2021 წლის მასწავლებლის ეროვნულმა ჯილდომ, 5 ოქტომბერს, რჩეული გამოავლინა, კარგი პროფესიონალი – ხათუნა რაზმაძე, რომელიც, დარწმუნებული ვარ, განათლების სფეროში მოღვაწე ადამიანებისთვის ახალი აღმოჩენა არ უნდა ყოფილიყო. საიუბილეო კონკურსი მართლაც გამორჩეული განწყობითა და განსაკუთრებული ცერემონიალით ჩატარდა. პანდემიის გამო, ასეთ საზეიმო მიღებებსა და ღონისძიებებს მონატრებული საზოგადოების ძალიან პოზიტიური განწყობა თითოეულ ადამიანს ეტყობოდა. ცერემონიალის მსვლელობისას, ღონისძიების წამყვანმა, ნიკა წულუკიძემ გვამცნო, რომ ჯილდოს პირველი წლის ფინალისტს, ნათია ფურცელაძეს ჩვენთვის მნიშვნელოვანი რამ უნდა ეთქვა და ეს მნიშვნელოვანი რამ ჯილდოს ერთ-ერთ ღირსეულ მასწავლებელს, ნინო აბულაძეს ეხებოდა, რომელმაც, სამწუხაროდ, დიდი ბრძოლის მიუხედავად, წლის დასაწყისში, დაგვტოვა. დარბაზს, მისი სახელის ხსენებაზე, სენტიმენტები შემოეპარა, თვალცრემლიანი ვისმენდით გადაწყვეტილებას მისი სახელობის პრიზის დაარსების შესახებ.
„2021 წელი კონკურსისთვის მნიშვნელოვანი წელია, ჯილდო უკვე 5 წლისაა და ჩვენ უკვე ორმოცდაათნი ვართ – კონკურსმა გაგვაერთიანა და ერთ გუნდად გვაქცია 50-ივე. მართალია, განსაკუთრებული და ბედნიერი წელია ჯილდოსთვის, მაგრამ, ამავდროულად, სევდიანი, დანაკარგის წელი იყო – გაზაფხულზე გარდაიცვალა პირველი კონკურსის ფინალისტი, სამაგალითო, ღირსეული და უძვირფასესი ნინო აბულაძე.
ის იყო მასწავლებელი, რომელიც თავისი ცხოვრებით და გაკვეთილებით ყოველდღიურად ამტკიცებდა, რას ნიშნავს გიყვარდეს მოსწავლეები და გაბედნიერებდეს მასწავლებლობა. ნინომ ათეულთა კლუბის წევრები არაერთხელ გაგვაერთიანა და ახლაც, სწორედ ის გახდა ჩვენი შთამაგონებელი, მან გვიბიძგა, რომ დაგვეარსებინა ნინო აბულაძის სახელობის ჯილდო.“
მასწავლებლის ეროვნული ჯილდო 2017-ის ფინალისტები
ნათია ფურცელაძე გვიყვება, როცა ნინოს ჯანმრთელობის პრობლემის შესახებ პირველად შეიტყვეს, იმ დღიდან მოყოლებული, როგორ ცდილობდნენ ათეულთა გუნდის წევრები ნინო მასწავლებლის მხარდაჭერას. პირველი მხარდასაჭერი საქველმოქმედო ფესტივალი 2020 წლის მიწურულს მოაწყვეს. „გავერთიანდით და დავიწყეთ მსჯელობა, რა შეიძლებოდა გაგვეკეთებინა თანხების მობილიზებისთვის, რადგან ნინოს ძვირადღირებული მკურნალობისთვის ფინანსური მხარდაჭერა სჭირდებოდა. მოვიფიქრეთ საქველმოქმედო ფესტივალის ჩატარება პარლამენტის ეროოვნულ ბიბლიოთეკაში. სივრცე უყოყმანოდ დაგვითმეს. ჩემი კოლეგები, ათეულთა კლუბის წევრები, მაშინ 30 ვიყავით, თავიანთი ქალაქებიდან და სოფლებიდან, მოფიქრებული აქტივობებით ჩამოვიდნენ – ზოგმა