკრეტული ადამიანი პლატონის, ნიცშეს, ჰაიდეგერის თუ სხვათა მხრებზე მდგარი გასცქერის სამყაროს და ჰგონია, რომ აბსოლუტურ ჭეშმარიტებას მიაღწია.
✔️ რადგან განათლებაზე ვსაუბრობთ, აქვე გკითხავთ – დღევანდელი უმაღლესი განათლება საქართველოში დასაქმების გარანტი არის თუ არა?
?? ჩემი აზრით, დღევანდელი უმაღლესი განათლება დასაქმების გარანტი რომ იყოს, სტატისტიკის ეროვნულ სამსახურს უმუშევართა სტატისტიკაში გაცილებით დაბალი რიცხვები ექნებოდა.
✔️ მინდა გკითხოთ, რა შეგრძნებაა პოპულარობა?
?? გულწრფელი თუ ვიქნები, დიდად წარმოდგენა არ მაქვს. არ მივიჩნევ თავს იმ დოზით პოპულარულად, რომ ამ შეკითხვაზე თამამად (ან თუნდაც მორცხვად) ვუპასუხო. თუმცა, ცნობადობის ის დონე, რაც მკითხველთა კონკრეტულ სეგმენტში არსებობს, ძალიან სასიამოვნოა. ყოველ შემთხვევაში, იმ ეტაპზე ნამდვილად არ ვარ — „წერილებს ვერ ავუდივარ“, „სულ ეს ინტერვიუებია და ჩაწერები, მინდა, რომ ყველაფერს მოვწყდე ცოტა ხნით“ — ვიძახო.
✔️ ახლა რაზე მუშაობთ?
?? ახლა ძირითადად საკუთარ თავზე ვმუშაობ, რომ რამეზე სერიოზული მუშაობა დავიწყო და თან ეს „რამე“ ისეთი იყოს, რომ „ამას მეორე წიგნიც კი ჯობდაო“ კომენტარი არ გამოიწვიოს პოტენციურ მკითხველში.
✔️ ვინ არის თქვენი საყვარელი ლიტერატურული გმირი?
?? რამდენიმე ლიტერატურული გმირი მომწონს. მათ შორის: დიდი კომბინატორი ოსტაპ-სულეიმან-ბერტა-მარია-ბენდერ-ბეი (რომლის სრულ სახელსაც, მისადმი სიყვარულის მიუხედავად, ყოველთვის ვგუგლავ), პატარა პრინცი, კარლსონი და ჰეკლბერი ფინი. ძირითადად, ბავშვობის სიმპათიები გამახსენდა, რადგან, როგორც ჩანს, „დიდობაში“ პერსონაჟები ნაკლებად მიყვარდება.
✔️ წერის გარდა, რა არის საქმე, რომელსაც აკეთებთ და აკეთებთ შედეგიანად?
?? ჩემი ცხოვრების ამ ეტაპზე უფრო პირიქითაა, მეტ დროს ვუთმობ სარეკლამო სფეროს და დროდადრო ვწერ. თუ ჩემი მონაწილეობით შექმნილ კამპანიებსა და სარეკლამო ვიდეოებს გავიხსენებ, შეიძლება ითქვას, რომ ეს დათმობილი დრო შედეგიანია ან უბრალოდ, ჩემი სამსახურის ბუღალტერიაში ძალიან კეთილი თანამშრომელი მუშაობს.
ესაუბრა ლალი ჯელაძე
