12 ოქტომბერი, შაბათი, 2024

ვი­საც სურს, სწო­რად გან­ვი­თარ­დეს, კონ­ცენ­ტ­რირ­დეს აწ­მ­ყო­ზე

spot_img

ჩვენ მიგ­ვი­ღია რთუ­ლი გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბე­ბი, რო­მე­ლიც გუ­ლის­ხ­მობ­და და­პი­რის­პი­რე­ბას გარ­კ­ვე­ულ უსა­მარ­თ­ლო­ბას­თან, სხვაგ­ვა­რად, ჩე­მი აზ­რით, წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, თუნ­დაც იმი­ტომ, რომ გა­მომ­ცემ­ლო­ბას „დი­ო­გე­ნე“ ჰქვია.
თა­მარ ლე­ბა­ნი­ძე
 გა­მომ­ცემ­ლო­ბა „დი­ო­გე­ნეს“ დი­რექ­ტო­რი

 

 

 

⇔ რო­გო­რია ქარ­თ­ვე­ლი გა­მომ­ცემ­ლის რე­ა­ლო­ბა – რა პრობ­ლე­მე­ბი აქვთ დღეს წიგ­ნის მა­ღა­ზი­ებ­სა და გა­მომ­ცემ­ლებს?

სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში გა­მომ­ცე­მელს პრობ­ლე­მა, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ბევ­რი აქვს, მაგ­რამ ამავ­დ­რო­უ­ლად მინ­და ხაზ­გას­მით ვთქვა, რომ სა­ქარ­თ­ვე­ლო ლი­დე­რის პო­ზი­ცი­ებს ინარ­ჩუ­ნებს რე­გი­ონ­ში. ეს ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია და, რა თქმა უნ­და, ჩვე­ნი გა­მომ­ცემ­ლე­ბის მრა­ვალ­წ­ლი­ა­ნი შრო­მის შე­დე­გია. 90-იან წლებ­ში, იმ კა­ტას­ტ­რო­ფულ ვი­თა­რე­ბა­შიც კი (სა­ქარ­თ­ვე­ლოს მსგავ­სი კა­ტას­ტ­რო­ფა რე­გი­ო­ნის სხვა ქვეყ­ნებ­ში არ მომ­ხ­და­რა), სა­ბედ­ნი­ე­როდ, მო­ვა­ხერ­ხეთ, ნელ-ნე­ლა დაგ­ვეწყო ეს საქ­მი­ა­ნო­ბა და ღი­რე­ბუ­ლი წვლი­ლი შეგ­ვე­ტა­ნა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის გა­ნათ­ლე­ბის და გან­ვი­თა­რე­ბის საქ­მე­ში. აი, ახ­ლაც ლი­დე­რის პო­ზი­ცი­ებ­ზე ვართ. რა თქმა უნ­და, არის პრობ­ლე­მე­ბი და ეს პრობ­ლე­მე­ბი უკავ­შირ­დე­ბა, ერ­თი მხრივ, იმას, რომ სა­ხელ­მ­წი­ფოს არ აქვს ერ­თი­ა­ნი ხედ­ვა და არც წიგ­ნის პო­ლი­ტი­კაა ერ­თი­ა­ნი სა­ხით ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი; მე­ო­რე მხრივ, ვიტყო­დი, რომ კრი­ტი­კუ­ლად მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია ქვე­ყა­ნა­ში მო­წეს­რიგ­დეს სა­ბიბ­ლი­ო­თე­კო სის­ტე­მა და ამ სის­ტე­მა­ში ვგუ­ლის­ხ­მობ არა მხო­ლოდ მუ­ნი­ცი­პა­ლურ ბიბ­ლი­ო­თე­კებს, არა­მედ სას­კო­ლო ბიბ­ლი­ო­თე­კებ­საც. ერ­თი­ა­ნი ხედ­ვა უნ­და არ­სე­ბობ­დეს, რე­ფორ­მის ერ­თი­ა­ნი პრინ­ცი­პე­ბი ჩა­მო­ყა­ლიბ­დეს და გეგ­მა­ზო­მი­ე­რად გან­ვი­თარ­დეს იმ სტრა­ტე­გი­უ­ლი ხედ­ვის შე­სა­ბა­მი­სად. რა­ტომ ვა­მახ­ვი­ლებ ამა­ზე ყუ­რადღე­ბას? იმი­ტომ, რომ მსოფ­ლიო პრაქ­ტი­კა ადას­ტუ­რებს, კარგ ქვეყ­ნებ­ში, რომ­ლებ­საც პა­ტა­რა ენობ­რი­ვი არე­ა­ლი აქვთ (მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, სა­ქარ­თ­ვე­ლო ასე­თი ქვე­ყა­ნაა), აუცი­ლე­ბე­ლია ხა­რის­ხის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა, ეს პირ­და­პირ უკავ­შირ­დე­ბა ენის დაც­ვის ხა­რისხს. შე­სა­ბა­მი­სად, ყვე­ლა იმ გა­მომ­ცე­მელს, რო­მე­ლიც ენის და გა­მო­ცე­მე­ბის ხა­რის­ხის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბა­ზე ზრუ­ნავს, მდგრა­დი ფი­ნან­სუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა სჭირ­დე­ბა, სხვა­თა შო­რის, ესე­ნი, ძი­რი­თა­დად, სა­შუ­ა­ლო და პა­ტა­რა გა­მომ­ცემ­ლე­ბი არი­ან, ხშირ შემ­თხ­ვე­ვა­ში – ნი­შუ­რი გა­მომ­ცემ­ლე­ბი. ეს ხალ­ხი არ არის ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი დიდ ბიზ­ნეს­ზე იმი­ტომ, რომ აქვთ თა­ვი­ან­თი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი, პრინ­ცი­პე­ბი, ინ­ტე­რე­სე­ბი და ძა­ლი­ან უფ­რ­თხილ­დე­ბი­ან ხა­რისხს. ზუს­ტად მათ სჭირ­დე­ბათ ეს ფი­ნან­სუ­რი მდგრა­დო­ბა და გავ­რ­ცე­ლე­ბის – ტი­რა­ჟე­ბის გა­რან­ტი­რე­ბუ­ლი ნიშ­ნუ­ლი, რო­მე­ლიც მდგრა­დო­ბას უზ­რუნ­ველ­ყოფს. ამ თვალ­საზ­რი­სით, სა­ჭი­როა სა­ბიბ­ლი­ო­თე­კო სის­ტე­მის სწორ პრინ­ცი­პებ­ზე აგე­ბა, ბიბ­ლი­ო­თე­კა­რე­ბის მომ­ზა­დე­ბა/გა­დამ­ზა­დე­ბა, რომ შეძ­ლონ სწო­რი გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა, რა არის ხა­რის­ხი­ა­ნი, რა არის კულ­ტუ­რუ­ლი ფაქ­ტი, იმი­ტომ, რომ ყვე­ლა წიგ­ნი, რო­მე­ლიც გა­მო­ი­ცე­მა, თა­ვის­თა­ვად, კულ­ტუ­რუ­ლი მოვ­ლე­ნა არ არის. თა­ნა­მედ­რო­ვე ბიბ­ლი­ო­თე­კარს უნ­და შე­ეძ­ლოს მკითხ­ველ­თან სწო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა და, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, უნ­და ჰქონ­დეს ცოდ­ნა იმი­სა, თუ რო­გო­რია თა­ნა­მედ­რო­ვე ბიბ­ლი­ო­თე­კა ინ­ფ­რას­ტ­რუქ­ტუ­რუ­ლი, ში­და მოწყო­ბის, რე­გის­ტ­რი­რე­ბის თუ სხვა თვალ­საზ­რი­სით, ანუ კომ­პ­ლექ­სუ­რად. ბიბ­ლი­ო­თე­კა რე­ა­ლუ­რად არის რგო­ლი მკითხ­ველ­სა და გა­მომ­ცე­მელს შო­რის. ეს პირ­და­პირ კავ­შირ­შია რო­გორც გა­მომ­ცემ­ლო­ბე­ბის ფი­ნან­სურ მდგრა­დო­ბას­თან და წინ­ს­ვ­ლას­თან, ასე­ვე უკე­თე­სი მკითხ­ვე­ლის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბას­თან. უკე­თე­სი მკითხ­ვე­ლი ნიშ­ნავს უკე­თეს მო­ქა­ლა­ქეს და, სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, უკე­თეს ქვე­ყა­ნას. მე ვიტყო­დი, რომ ცენ­ტ­რა­ლუ­რი პრობ­ლე­მა მა­ინც ეს არის. ყვე­ლა­ფე­რი და­ნარ­ჩე­ნი, მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნია, რა­საც ბიზ­ნე­სი თვი­თონ მი­ხე­დავს, ჩვე­ნი მკითხ­ვე­ლე­ბი დაგ­ვეხ­მა­რე­ბი­ან და რო­გორც აქამ­დე ყო­ფი­ლა, წინ­ს­ვ­ლა მა­ინც გვექ­ნე­ბა.