ჩიჩილაკები ჩამოიტანა გასაყიდად, ზოგმა – თაფლი, ზოგმა – ხელნაკეთი ჩანთები, მოსწავლეების მიერ შეგროვილი წიგნები; მოსწავლეებიც მივიყვანეთ, იქვე ხატავდნენ სანიშნეებს, ხელნაკეთ ნივთებს ქმნიდნენ და ფესტივალზე მოსულ სტუმრებს სთავაზობდნენ. მასწავლებლების ნაწილმა, საკუთარი აქტივობებით, სტუმრების დაინტერესება გადაწყვიტა. სახელებით მოხსენიებას ვერიდები, რადგან არ მინდა ვინმე გამომრჩეს და უხერხულობა შევქმნა. ვისაც როგორ შეეძლო, ისე ჩაერთო საქველმოქმედო ფესტივალში. ამის გარდა, სხვა ადამიანებიც დაგვეხმარნენ, მაგალითად, სულაკაურის გამომცემლობა, წიგნები ბათუმში, ქარჩხაძის გამომცემლობა, არტანუჯი, ინტელექტი – ფესტივალზე გასაყიდად წიგნები გამოგვიყვეს. ასევე, მხარდაჭერა გვქონდა კერძო მეწარმეებისგანაც, სოციალური მეწარმისგან – ქეთო ნინიძემ ფესტივალზე გასაყიდად ღვინო გამოგვიგზავნა. უამრავი ადამიანის მხარდაჭერა მივიღეთ – არა მხოლოდ მასწავლებლების, არამედ საზოგადოების მხრიდან, მოსწავლეებიც აქტიურად გვეხმარებოდნენ გამოფენა-გაყიდვასა და აქტივობების ჩატარებაში. ფესტივალზე შემოსასვლელად სიმბოლური თანხაც დავაწესეთ. საქველმოქმედო საღამოზე შეგროვებული თანხა ნინოს გადავეცით და ეს იყო პირველი მცდელობა მისი თანადგომის.
ნინოც ესწრებოდა ფესტივალს. რაც მთავარია, ჩვენ ვხედავდით მის გაბრწყინებულ თვალებს, როცა ამდენი ადამიანის სიყვარული და თანადგომა იგრძნო. ცხადია, რა მდგომარეობაშიც უნდა იყო, ასეთი თანადგომა გაძლიერებს. აქვე გეტყვით, რომ სახელმწიფო ყველაფერს უნდა აკეთებდეს ონკოლოგიური დაავადებების მქონე ადამიანებისთვის, რომ მათ არ უწევდეთ წვალება სიცოცხლის გადასარჩენად.
როგორც გითხარით, საქველმოქმედო ფესტივალი პირველი მცდელობა იყო, თუმცა, არც ამის შემდეგ შეგვიჩერებია ნინოს მხარდასაჭერი ღონისძიებები და ათეულთა კლუბის წევრები სხვადასხვა აქტივობით ვცდილობდით კოლეგის გადასარჩენად თანხების შეგროვებას. ზოგს საერთოდ არ გაუხმაურებია. მე პირადად, ტრენინგი გამოვაცხადე კითხვის სტრატეგიებზე და ისეთი გამოხმაურება მოჰყვა, სიმართლე გითხრათ, არც კი ველოდი. თუ არ ვცდები, 100-ზე მეტი ადამიანი დარეგისტრირდა ნინოს მხარდასაჭერად. მათ შორის, ისეთებიც იყვნენ, რომლებიც ტრენინგს არ დაესწრნენ, უბრალოდ, თანადგომა გამოხატეს. გარკვეული თანხის მობილიზება შევძელით და ნინოს გადავეცით. ისევ და ისევ აღვნიშნავ, რომ ეს არ იყო მხოლოდ ფინანსური დახმარება, ნინო ამით ძალიან ბედნიერი იყო, თან ღელავდა, თან წუხდა და თან იმედებს ამყარებდა… ამბობდა, როგორც კი გამოკეთდებოდა, თვითონ დააარსებდა ფონდს მასწავლებლების დასახმარებლად.
