თბილისის ოპერისა და ბალეტის სახელმწიფო თეატრის 170-ე სეზონის რეპერტუარში, 65 წლის შემდეგ, „ოტელო“ დაბრუნდა.
პრემიერის პირველ დღეს, 13 მაისს, თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელმა, ბადრი მაისურაძემ და საბალეტო დასის ხელმძღვანელმა, ნინო ანანიაშვილმა დამსწრე საზოგადოებას მიულოცეს ეს მნიშვნელოვანი დღე. მათ აღნიშნეს, რომ 1957 წლის 29 ნოემბერს, თბილისის ოპერისა და ბალეტის თეატრში, ალექსი მაჭავარიანის ბალეტის „ოტელო“ პრემიერა გაიმართა, რომელიც ლეგენდარულმა ვახტანგ ჭაბუკიანმა დადგა. სპექტაკლზე დასწრების მსურველთა რაოდენობა იმდენად დიდი იყო, რომ წარმოდგენის დღეებში თეატრს ცხენოსანი მილიცია იცავდა.
სპექტაკლის წარმატება ალექსი მაჭავარიანის მუსიკის, ვახტანგ ჭაბუკიანის ქორეოგრაფიისა და სოლიკო ვირსალაძის სცენოგრაფიის ერთობლიობამ განაპირობა. ოტელოს პარტიას თავად ვახტანგ ჭაბუკიანი ცეკვავდა, დეზდემონას – ვერა წიგნაძე, იაგოს – ზურაბ კიკალეიშვილი.
ნინო ანანიაშვილმა დიდი შრომა გასწია, რომ „ოტელო“ კვლავ ქართული ბალეტის სცენას დაბრუნებოდა. ვახტანგ ჭაბუკიანის ქორეოგრაფია აღდგენილია ლალი კანდელაკის მიერ, მთავარი კონსულტანტები: ლილიანა მითაიშვილი და ირინე ჯანდიერი, დამდგმელი მხატვარი, სცენოგრაფია და კოსტიუმები – დავით პოპიაშვილი, განათების მხატვარი – ვირჯინიო ლევრიო.
დამდგმელმა დირიჟორმა, ვახტანგ მაჭავარიანმა, სპქტაკლის დაწყებამდე, მაყურებელს მიმართა: „საქართველოს და მსოფლიოს დიდი მუსიკოსი და პიანისტი ლექსო თორაძე გარდაიცვალა, გთხოვთ, წუთიერი დუმილით პატივი მივაგოთ მის ხსოვნას“. მხოლოდ ამის შემდეგ დაიწყო სპექტაკლი. ოტელოს უვერტიურას სულგანაბული უსმენდა მსმენელი. როგორც ყოველთვის, შეუდარებელი იყო თბილისის ზაქარია ფალიაშვილის სახელობის ოპერისა და ბალეტის სახელმწიფო თეატრის ორკესტრი, ვახტანგ მაჭავარიანის დირიჟორობით.
„ოტელოს“ საპრემიერო სპექტაკლებში მთავარი პარტიები იცეკვეს: ოტელო – ამილკარ მორეტ გონსალესი (კუბა) და ფერნანდო მონტანო (კოლუმბია); იაგო – ჯუზეპე პიკონე (იტალია); დეზდემონა – ეკატერინე სურმავა და რუიკა იოკოიამა (იაპონია); მათთან ერთად, შესანიშნავი სახეები შექმნეს: ნინო სამადაშვილმა, ელენე ღაღანიძემ, დავით ანანელმა, გიორგი ბესტავაშვილმა და სხვებმა. თითოეული მათგანი ჭაბუკიანისეული ქორეოგრაფიული შესრულებით გამოირჩეოდა. მშვენიერების განსახიერება იყო საბალეტო დასის მიერ წარმოდგენილი ვირტუალური ცეკვები, ბრწყინვალე დეკორაციები – დავით პოპიაშვილის სცენოგრაფია და მდიდარი კოსტიუმები.
ვერავითარი მაღალი შეფასება, ვერავითარი ეპითეტი ვერ გამოხატავს იმ კოლოსალურ ესთეტიკურ ნეტარებას, რომელიც მაყურებელმა განიცადა ბალეტ „ოტელოს“ პრემიერაზე.