⇔ რად­გან მკითხ­ვე­ლი ვახ­სე­ნეთ, აქ­ვე გკითხავთ – ჩემ­თ­ვის, რო­გორც მკითხ­ვე­ლის­თ­ვის, გა­მომ­ცემ­ლის გე­მოვ­ნე­ბა გა­დამ­წყ­ვე­ტად მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია. წიგ­ნის ფეს­ტი­ვალ­ზე იმ გა­მომ­ცემ­ლო­ბის პა­ვი­ლი­ონ­თან ვჩერ­დე­ბი, რო­მე­ლიც, ჩე­მი გად­მო­სა­ხე­დი­დან, გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი ლი­ტე­რა­ტუ­რის გა­მომ­ცე­მე­ლია, ანუ მკითხ­ვე­ლის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში უმ­ნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნე­სი წვლი­ლი შე­აქვს გა­მომ­ცე­მელს, ისე­ვე რო­გორც ლი­ტე­რა­ტუ­რის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში. თქვე­ნი დაკ­ვირ­ვე­ბით, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რო­გორ იზ­რ­დე­ბა მკითხ­ვე­ლი, ძი­რი­თა­დად, რა­ზე გაქვთ ხოლ­მე გათ­ვ­ლა ან აქ­ცენ­ტე­ბი რომ მკითხ­ვე­ლის­თ­ვის გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი გა­მომ­ცემ­ლო­ბა იყოთ?