შემდეგი ინიციატივა ეკუთვნოდა ია ღადუას, რომელიც ლიტერატურის მუზეუმში მუშაობს და, ამავდროულად, მასწავლებელია. ია დამიკავშირდა და მითხრა, რომ ლაშა ბაქრაძემ, მუზეუმის დირექტორმა, გამოთქვა ნინოს მხარდაჭერის სურვილი – მასწავლებლის ეროვნულ ჯილდოში მისი მონაწილეობის რეკომენდატორი სწორედ ლიტერატურის მუზეუმი, კერძოდ, ლაშა ბაქრაძე იყო. ჩვენ ერთობლივად დავგეგმეთ საქველმოქმედო კვირეული – ვებინარების ციკლი, რომლის ფარგლებში, ერთი კვირის განმავლობაში, ლექციები ჩაატარეს: გიორგი კეკელიძემ, მანანა რატიანმა, ლაშა ბაქრაძემ, გიორგი ჭანტურიამ და ირაკლი ხვადაგიანმა. ნინოს დასახმარებლად ბოლო აქტივობა იყო წინა წლის ათეულთა კლუბის წევრების – სოფიო გოგოხიას, ანა კინწურაშვილის, ლუიზა ხარშილაძისა და სხვების ინიციატივით გამართული საქველმოქმედო კონფერენცია – მასწავლებლები მასწავლებლებისთვის. მეოთხე ათეულმა ორგანიზება გაუწია ზუმის საშუალებით ჩატარებულ კონფერენციას, რომელზეც კოლეგებს გამოცდილება გაუზიარეს. სამწუხაროდ, როცა ნინოს დავურეკეთ და ვკითხეთ, ხომ არ დაესწრებოდა კონფერენციას, უარი გვითხრა, უკვე სუსტად იყო და ვერ შეძლო.
ნინოს გარდაცვალება ემოციურად ძალიან მძიმე იყო… პირველი ჯილდოს ფინალისტი ჩვენთვის და, ზოგადად, კონკურსისთვის, საყრდენი ძალა და საფუძველი იყო. მას შემდეგ სულ ვფიქრობდით, რა გაგვეკეთებინა მისი სახელის უკვდავსაყოფად. კოალიციის ინიციატივით, ნინოს სახელზე დავრგეთ ხე, სწორედ მაშინ გაჩნდა იდეა, რომ კონკურსის საიუბილეო წელს, საზოგადოებისთვის მისი ღირებულებების კიდევ ერთხელ შესახსენებლად, ათეულთა კლუბის წევრების ძალისხმევით, დაგვეარსებინა ნინო აბულაძის სახელობის ჯილდო. ტექნიკური საქმეების ორგანიზებაში ანა კინწურაშვილი დაგვეხმარა, შევაგროვეთ სიმბოლური თანხა. შემდეგ ვფიქრობდით ვისთვის გადაგვეცა ჯილდო – შერჩევისას მთავარი კრიტერიუმი გახდა ნინო აბულაძის ხედვის, ინტერესებისა და მოსაზრებების გათვალისწინება – როგორი უნდა იყოს მასწავლებელი. პრინციპში, წლევანდელ ათეულში, გარკვეულწილად, ამ კრიტერიუმებს ყველა აკმაყოფილებდა, ამიტომაც, პრიზის მფლობელი ფარული კენჭისყრის საფუძველზე გამოიკვეთა.“
პრიზი წლევანდელ ფინალისტს, ათეულთა კლუბის ყველაზე ახალგაზრდა წევრს, სამოქალაქო განათლების მასწავლებელს, სოფიო ბაჩილავას ერგო.
სოფიო იხსენებს კონკურსის პირველ წელს, როცა ბათუმში, ბილბორდებზე, საუკეთესო ხუთეულის მასწავლებლებს უყურებდა, ვერასდროს წარმოიდგენდა, რომ ამ სივრცეში ოდესმე მისი ადგილიც იქნებოდა. ამბობს, რომ პირადად არც ნინო მასწავლებელს იცნობდა, მაგრამ სოციალურ ქსელში, თითქოს, სწორედ ნინო აახლოებდა თითოეულ მასწავლებელს ამ სივრცესთან. „ნინოს პირადად არასდროს შევხვედრივარ, მხოლოდ დისტანციურად ვიცნობდი, რამდენიმე პროექტში გადავიკვეთეთ, თუმცა, ეს საკმარისი აღმოჩნდა იმისთვის, რომ მოვხიბლულიყავი მისი პროფესიონალიზმით. სოციალურ ქსელშიც ვადევნებდი