სპექტაკლის დასრულების შემდეგ, ალექსი მაჭავარიანის გამაოგნებელი მუსიკის ფონზე, ვახტანგ მაჭავარიანის დირიჟორობით, მქუხარე აპლოდისმენტების თანხლებით, მაყურებელმა კიდევ ერთხელ იხილა ეკრანზე „ბალეტის რაინდის“, ვახტანგ ჭაბუკიანის, მავრიტანული ცეკვა.
პრემიერას ესწრებოდნენ, დედოფლისწყაროს მუნიციპალიტეტის ილია ჭავჭავაძის სახელობის მწიგნობართა ასოციაციის თავმჯდომარის, ვანო ნატროშვილის სპონსორობითა და პატრონაჟით, თანათავმჯდომარე, ოპერის მეგობარი ნანა ჭიჭინაძე, პასუხისმგებელი მდივანი ლია ჩოქური და ასოციაციის წევრები: სასწავლო ცენტრის „სპექტრი“ დირექტორი ნუნუ ცაკაშვილი და ამავე სასწავლო ცენტრის პედაგოგები: მათემატიკოსი ეთერ ჯანიკაშვილი, უცხო ენის მასწავლებელი ნელი ხარაზიშვილი და სხვები.
კომენტარი ვთხოვე ნუნუ ცაკაშვილს: „ძალიან მომეწონა ბალეტი „ოტელო“. ბრწყინვალე მუსიკა, ბრწყინვალე წარმოდგენა, განმაცვიფრა ამილკარ მორეტ გონსალესის არტისტულმა ტექნიკურ-საცეკვაო დიდებულებამ. შეუდარებელი იყო დეზდემონა – ეკატერინე სურმავა, იაგო – ჯუზეპე პიკონე, კასიო – ოსკარ ფრეიმი, როდერიგო – დიეგო ბუტილიონე და სხვები. ვულოცავ მთელ შემოქმედებით ჯგუფს „ოტელოს“ ახალ ქორეოგრაფიულ ვერსიას. ალექსი მაჭავარიანის „ოტელო“ მსოფლიოს არაერთი თეატრის სცენაზე დაიდგა და ყველგან დიდი წარმატება ხვდა წილად.
სასიამოვნოა, რომ ბალეტის დამდგმელი დირიჟორია კომპოზიტორის შვილი ვახტანგ მაჭავარიანი. სპექტაკლის დასრულების შემდეგ, მაყურებლის ოვაციები 30 წუთის განმავლობაში არ წყდებოდა. საქართველომ და მსოფლიომ უნდა იამაყოს ვახტანგ მაჭავარიანით და ნინო ანანიაშვილით, რომელთა რეგალიების ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანდა.“
ნანა ჭიჭინაძე: „არნახული ინტერესი გამოიწვია, ახალი ქორეოგრაფიული რედაქციით, ლიბრეტოთი და რეჟისურით, ნინო ანანიაშვილის მიერ დადგმულმა კლასიკურმა ბალეტმა „ოტელო“, რისი დასტურიც იყო პრემიერის ყოველ დღეს სრული ანშლაგი. ბედნიერება მხვდა წილად, ყველა საპრემიერო სპექტაკლს დავსწრებოდი, თავი მართლაც ვენეციაში, სენატორ ბრაბანციოს, დეზდემონას მამის, სასახლის ეზოში მეგონა. კეთილშობილი მავრი, ვენეციის რესპუბლიკის სამსახურში მყოფი ოტელო მოუთმენლად ელის დეზდემონას გამოჩენას… სიტყვებით შეუძლებელია იმ ემოციის გადმოცემა, რაც სპექტაკლის ორივე მოქმედებაში ხდება. ახლაც თვალწინ მიდგას ოტელოს სასახლე, სადაც ბედნიერი მავრი მშობლიურ ცეკვას ასრულებს…
განსაკუთრებული მადლობა მინდა გადავუხადო თბილისის ოპერისა და ბალეტის მთავარ ადმინისტრატორს, ნინო მუსერიძეს, ამ უზარმაზარი სიამოვნების მონიჭებისთვის.“