ძა­ლი­ან დი­დი მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა აქვს, რა თქმა უნ­და, იმას, რას გთა­ვა­ზობს მკითხ­ვე­ლი და რას გკარ­ნა­ხობს გა­რე­მო, მაგ­რამ გა­დამ­წყ­ვე­ტი, რო­ცა სა­კუ­თარ საქ­მეს აკე­თებ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, ეს გა­მომ­ცემ­ლო­ბაა თუ, სიტყ­ვა­ზე, პარ­ფი­უ­მე­რუ­ლი მა­ღა­ზია, მა­ინც კომ­პა­ნი­ის შიგ­ნით არ­სე­ბუ­ლი ხედ­ვა მგო­ნია. ძა­ლი­ან დი­დი მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა აქვს, გჯე­რო­დეს სა­კუ­თა­რი თა­ვის და ზუს­ტად გან­საზღ­ვ­რო ამო­ცა­ნე­ბი, რომ­ლის შეს­რუ­ლე­ბაც გა­ინ­ტე­რე­სებს. მკითხ­ვე­ლი ამას აუცი­ლებ­ლად აფა­სებს, ის ხე­დავს, რომ მწყობ­რი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი გაქვს, კონ­კ­რე­ტულ იდე­ა­ლებს ემ­სა­ხუ­რე­ბი, კონ­კ­რე­ტულ პრინ­ცი­პებს იცავ… კარ­გი მკითხ­ვე­ლი აუცი­ლებ­ლად აფა­სებს ამას. სხვა სა­კითხია რო­გორ ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბოთ კარ­გი მკითხ­ვე­ლი. რა თქმა უნ­და, მკითხ­ვე­ლის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში ძა­ლი­ან დი­დი წვლი­ლი აქვთ იმ გა­მომ­ცემ­ლებს, რომ­ლე­ბიც და­ბალ ასა­კობ­რივ ჯგუ­ფებ­თან მუ­შა­ო­ბენ, დაწყე­ბუ­ლი სა­ბავ­შ­ვო ბა­ღი­დან, კი­დევ უფ­რო ად­რე­უ­ლი ასა­კი და შემ­დ­გომ – სკო­ლის პე­რი­ო­დი, ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია, რომ მათ მი­ა­წო­დონ სწო­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი და მკითხ­ვე­ლად ჩა­მო­ყა­ლიბ­დეს ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც სკო­ლას ამ­თავ­რებს, სტუ­დენ­ტი ხდე­ბა. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ამ მკითხ­ვე­ლის რა­ო­დე­ნო­ბა გა­ცი­ლე­ბით მცი­რეა, ვიდ­რე, ვთქვათ, ქვე­და ასა­კობ­რივ ჯგუფ­შია, იმი­ტომ, რომ იქ შე­იძ­ლე­ბა უფ­რო ფარ­თო წრე იყოს და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი სა­ბავ­შ­ვო ლი­ტე­რა­ტუ­რის კითხ­ვით, მათ შო­რის, ზრდას­რუ­ლე­ბიც კითხუ­ლო­ბენ სა­ბავ­შ­ვო ლი­ტე­რა­ტუ­რას. მაგ­რამ შემ­დეგ, უკ­ვე ზრდას­რუ­ლი მკითხ­ვე­ლი რომ ყა­ლიბ­დე­ბა, გა­აჩ­ნია ვინ რას ანი­ჭებს უპი­რა­ტე­სო­ბას. არის ხალ­ხი, რო­მე­ლიც იოლ სა­კითხავს ეძებს, სხვა შე­და­რე­ბით რთულ და ისეთ ტექ­ს­ტებს ანი­ჭებს უპი­რა­ტე­სო­ბას, რო­მე­ლიც, გარ­კ­ვე­უ­ლი თვალ­საზ­რი­სით, სუ­ლი­ე­რი საზ­რ­დოს კა­ტე­გო­რი­ას გა­ნე­კუთ­ნე­ბა – არის ასე­თი ტექ­ს­ტე­ბი რო­გორც მხატ­ვ­რუ­ლი, ისე არამ­ხატ­ვ­რუ­ლი. ადა­მი­ა­ნი, ყვე­ლა სა­ფე­ხურს რომ გა­ივ­ლის, კარგ მკითხ­ვე­ლად მა­შინ ყა­ლიბ­დე­ბა. თუმ­ცა, შე­საძ­ლოა, ზედ­მე­ტად ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლის­ტი მკითხ­ვე­ლი იყოს, რო­მე­ლიც არ ემორ­ჩი­ლე­ბა არა­ნა­ირ მო­დას, ტრენდს, არ უწევს დი­დად ან­გა­რიშს, რო­მე­ლი წიგ­ნია ბეს­ტ­სე­ლე­რი, თა­ვად მუ­შა­ობს სა­კუ­თა­რი გე­მოვ­ნე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ზე, ასე­თე­ბიც არი­ან, ერ­თე­უ­ლე­ბი, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია. ეს ყვე­ლა­ფე­რი პრო­ცე­სის ნა­წი­ლია. მე ვახ­სე­ნე სას­კო­ლო ასა­კი და პირ­ვე­ლი ჩვე­ნი მე­კავ­ში­რე­ე­ბი, მკითხ­ვე­ლის აღ­ზ­რ­დის საქ­მე­ში, პე­და­გო­გე­ბი არი­ან და გა­ნათ­ლე­ბის სის­ტე­მა, ზო­გა­დად. ამი­ტომ არის ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი, გა­მომ­ცემ­ლე­ბი სრულ­ფა­სოვ­ნად მო­ნა­წი­ლე­ობ­დ­ნენ სას­კო­ლო გა­ნათ­ლე­ბის პრო­ცეს­ში, უბ­რა­ლოდ სა­ხელ­მ­წი­ფო დაკ­ვე­თის და ხედ­ვის პა­სი­უ­რი შემ­ს­რუ­ლებ­ლე­ბი კი არ იყ­ვ­ნენ, არა­მედ არ­სე­ბი­თად ჩარ­თუ­ლე­ბი იმ სა­კითხე­ბის ფორ­მი­რე­ბა­ში რა და რო­გორ ის­წავ­ლე­ბო­დეს სკო­ლა­ში. ერ­თია, რა­ღაც მოთხოვ­ნე­ბის პა­სი­უ­რად დაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბა და მე­ო­რეა, რო­დე­საც პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო­ბას ინა­წი­ლებ სა­ხელ­მ­წი­ფოს­თან ერ­თად და მო­ნა­წი­ლე­ობ სწავ­ლე­ბის პრო­ცეს­ში. ნე­ბის­მი­ერ პე­და­გოგს – მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბის, ის­ტო­რი­ის, თუნ­დაც მა­თე­მა­ტი­კის და ფი­ზი­კის შე­უძ­ლია სას­წავ­ლო პრო­ცეს­ში რაც შე­იძ­ლე­ბა მე­ტი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი მა­გა­ლი­თი მო­იხ­მოს რო­გორც მხატ­ვ­რუ­ლი, ისე არამ­ხატ­ვ­რუ­ლი, რაც, ერ­თი მხრივ, ამ­დიდ­რებს სას­წავ­ლო პრო­ცესს და მე­ო­რე მხრივ, იმ მკითხ­ვე­ლის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბას ემ­სა­ხუ­რე­ბა, რო­მე­ლიც ასე ძა­ლი­ან გვჭირ­დე­ბა.