თვალს მის საქმიანობას, ვეცნობოდი მის პრაქტიკას და ვხვდებოდი, როგორი უნდა იყოს კარგი მასწავლებელი – მუდმივად მოსწავლეების განვითარებაზე ორიენტირებული, შემოქმედებითი, სიახლეების მაძიებელი და გაბედული. თანაც, საკუთარ გამოცდილებას სხვებსაც გვიზიარებდა და ასე შორიდან, დისტანციურად ახერხებდა და დღემდე ახერხებს ჩვენს შთაგონებას. მოგვიანებით გავიგე, რომ თურმე, ამ ყველაფრის პარალელურად, ნინო სიცოცხლისთვის იბრძოდა. შეუძლებელია არ აღფრთოვანებულიყავი მისი ბრძოლისუნარიანობითა და შემართებით. როდესაც ნათია ავიდა სცენაზე და ნინოზე დაიწყო საუბარი, დარწმუნებული ვარ, დარბაზშიც და ტელეეკრანებთანაც უამრავ ადამიანს მოერია ცრემლი, გამონაკლისი არც მე ვიყავი. ნინოს სახელობის პრიზის დაარსების შესახებ რომ თქვა, გონებაში გამიელვა, რა კარგი რამ მოუფიქრებიათ-მეთქი და უცებ საკუთარი სახელი გავიგონე. აღმოჩნდა, რომ წელს სწორედ მე მხვდა წილად ეს პრიზი. ემოციების ზღვა იყო. არ ვიცი სცენაზე როგორ მოვუყარე სიტყვებს თავი, ძალიან აღელვებული ვიყავი, ვცდილობდი, ტირილი არ დამეწყო. მადლობა მინდა ვუთხრა ათეულის კლუბის წევრებს, მე რომ მანდეს ეს სტატუსი, ჩემთვის ეს უდიდესი პატივია. იმ წამიდან მოყოლებული, რაც ნათიამ ჩემი სახელი გამოაცხადა, დიდ ბედნიერებასთან ერთად, საოცარ პასუხისმგებლობას ვგრძნობ და ეს მხოლოდ სიტყვები არ არის, ყოველდღიურად ვფიქრობ, რა გავაკეთო ისეთი, რითაც ამ პრიზის ფლობის ღირსი ვიქნები“ – ამბობს სოფიო ბაჩილავა.
ჩემთვისაც ძალიან გამარტივდა პასუხი კითხვაზე – როგორი უნდა იყოს კარგი მასწავლებელი? ისეთი, როგორიც იყო ნინო აბულაძე – მებრძოლი პროფესიონალი! სამაგალითო მაშინაც კი, როცა ყველაზე დიდი სირთულის წინაშე იდგა. ამას ლადო აფხაზავას სიტყვებსაც დავამატებ – „ნინო არასდროს ტიროდა, ის ყოველთვის იბრძოდა!“ მეგობრებისთვის კი, ნინო იყო ყველაზე საიმედო საყრდენი და კოლეგებისთვის – გამბედავი მასწავლებელი.
ნათია ფურცელაძე: „ნინო იყო ძალიან გამბედავი, სამართლიანი და უზომოდ ენერგიული. შეეძლო ნებისმიერი ადამიანის მხარდაჭერა, გამხნევება. საოცრად შეყვარებული იყო თავის საქმეზე, საგნებზე (ისტორია და სამოქალაქო განათლება), რომელსაც ასწავლიდა. ავადმყოფობის დროსაც კი, ერთი წამით არ გაჩერებულა, ქმნიდა რესურსებს, ატარებდა ტრენინგებს, აქეთ გვამხნევებდა. მისი ასეთი შემართება ყველასთვის სამაგალითო იყო, მასწავლებლებისთვის ძალიან დიდი იმედი. არ არის მარტივი იცოდე, რომ ასეთ ვერაგ დაავადებას ებრძვი და არ დაყარო ფარ-ხმალი. ფაქტობრივად, ნინო იქცა იმის მაგალითად, ერთი მხრივ, როგორ იბრძოლო და მეორე მხრივ, დატკბე შენი საქმით. სულ ბავშვებზე, მოსწავლეებზე ფიქრობდა, ასევე, მუდმივად ფიქრობდა გაკვეთილებზე – როგორი იქნებოდა ხვალინდელი გაკვეთილი, როგორ რესურსს შექმნიდა. ნამდვილად მისაბაძი იყო. კიდევ ერთხელ გავუსვამ ხაზს, რომ ის ძალიან გამბედავი მასწავლებელი იყო, არასდროს ხუჭავდა თვალს პრობლემებზე, ყოველთვის ღიად საუბრობდა და მზად იყო მათ მოსაგვარებლად.“