⇔ სა­ბავ­შ­ვო ლი­ტე­რა­ტუ­რა სულ პრობ­ლე­მა იყო ქარ­თულ ბა­ზარ­ზე. ახ­ლა რა მდგო­მა­რე­ო­ბაა?

სა­ბავ­შ­ვო ლი­ტე­რა­ტუ­რა ძა­ლი­ან რთუ­ლი თე­მაა – ბავ­შ­ვე­ბის­თ­ვის წე­რა, ისე­ვე რო­გორც თარ­გ­მ­ნა ძა­ლი­ან რთუ­ლი ამო­ცა­ნაა. სწო­რი ენის შერ­ჩე­ვა, ტექ­ს­ტის სწო­რად აგე­ბა, რა თქმა უნ­და, მხო­ლოდ ერ­თე­უ­ლებს შე­უძ­ლი­ათ. სა­ბავ­შ­ვო ლი­ტე­რა­ტუ­რა დღეს გა­ცი­ლე­ბით მე­ტი კი გა­მო­ი­ცე­მა, ვიდ­რე ად­რე გა­მო­ი­ცე­მო­და, მაგ­რამ ხა­რის­ხი შე­იძ­ლე­ბა და­მაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბე­ლი არ იყოს. თუმ­ცა, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ქარ­თ­ვე­ლი გა­მომ­ცემ­ლე­ბი, ავ­ტო­რე­ბი, ილუს­ტ­რა­ტო­რე­ბი, მთარ­გ­მ­ნე­ლე­ბი ამა­ზე მუ­შა­ო­ბენ და დღი­თი დღე სულ უფ­რო და უფ­რო უკე­თე­სი სი­ტუ­ა­ცია გვაქვს, ამის თქმა თა­მა­მად შე­მიძ­ლია.

⇔ თუ გახ­სენ­დე­ბათ რო­მე­ლი­მე პრო­ექ­ტი – წიგ­ნი, რო­მე­ლიც გა­მო­ე­ცით და დღემ­დე ფიქ­რობთ, რომ ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი საქ­მე გა­ა­კე­თეთ, მოკ­ლედ, წიგ­ნი, რომ­ლის გა­მო­ცე­მი­თაც დღემ­დე ამა­ყობთ…

რა თქმა უნ­და, ბევ­რი ავ­ტო­რის გა­მო­ცე­მა იყო მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი სხვა­დას­ხ­ვა ეტაპ­ზე, სხვა­თა შო­რის, ავ­ტო­რებ­თა­ნ კო­მუ­ნი­კა­ციაც, ცოცხალ ავ­ტო­რებ­თან, მა­გა­ლი­თად, უმ­ბერ­ტო ეკოს­თან შეხ­ვედ­რა ბო­ლო­ნი­ის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მის კა­ბი­ნეტ­ში; ჯუ­ლი­ან ბარ­ნ­ს­თან დის­ტან­ცი­უ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა. ჯუ­ლი­ან ბარ­ნ­სის ერთ-ერ­თი წიგ­ნი ჩვენ ორი­გი­ნალ­ზე ად­რეც გა­მო­ვე­ცით, ეს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მოვ­ლე­ნაა მსოფ­ლიო გა­მომ­ცემ­ლე­ბის პრაქ­ტი­კა­ში. კი­დევ ბევ­რი თა­ნა­მედ­რო­ვე ავ­ტო­რია, მაგ­რამ უცხო­ე­ლი ავ­ტო­რე­ბი­დან, უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, ას­ტ­რიდ ლინ­დ­გ­რენს გა­მოვ­ყოფ­დი, იმი­ტომ, რომ ჩვენ ვი­ყა­ვით პირ­ვე­ლე­ბი, ვინც ლე­გა­ლუ­რად გა­მოს­ცა მი­სი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი ქარ­თუ­ლად. და­ვიწყეთ „ყა­ჩა­ღის ასუ­ლი რო­ნი­ას“ გა­მო­ცე­მით. მა­შინ ლინ­დ­გ­რე­ნი ჯერ კი­დევ ცოცხა­ლი იყო და თა­ვად მო­ა­წე­რა ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბას ხე­ლი, ეს კი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი რამ არის; ასე­ვე გა­მოვ­ყოფ­დი ერთ ორი­გი­ნა­ლურ პრო­ექტს და რა­ტომ ახ­ლა­ვე აგიხ­ს­ნით. ერ­თია უცხო­ე­ლი, თუნ­დაც ძა­ლი­ან დი­დი ავ­ტო­რის თარ­გ­მ­ნა და პირ­ვე­ლად გა­მო­ცე­მა ქარ­თულ ენა­ზე (ასეთ პრო­ე­ქტებ­ზე მუ­შა­ო­ბის დი­დი გა­მოც­დი­ლე­ბაც გვაქვს), მაგ­რამ მე­ო­რეა სა­კუ­თა­რის შექ­მ­ნა. ამ თვალ­საზ­რი­სით, რა თქმა უნ­და, სა­ა­მა­ყოა ჩვე­ნი სა­ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლო­ე­ბი. გან­სა­კუთ­რე­ბით აღ­ვ­ნიშ­ნავ ლი­ტე­რა­ტუ­რის მე-12 კლა­სის სა­ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლოს, რო­მე­ლიც, და­ახ­ლო­ე­ბით, 15 წლის წინ შე­იქ­მ­ნა „დი­ო­გე­ნე­ში“ და ძა­ლი­ან ბევ­რი მკითხ­ვე­ლის­გან გა­მი­გია, რომ სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე, სა­ხელ­მ­ძღავ­ნე­ლო­ე­ბი გა­ვა­ჩუ­ქე ან მა­კუ­ლა­ტუ­რა­ში ჩა­ვა­ბა­რე, მაგ­რამ იმ წიგნს ვერ შე­ვე­ლი­ეო. მე­ო­რე ასე­თი პრო­ექ­ტი იყო, და­ახ­ლო­ე­ბით, 20 წლის წი­ნან­დე­ლი სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ატ­ლა­სი მო­ზარ­დ­თათ­ვის. ბედ­ნი­ე­რად მახ­სენ­დე­ბა ის პე­რი­ო­დი იმი­ტომ, რომ ეს იყო აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ორი­გი­ნა­ლუ­რი იდეა, პირ­ვე­ლი მსგავ­სი პრო­დუქ­ტი, რო­მე­ლიც ქარ­თულ ენა­ზე შე­იქ­მ­ნა და რომ­ლის შექ­მ­ნა­შიც უამ­რავ­მა ადა­მი­ან­მა მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა – ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ამ, სა­ხელ­მ­წი­ფო თუ კერ­ძო და­წე­სე­ბუ­ლე­ბამ, ასე­ვე ფი­ზი­კურ­მა პი­რებ­მა, კონ­სულ­ტან­ტებ­მა, ავ­ტო­რებ­მა, რე­დაქ­ტო­რებ­მა. უზარ­მა­ზა­რი ჯგუ­ფის მი­ერ შექ­მ­ნი­ლი ეს წიგ­ნი მარ­თ­ლაც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო აღ­მოჩ­ნ­და მო­ზარ­დე­ბის­თ­ვის.