ეკა წულუკიძე: „ჩემს მოგონებებში ნინო დარჩება ძლიერ ადამიანად, რომელიც იყო იქ, სადაც სიმართლეს დაცვა სჭირდებოდა – ის ყოველთვის იბრძოდა საკუთარი და სხვათა უფლებების დასაცავად. ის იყო კოლეგა, რომელიც ყოველთვის დაუზარლად გვიზიარებდა საუკეთესო ცოდნასა და გამოცდილებას; მეგობარი – რომელსაც შეეძლო ერთგულება, სიკეთე და თანადგომა. ნინომ არაერთხელ გაგვაერთიანა და გვასწავლა ურთიერთთანადგომის ფასი. არასოდეს დამავიწყდება მისი სურვილი, ჩამოეყალიბებინა საქველმოქმედო ფონდი სიმსივნით დაავადებული მასწავლებლების დასახმარებლად. მიუხედავად მძიმე მდგომარეობისა, ის აქტიურად შეუდგა საქმიანობას, შემოგვთავაზა ფონდის გაძლიერების სამუშაო სქემა, შეიმუშავა წესდება. სამწუხაროდ, პანდემიამ და ჯანმრთელობის მდგომარეობის დამძიმებამ დაწყებული საქმის გაგრძელების შესაძლებლობა არ მისცა. იმედს ვიტოვებ, რომ გვეყოფა ძალა და ნინოს სურვილს შევასრულებთ – მის დაწყებულ საქმეს ბოლომდე მივიყვანთ. ნინომ გვასწავლა, როგორ უნდა იცხოვროს ადამიანმა, რომ სიკვდილის შემდეგაც განაგრძოს არსებობა.“
თეა ნონიკაშვილი: „ნინო აბულაძესთან მაიკროსოფტის ექსპერტობამ და მასწავლებლის ეროვნულმა ჯილდომ დამაახლოვა. ხუთეულის წევრობამ ოჯახივით შეგვკრა მასწავლებლები. განსაკუთრებული ადამიანი იყო… საოცრად შეყვარებული თავის პროფესიასა და ბავშვებზე. ნინო მხოლოდ ერთი სკოლის მასწავლებელი არ იყო, ის სრულიად საქართველოს მასწავლებელი იყო. თავისი პრაქტიკის გაზიარებაც უყვარდა და შენს გამოცდილებასაც გულდასმით ეცნობოდა. მახსოვს, როგორ ქმნიდა არაფორმალური განათლების კლუბს და როგორ ვუცვლიდით იდეებს ერთმანეთს. მუდმივად ჩართული იყო ახალ პროექტებსა თუ კონკურსებში. არ ისვენებდა და არც სხვას აძლევდა მოდუნების საშუალებას. არასოდეს დამავიწყდება, ერთ-ერთ საქველმოქმედო ღონისძიებაზე, რომელიც ნინოს გადასარჩენად გაიმართა, ნინოს ნამოწაფრის გაცნობა, რომელიც უზომოდ დიდი სიყვარულით და პატივისცემით საუბრობდა ყოფილ მასწავლებელზე. თუნდაც ერთი ასეთი მადლიერი მოსწავლე რომ გყავს, ეს ყველაზე დიდი ბედნიერებაა მასწავლებლისთვის. გულდასაწყვეტია, რომ ნინოს კიდევ ბევრი სასიკეთო საქმის კეთება არ დასცალდა.“
რა მაცდურია მზით სავსე დღე… მაგრამ სიცოცხლეზე უფრო ძვირფასი სხვა რამ არსებობს სამყაროში?!
⇒ ეს სიტყვები ნინო აბულაძემ ჩვენი გაზეთის მკითხველისთვის 2020 წლის 31 მარტს დაწერა, მაშინ, როცა პანდემია ძალას იკრებდა და ქვეყანამ გამოსავალი სახლში დარჩენით გადაწყვიტა. განათლების კოალიციასთან ერთად წამოვიწყეთ პროექტი – „დარჩი სახლში“, მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს წევრები მოსახლეობას სახლში დარჩენისკენ მოუწოდებდნენ და მშობლებს ბავშვებისთვის აქტივობებს სთავაზობდნენ.
მკითხველს კიდევ ერთხელ შევახსენებთ ნინო აბულაძის მოწოდებებს.