⇔ პრინ­ცი­პუ­ლი, სა­მარ­თ­ლი­ა­ნი, ხა­რის­ხის ხარ­ჯ­ზე კომ­პ­რო­მის­ზე ნაკ­ლე­ბად წამ­ს­ვ­ლე­ლი – ასე­თი ჩანს თა­მარ ლე­ბა­ნი­ძე გა­რე­დან. სწო­რია თუ არა ასე­თი შე­ფა­სე­ბა და თუ კი, რამ­დე­ნად იოლია ან ხე­ლის შემ­შ­ლე­ლი ეს თვი­სე­ბე­ბი გა­მომ­ცემ­ლის­თ­ვის?

იოლია იმი­ტომ, რომ, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ჩემ გარ­შე­მო თა­ნა­მო­აზ­რე­ე­ბი არი­ან. იოლია იმი­ტომ, რომ მე ამა­ში ვგრძნობ ჩე­მი ოჯა­ხის ტრა­დი­ცი­ე­ბის გაგ­რ­ძე­ლე­ბას და მხარ­და­ჭე­რას ჩე­მი წი­ნაპ­რე­ბი­სას. ისი­ნი ასე ცხოვ­რობ­დ­ნენ და სხვაგ­ვა­რად ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია. იოლია იმი­ტომ, რომ ჩე­მი შვი­ლე­ბიც ასე­თე­ბი არი­ან. მაგ­რამ რთუ­ლია იმი­ტომ, რომ სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში, სამ­წუ­ხა­როდ, არ არის ამის ტრა­დი­ცია და სა­ერ­თო­დაც, რაც თქვენ აღ­ნიშ­ნეთ, გა­რე­დან ასე ჩან­სო, ეს ნამ­დ­ვი­ლად ასეა. ეს ის შემ­თხ­ვე­ვაა, რო­დე­საც გა­რე­დან ჩანს ის, რაც რე­ა­ლუ­რად არის. ეს თან­ხ­ვედ­რა, სამ­წუ­ხა­როდ, ჩვენს სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში ნამ­დ­ვი­ლად იშ­ვი­ა­თია და არ ვი­ცი, რა შე­იძ­ლე­ბა ამას და­ერ­ქ­ვას – გა­მო­ნაკ­ლი­სი, „თეთ­რი ყვა­ვი“. მაგ­რამ, რა თქმა უნ­და, ჩვენ მიგ­ვი­ღია რთუ­ლი გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბე­ბი, რო­მე­ლიც გუ­ლის­ხ­მობ­და და­პი­რის­პი­რე­ბას გარ­კ­ვე­ულ უსა­მარ­თ­ლო­ბას­თან, სხვაგ­ვა­რად, ჩე­მი აზ­რით, წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, თუნ­დაც იმი­ტომ, რომ გა­მომ­ცემ­ლო­ბას „დი­ო­გე­ნე“ ჰქვია.

⇔ ძა­ლი­ან მინ­და სა­ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლო­ებ­ზეც ვი­სა­უბ­როთ. თა­ვის დრო­ზე ძა­ლი­ან ბევ­რი გა­მომ­ცემ­ლო­ბა სწო­რედ სა­ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლო­ე­ბის ხარ­ჯ­ზე, ასე ვთქვათ, დად­გა ფეხ­ზე. მას შემ­დეგ, რაც სა­ხელ­მ­წი­ფომ თა­ვის თავ­ზე აიღო სრუ­ლად სა­ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლო­ე­ბის გა­მო­ცე­მაც და მოს­წავ­ლე­ე­ბის­თ­ვის უფა­სოდ და­რი­გე­ბა, მი­ი­ღეს თუ არა გა­მომ­ცემ­ლებ­მა სე­რი­ო­ზუ­ლი დარ­ტყ­მა ბიზ­ნე­სის თვალ­საზ­რი­სით?

დი­ახ, ეს უდა­ვოდ იყო დარ­ტყ­მა. სა­ერ­თოდ, ჩვენ არ უნ­და გვე­ში­ნო­დეს შეც­დო­მე­ბის დაშ­ვე­ბის. ზო­გა­დად, სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ვგუ­ლის­ხ­მობ. იმი­ტომ, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, რო­მე­ლიც შეც­დო­მებს არ უშ­ვებს, არ ვითა­რ­დე­ბა. თა­ვის­თა­ვად, შეც­დო­მის დაშ­ვე­ბა არ უნ­და იყოს თვით­მი­ზა­ნი, მაგ­რამ პრო­ცე­სის ნა­წი­ლია. თუ შეც­დო­მას უშ­ვებ, მაგ­რამ შემ­დეგ იწყებ მის გა­ა­ნა­ლი­ზე­ბას და სა­თა­ნა­დო დას­კ­ვ­ნას აკე­თებ, რა თქმა უნ­და, ეს ხელს უწყობს გან­ვი­თა­რე­ბას. სავ­სე­ბით გე­თან­ხ­მე­ბით, რომ ბევ­რ­მა გა­მომ­ცე­მელ­მა  სა­ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლო­ე­ბის კე­თე­ბით და­იმ­კ­ვიდ­რა­ თა­ვი. მე პი­რა­დად, ნამ­დ­ვი­ლად მი­ვე­სალ­მე­ბი ჯან­საღ კონ­კუ­რენ­ცი­ას იმი­ტომ, რომ ეს არის კი­დევ ერ­თი მე­ქა­ნიზ­მი გან­ვი­თა­რე­ბის, მაგ­რამ ასე­ვე მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია, სა­ხელ­მ­წი­ფო სტრუქ­ტუ­რებ­მა გა­ით­ვა­ლის­წი­ნონ, რომ პრო­ცეს­ში წყვე­ტა არ იყოს. დი­ნა­მი­კა უნ­და შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნოთ, თუ გვინ­და, რომ ადა­მი­ა­ნუ­რი რე­სურ­სი გა­მო­ვი­ყე­ნოთ სწო­რად. პა­ტა­რა ქვეყ­ნებს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი პრობ­ლე­მა აქვთ ადა­მი­ა­ნუ­რი რე­სურ­სის გა­მო­ყე­ნე­ბის თვალ­საზ­რი­სით. 90-იან წლებ­ში, რო­ცა ჩა­ვარ­დ­ნა იყო ყვე­ლა სფე­რო­ში, თა­ო­ბებს შო­რის ცოცხა­ლი ცოდ­ნა არ გა­და­ი­ცა, პრო­ცე­სი გაწყ­და და და­ი­კარ­გა. მა­გა­ლი­თად, დღეს, გარ­კ­ვე­ულ პრო­ფე­სი­ებ­ში კად­რე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბაა, ამან გა­მოწ­ვია, ერ­თი მხრივ, შრო­მის ბაზ­რის ნგრე­ვა და მე­ო­რე მხრივ, თა­ნამ­შ­რომ­ლო­ბის, ცოდ­ნის გა­და­ცე­მის პრო­ცე­სის წყვე­ტა. არა­ვი­თარ შემ­თხ­ვე­ვა­ში არ უნ­და და­ვუშ­ვათ, რომ იგი­ვე მოხ­დეს სა­გა­მომ­ცემ­ლო საქ­მე­ში. რო­ცა სა­ხელ­მ­წი­ფო, ექ­ვ­სი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, არ აცხა­დებს სა­ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლო­ე­ბის კონ­კურსს, ეს იწ­ვევს კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ის ვარ­დ­ნას, ისეთ და­ნა­კარ­გებს, რო­მელ­თა ანაზღა­უ­რე­ბა შე­უძ­ლე­ბე­ლია. ამი­ტომ, ვფიქ­რობ, ღია უნ­და იყოს სის­ტე­მა, უნ­და ვიმ­ს­ჯე­ლოთ, ვი­კა­მა­თოთ. სა­ხელ­მ­წი­ფოს შე­იძ­ლე­ბა მო­ეჩ­ვე­ნოს, რომ გა­მომ­ცემ­ლე­ბი მხო­ლოდ კო­მერ­ცი­ა­ზე ფიქ­რო­ბენ, მაგ­რამ მერ­წ­მუ­ნეთ, ასე არ არის. შე­უძ­ლე­ბე­ლია მხო­ლოდ კო­მერ­ცია გა­ინ­ტე­რე­სებ­დეს, მა­შინ სხვა საქ­მეს მო­კი­დებ­დი ხელს. ჩვე­ნი სფე­რო, თა­ვის­თა­ვად, არის კულ­ტუ­რა და გა­ნათ­ლე­ბა, ამი­ტომ მხო­ლოდ კო­მერ­ცია არც ერთ გა­მომ­ცე­მელს არ აინ­ტე­რე­სებს, მე ამა­ში ღრმად ვარ დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი. ამი­ტომ მე­ტი დი­ა­ლო­გის­კენ მინ­და მო­ვუ­წო­დო ყვე­ლა მხა­რეს და გან­სა­კუთ­რე­ბით, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, სა­ხელ­მ­წი­ფოს იმი­ტომ, რომ კრი­ტი­კუ­ლად მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია გა­რე­და­ნაც ჩან­დეს, რამ­დე­ნად შეკ­რუ­ლია სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, რამ­დე­ნად მუ­შა­ობს გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე და სწო­რედ ეს პრო­ცე­სი არ უნ­და გა­ჩერ­დეს.

⇔ რა იყო ყვე­ლა­ზე დი­დი დაბ­რ­კო­ლე­ბა ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში?

მა­ინც მივ­დი­ვართ იქამ­დე, რის გა­მოც მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი მი­დი­ან ხოლ­მე არ­ჩევ­ნებ­ზე – სა­მარ­თა­ლი, სა­მარ­თ­ლი­ა­ნო­ბა და სა­სა­მარ­თ­ლო. ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია, რომ ქვე­ყა­ნა­ში იყოს და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი სა­სა­მარ­თ­ლო. შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღა­ცას გა­უკ­ვირ­დეს რა­ტომ ახ­სე­ნებს გა­მომ­ცე­მე­ლი, ერ­თი შე­ხედ­ვით, ასე შორს მდგო­მი იურის­პ­რუ­დენ­ცი­ის­გან, ამ სა­კითხს, მაგ­რამ ნე­ბის­მი­ე­რი დაბ­რ­კო­ლე­ბა, თუ ის ხე­ლოვ­ნუ­რა­დაა შექ­მ­ნი­ლი, შე­იძ­ლე­ბა და­იძ­ლი­ოს სწო­რი სა­მარ­თ­ლებ­რი­ვი სის­ტე­მის პი­რო­ბებ­ში. თუ დაბ­რ­კო­ლე­ბა ხე­ლოვ­ნუ­რი არ არის, ბუ­ნებ­რი­ვია, მა­შინ ჩვენ თვი­თონ მივ­ხე­დავთ ან ვერ მივ­ხე­დავთ.