✔️🟧პირველ რიგში, ყველას ვეტყვი, #დარჩითსახლში და ერთად ვიფიქროთ, როგორ შევუმსუბუქოთ ერთმანეთს დღეს იმ რეკომენდაციების შესრულება, რომელიც ხვალ ჩვენ მოგვცემს საშუალებას, გადავარჩინოთ ერთმანეთი. აქვე გეტყვით იმას, რასაც მუდამ ვეუბნები ჩემს მოსწავლეებს – მოდი, ვისწავლოთ შეცდომებზე, გავიზიაროთ სხვისი გამოცდილება, კარგად გავაანალიზოთ შექმნილი საფრთხე და დავფიქრდეთ – ჩვენი დღევანდელი სახლში ყოფნით რამდენ ადამიანს დავიცავთ იმ საშიშროებისაგან, რაც უხილავ მტერს ჰგავს – ყველაზე ეფექტური ხსნა სოციალური დისტანცია და სახლში დარჩენაა.
✔️🟧 მესმის, რა ძნელია მხოლოდ აივნიდან, ფანჯრიდან გაზაფხულის სურნელის შეგრძნება. გასაგებია, რა მაცდურია მზით სავსე დღე; ისიც წარმომიდგენია, როგორ ეკამათებით უხილავ მტერს (ქალბატონს ან ბატონს) კორონავირუსს, რომელმაც საზღვრები შემოგიხაზათ. ამიტომ, მოდი, ერთად ვიფიქროთ, როგორ შემოვიყვანოთ გაზაფხული ჩვენს სახლებში.
✔️🟧 ადამიანებს დღეს უჭირთ რეალურად გაიაზრონ საშიშროება. ეს ხომ ბევრ პრობლემასთან არის დაკავშირებული?! მაგრამ განა სიცოცხლეზე უფრო ძვირფასი სხვა რამ არსებობს სამყაროში?! დღეს კი, ჩვენ ამ ქვეყნის ის ჯარისკაცები ვართ, ვირუსს წინ რომ გადაუდგებიან სახლში იზოლაციით და კორონავირუსს თავისუფლად სტუმრობის უფლებას არ მისცემენ!
✔️🟧 აბა, წარმოიდგინეთ, რა ბედნიერებაა, განვმარტოვდეთ ოჯახის წევრებთან ერთად ჩვენს მყუდრო ბინებში და ვიფიქროთ იმ იდეების განხორციელებაზე, გუშინ, დროის არქონის გამო, რომ ვერ ვახორციელებდით!
✔️🟧 მოდი, გავიხსენოთ, რამდენჯერ გვითამაშია სახლში, თუნდაც მაგიდის ქვეშ მოწყობილ სამეფოში, მოგვირგია როლები სხვადასხვა გმირებისა. საიდან ჩნდებოდნენ გმირები? ჩვენი წიგნებიდან, ფილმებიდან, მოყოლილი ზღაპრებიდან, ანიმაციებიდან.
✔️🟧 გადმოვალაგოთ ის წიგნები, რომლებსაც ერთად წაიკითხავთ, მოვიმარაგოთ ფერადი ფანქრები და სახატავი ფურცლები, რომლის დახმარებითაც ფერებში ერთად გააცოცხლებთ თქვენს წარმოდგენებს. არ გამოგივათ, მერე რა, ერთად იხალისებთ. დადგით საოჯახო სპექტაკლები; ჩართეთ ოჯახის ყველა წევრი – გააცოცხლეთ ისტორიული მოვლენები, იმოგზაურეთ უცხო ქვეყნებში.
რამდენი საინტერესო ფილმია! უყურეთ, ისაუბრეთ, იმსჯელეთ – ეს ხომ უკვე ანალიტიკური აზროვნებაა!
✔️🟧 მე სახლში ვარ, ვფიქრობ თქვენზე, ვაწყობ სასწავლო რესურსებს, ვატარებ ონლაინ გაკვეთილებს, ვკითხულობ ბევრს, ვმეცადინეობ უცხო ენაში, ვეცნობი ინფორმაციას, ბევრს ვსაუბრობ ოჯახის წევრებთან, ყველას მოვიკითხავ შორიდან, ვიცავ დისტანციას, აივნიდან ვესაუბრები გაზაფხულს და შემომყავს მზიანი დღეები და იმედი ჩემს ცხოვრებაშიც.
✔️🟧ვფიქრობ ხვალინდელ დღეზე და ვებრძვი მონატრებას. მე ვიცი, თუ დღეს ჩვენ შევასრულებთ იმ რეკომენდაციებს, რომელსაც ყოველდღე ვისმენთ ტელეარხებიდან, აუცილებლად შევძლებთ უხილავი მტრის დამარცხებას. #დარჩითსახლში თქვენც; #ესეცგაივლის!
თქვენი ნინო მასწავლებელი