⇔ 1996 წელს წიგ­ნის გა­მავ­რ­ცე­ლებ­ლ­თა ასო­ცი­ა­ცია და­ა­ფუძ­ნეთ. ცო­ტა ხნის წინ, თქვენ გახ­დით ამ ასო­ცი­ა­ცი­ის თავ­მ­ჯ­დო­მა­რე. რამ­დე­ნი­მე სიტყ­ვით რომ გვითხ­რათ, რა მი­სია აკის­რია ასო­ცი­ა­ცი­ას?

ეს არის პრო­ფე­სი­უ­ლი გა­ერ­თი­ა­ნე­ბა წიგ­ნის გა­მომ­ცემ­ლე­ბის და წიგ­ნით მო­ვაჭ­რე­ე­ბის, რო­მელ­საც ჰყავს არ­ჩე­ვი­თი თავ­მ­ჯ­დო­მა­რე და ამ­ჟა­მად მე ამირ­ჩი­ეს. ამ პო­ზი­ცი­ა­ზე ყო­ველ­თ­ვის უარს ვამ­ბობ­დი და მხო­ლოდ ახ­ლა მო­ვინ­დო­მე, რად­გან მი­მაჩ­ნია, რომ ძა­ლი­ან სჭირ­დე­ბა ქვე­ყა­ნა­საც და კონ­კ­რე­ტუ­ლად ჩვენს ბიზ­ნე­სა­სო­ცი­ა­ცი­ას სწო­რი ხედ­ვა, ამი­ტომ ჩა­ვერ­თე აქ­ტი­უ­რად ამ საქ­მე­ში. ეს არის აბ­სო­ლუ­ტუ­რად სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ საწყი­სებ­ზე და არა­ნა­ი­რი ფი­ნან­სუ­რი ინ­ტე­რე­სი არ არის, მაგ­რამ მე მაქვს მთა­ვა­რი მო­ტი­ვა­ცია – ჩვე­ნი სფე­რო გან­ვი­თარ­დეს და ეს ქვე­ყა­ნა იყოს უკე­თე­სი, ვიდ­რე დღეს არის. ამ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ას, უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, ეკის­რე­ბა წევ­რ­თა ინ­ტე­რე­სე­ბის დაც­ვა, ანუ პრო­ფე­სი­უ­ლი სტან­დარ­ტე­ბი რომ არ­სე­ბობ­დეს; სა­ერ­თა­შო­რი­სო პრაქ­ტი­კის გა­ზი­ა­რე­ბა; მუდ­მი­ვად პრო­ფე­სი­ულ ზრდა­ზე ზრუნ­ვა, მათ შო­რის ახალ­ბე­და გა­მომ­ცემ­ლე­ბის, ავ­ტო­რე­ბის, წიგ­ნით მო­ვაჭ­რე­ე­ბის და ა.შ. ამას­თან ერ­თად, ჩვე­ნი ორ­გა­ნი­ზე­ბუ­ლია სადღე­სას­წა­უ­ლო ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი, მა­გა­ლი­თად, თბი­ლი­სის წიგ­ნის ფეს­ტი­ვა­ლი, 23 აპ­რი­ლის წიგ­ნის სა­ავ­ტო­რო უფ­ლე­ბე­ბის მსოფ­ლიო დღე.  ერ­თი მხრივ, მკითხ­ველ­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი სადღე­სას­წა­უ­ლო ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი და მე­ო­რე მხრივ, პრო­ფე­სი­უ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბა – ეს არის ჩვე­ნი მთა­ვა­რი მი­სია.

⇔ რო­გო­რი მკითხ­ვე­ლია ახალ­გაზ­რ­და თა­ო­ბა?

ვერ ვიტყო­დი, რომ ახალ­გაზ­რ­დო­ბა ერ­თ­გ­ვა­რო­ვა­ნია, ალ­ბათ ყვე­ლა თა­ო­ბა­ში არის კარ­გი მკითხ­ვე­ლი, წიგ­ნით და­უ­ინ­ტე­რე­სე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი და ა.შ. ანუ ახალ­გაზ­რ­დო­ბა ისე­თი­ვე ჭრე­ლია, რო­გო­რიც იყო, მა­გა­ლი­თად, ჩვე­ნი თა­ო­ბა. მე ასე მგო­ნია. უბ­რა­ლოდ, ვფიქ­რობ, უფ­რო მე­ტად გახ­ს­ნი­ლია სამ­ყა­რო მათ­თ­ვის და ეს ძა­ლი­ან კარ­გია, რად­გან შენც გა­ი­ძუ­ლებს, არ ჩა­მორ­ჩე. ეს კი­დევ და­მა­ტე­ბი­თი მო­ტი­ვა­ციაა ნე­ბის­მი­ე­რი ავ­ტო­რის­თ­ვის, გა­მომ­ცემ­ლის­თ­ვის თუ მთარ­გ­მ­ნე­ლის­თ­ვის, იყო თა­ნა­მედ­რო­ვე. შენ შე­იძ­ლე­ბა გა­მოს­ცემ­დე უძ­ვე­ლეს ტექ­ს­ტებს, მაგ­რამ იყო თა­ნა­მედ­რო­ვე. აი, ეს მო­მენ­ტი უნ­და იყოს გა­აზ­რე­ბუ­ლი ყვე­ლა გა­მომ­ცემ­ლის მი­ერ, ვინც, რა თქმა უნ­და, წარ­მა­ტე­ბა­ზეა ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი.

⇔ თა­ვად რო­გო­რი მკითხ­ვე­ლია თა­მარ ლე­ბა­ნი­ძე – ტექ­ს­ტი, რო­მელ­მაც ბო­ლო დროს თქვენ­ზე დი­დი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა.

რად­გან ჩვენ – „დი­ო­გე­ნე“ არამ­ხატ­ვ­რულ ლი­ტე­რა­ტუ­რას მი­ვე­ძა­ლეთ (ეს ყო­ველ­თ­ვის იყო ჩე­მი ინ­ტე­რე­სის სფე­რო იმი­ტომ, რომ პრო­ფე­სი­ით ფსი­ქო­ლო­გი ვარ, ბევრს ვკითხუ­ლობ­დი პრო­ფე­სი­ულ ლი­ტა­რა­ტუ­რას და მი­ხა­რია, რომ „დი­ო­გე­ნე“, ამ თვალ­საზ­რი­სით, სულ ვი­თარ­დე­ბა), ერ­თი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი წიგ­ნი გა­მო­ვე­ცით. იასონ ბად­რი­ძის „ამ­ბა­ვი მგლი­სა და კა­ცი­სა“, რო­მე­ლიც იმით არის ღირ­ს­შე­სა­ნიშ­ნა­ვი, რომ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბე­ბია მოთხ­რო­ბი­ლი ღრმა კომ­პე­ტენ­ცი­ით, ბუ­ნე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლით, რა­ღაც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ხედ­ვით. მე­ო­რე მხრივ, კი­დევ იმით არის მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი, რომ ჩვე­ნი ქვეყ­ნის წი­აღ­ში არი­ან ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი და ჩვენ, ხან­და­ხან, გვა­ვიწყ­დე­ბა მა­თი არ­სე­ბო­ბა. წი­ნა პლან­ზე გა­მო­დი­ან აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ფუ­ყე თავ­თა­ვე­ბი, ანუ ის ხალ­ხი, რო­მე­ლიც პო­პუ­ლა­რუ­ლია შემ­თხ­ვე­ვი­თი მი­ზე­ზე­ბის გა­მო და ჩრდი­ლავს ზუს­ტად ასეთ გან­სა­კუთ­რე­ბულ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლებ­ზეც რე­ა­ლუ­რად დგას სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, ასეთ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლებ­ზე, კე­თილ­შო­ბილ ხალ­ხ­ზე, რო­მელ­საც მხო­ლოდ ლო­კა­ლუ­რი მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა კი არ აქვს, არა­მედ მსოფ­ლიო კონ­ტექ­სტ­შია სა­ინ­ტე­რე­სო. ამი­ტო­მაც მინ­და, რომ იასონ ბად­რი­ძე ვახ­სე­ნო ჩვენს დღე­ვან­დელ ინ­ტერ­ვი­უ­ში.

⇔ და­ბო­ლოს, მინ­და და­საწყის­ზეც გკითხოთ – ძა­ლი­ან კარ­გად მახ­სოვს რთუ­ლი და წი­ნა­აღ­მ­დე­გო­ბე­ბით სავ­სე გა­რე­მო, რო­ცა „დი­ო­გე­ნე“ პირ­ველ ნა­ბი­ჯებს დგამ­და. ამ გა­და­სა­ხე­დი­დან, რო­გორ აფა­სებთ თქვენს იმ­დ­რო­ინ­დელ გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბას?

მიკ­ვირს, რო­ცა ადა­მი­ა­ნებს ეკითხე­ბი­ან – შან­სი რომ მოგ­ცეთ, რას გა­მო­ას­წო­რებ­დი­თო და პა­სუ­ხო­ბენ – არა­ფერ­სო. მე პი­რი­ქით ვარ, ძა­ლი­ან ბევრ რა­მეს შევ­ც­ვ­ლი­დი. რა თქმა უნ­და, ახ­ლა გა­ცი­ლე­ბით მე­ტი ვი­ცი, ზო­გა­დად, ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ და ეს მაძ­ლევს სა­შუ­ა­ლე­ბას, კრი­ტი­კუ­ლად შე­ვა­ფა­სო ჩე­მი წარ­სუ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა. ამი­ტომ აუცი­ლებ­ლად შევ­ც­ვ­ლი­დი ბევრ რა­მეს…

⇔ მა­შინ თუ გქონ­დათ გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი, რომ „ის საქ­მე“, რო­მელ­საც ახალ­გაზ­რ­და შე­ე­ჭი­დეთ, აქამ­დე მო­ვი­დო­და?

აბ­სო­ლუ­ტუ­რად არა. სა­ზო­გა­დოდ ალ­ბათ ღირს, რომ ყვე­ლამ, ვი­საც სურს, სწო­რად გან­ვი­თარ­დეს, კონ­ცენ­ტ­რირ­დეს აწ­მ­ყო­ზე. რა თქმა უნ­და, წარ­სუ­ლის გა­აზ­რე­ბა ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია, მაგ­რამ დღე­ვან­დე­ლი დღით ცხოვ­რე­ბა, სადღე­ი­სო ამო­ცა­ნე­ბის გა­დაჭ­რა, აწ­მ­ყო­ში ოპე­რი­რე­ბა კი­დევ უფ­რო მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია სწო­რი გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბის თვალ­საზ­რი­სით. რა თქმა უნ­და, სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბი და­მი­სა­ხავს, ბევ­რი რამ ვერ ან არ გა­მი­კე­თე­ბია, მაგ­რამ მა­ინც ყო­ველ­თ­ვის ვცდი­ლობ­დი აწ­მ­ყო­ზე კონ­ცენ­ტ­რი­რე­ბას, თან ეს აწ­მ­ყოც არ მაძ­ლევ­და სა­შუ­ა­ლე­ბას შორს გა­მე­ხე­და.

ესა­უბ­რა ლა­ლი ჯე­ლა­ძე

 

მკითხველთა კლუბი

მე ვარ…

ბლოგი

კულტურა

უმაღლესი განათლება

პროფესიული განათლება

მსგავსი სიახლეები